อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 1 วันที่ 16 มิ.ย. 55

อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 1 วันที่ 16 มิ.ย. 55

“ได้สิครับ ได้ เดี๋ยวผมทำให้คุณเอง เอาอย่างนี้ผมพักอยู่โรงแรมนี้ ไปที่ห้องผมแล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะ”
“มาครับ”
ตาลเกาะแขนธาวินเดินตามไปทันที
ประตูห้องพักในโรงแรมถูกเปิดออก ธาวินประคองสาวแปลกหน้าเข้าไป อีกมือหนึ่งมือถือกล่องปฐมพยาบาลขนาดเล็กเข้ามาด้วย ธาวินพาตาลเข้ามานั่งที่เก้าอี้
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมล้างมือก่อน”
ธาวินเดินเข้าไปในห้องน้ำ สาวแปลกหน้ามองตาม เมื่อเห็นธาวินลับสายตาก็ถอดแว่น ความจริง... เธอไม่ได้ตาบอด สาวแปลกหน้ามองสำรวจทั่วห้องยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ภายในห้องน้ำ ขณะที่ธาวินกำลังล้างมืออยู่ที่อ่างก็พูดพึมพำว่า “เสียดายไม่น่าตาบอดเลยสวยซะด้วย” ธาวินดึงกระดาษเช็ดมือแล้วเดินออก สาวแปลกหน้านั่งใส่แว่นดำอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม “มาครับ” ธาวินลงมานั่งแล้วเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาล หยิบแอลกอฮอล์ออกมาเทใส่สำลี “มันจะแสบหน่อยนะครับ” “ค่ะ” วินเช็ดแผลให้ สาวแปลกหน้าเหลือบมองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ “อุ๊ย” “ผมเป่าให้ครับ...ดีขึ้นมั้ยครับ” “ค่ะ” ธาวินหันไปหยิบยาแดง “นี่คุณพักอยู่คนเดียวเหรอคะ” “ครับ ผมเพิ่งมาจากต่างประเทศ” “ประเทศอะไรหรือคะ” “อเมริกาครับ” “มาเที่ยวหรือคะ” “ครับ เที่ยวด้วยมาหาครอบครัวด้วย” ธาวินใส่ยาเสร็จและปิดพลาสเตอร์ให้ “โอเค เรียบร้อยแล้วครับ” สาวแปลกหน้ายกมือไหว้ ธาวินจับมือไว้ “ขอบคุณคุณมากนะคะ ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ” ธาวินจ้องหน้าสาวตรงหน้า “ทำไมคุณเงียบไปล่ะคะ” “รู้มั้ยครับว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก” วินถอดแว่นตาของสาวแปลกหน้าออก เธอทำเป็นตาบอดมองนิ่งไปเบื้องหน้า “คุณอย่าหลอกให้ชั้นดีใจเลยค่ะ” “ผมพูดจริงนะครับ ตาคุณสวยมาก จมูก ปากคุณก็สวย คุณสวยจนผม ...” ธาวินเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้มองจ้อง สาวแปลกหน้าเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าวินช้าๆแล้วพลางลูบจากตาผ่านจมูกเรื่อยมาถึงริมฝีปาก “คุณก็เป็นผู้ชายที่หล่อมากค่ะ” “จริงรึเปล่าครับ” “จริงค่ะ” วินเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ อยู่ๆก็หมดสติดับวูบไป สาวแปลกหน้าลุกขึ้นมองแล้วว่า “ไอ้ผู้ชายชีกอ หนอย .. คิดว่าเราตาบอดจริงกะจะลวนลามเรางั้นหรือ” สาวแปลกหน้าค้นตามตัววิน หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เห็นเงินเป็นปึกก้หยิบไป พร้อมๆกับกวาดทรัพย์สินบนโต๊ะเช่น ไอแพด กล้องถ่ายรูปใส่กระเป๋า จากนั้นก็เดินเข้ามาถอดนาฬิกา แหวนจากนิ้วของธาวิน โยนใส่กระเป๋า ทันใดนั้น เสียงมือถือของสาวแปลกหน้าก็ดังขึ้น “ฮัลโหล” บริเวณตรอกหลังโรงแรม เจ๊อ้อยรออยู่มุมหนึ่งพูดโทรศัพท์ “ว่าไงไอ้ตาล” “เรียบร้อยแล้วแม่ ไปเดี๋ยวนี้” ตาล หรือ ชื่อจริงว่า ญาดาสาวนักต้มตุ๋นวิ่งออกไป ขณะที่ธาวินนอนไม่ได้สติ สลบอยู่คาห้อง ญาดาวิ่งออกมาจากตรอกหลังโรงแรม เจ๊อ้อยสตาร์ทมอเตอร์ไซค์รออยู่ เจ๊อ้อยส่งหมวกกันน๊อคให้ ญาดารับมาใส่แล้วโดดขึ้นรถ เจ๊อ้อยขับออกไปในทันที ในเวลาต่อมา บุญทันเดินเข้ามาในลอบบี้โรงแรมและกดโทรศัพท์หาธาวินทันที แต่ไม่มีคนรับ “ไอ้วินมันปิดเครื่องทำไม” บุญทันตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อถามพนักงาน “ขอโทษครับคุณธาวินพักห้องไหนครับ” พนักงานสำรวจรายชื่อผู้เข้าพักในจอคอมพิวเตอร์ “ไม่มีนะคะ” “มีสิครับ เค้าบอกผมเองว่าพักอยู่ที่นี่” “แต่ดิชั้นเช็กแล้วไม่มีค่ะ หรือว่าเปิดชื่อในนามคนอื่นรึเปล่าคะ” “อ้อ ใช่ ... ผมลืมไปชื่อ ภูบดี วริทธิวรนันท์ครับ” พนักงานกดคอมพิวเตอร์ดูอีกที “ถ้าชื่อภูบดีมีค่ะ” “ขอบคุณครับ” บุญทันเดินออกออกจากเค้าน์เตอร์เพื่อตรงไปยังหอพักของธาวินทันที บุญทันเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักแล้วเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบ บุญทันเคาะประตูซ้ำ “วิน ... ชั้นเอง” บุญทันตะโกนเรียก บุญทันขยับลูกบิดประตูจึงรู้ว่า ประตูห้องไม่ล็อค บุญทันชะงักเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไป บุญทันเดินเข้ามาข้างในห้อง เห็นธาวินนอนหลับไม่ได้สติอยู่จึงเดินเข้าไปเรียก “เฮ้ย! ไอ้วิน! ไอ้วิน” บุญทันเขย่าตัวธาวินจนฟื้น ธาวินรู้สึกตัวค่อยๆลืมตาแต่ยังมึนหัวอยู่ “ไอ้ภู!” ธาวินเรียกบุญทัน ภายในบ้านเช่า ญาดากำลังนับเงินส่วนแบ่งให้แม่ “นี่ส่วนของแม่หมื่นนึง นี่ของหนู อีกหมื่นนึง แล้วนี่หมื่นห้าเป็นเงินเก็บของเรา” เจ๊อ้อยมองไปที่ของมีค่าอื่นๆที่วางอยู่ใกล้ๆเช่น โทรศัพท์มือถือ, นาฬิกา, กล้องและอุปกรณ์ถ่ายรูป, ไอแพด เจ๊อ้อยหยิบไอแพดขึ้นมาดูแล้วว่า “แล้วของพวกนี้ล่ะ ... ข้าขอไอ้แผ่นนี่ได้ป่ะ มันใช้ยังไงวะ” ญาดาแย่งไอแพดจากมือแม่ทันที “ของทั้งหมดนี่ หนูจะเอาไปปล่อยพรุ่งนี้ ส่วนเงินที่ได้มาก็จะเก็บเข้ากองกลาง” “เฮ้ย ไอ้ตาล เอ็งจะเก็บเงินไปทำไมเยอะแยะวะ” “แล้วแม่ล่ะ แม่จะเอาเงินไปทำไมเยอะแยะ มีเยอะก็ใช้เยอะ” ญาดาเดินไปหยิบกล่องในลิ้นชักตู้ด้านหลังเพื่อมาใส่เงิน “นึกๆ แล้วก็อดสงสารนายรูปหล่อคนนั้นเหมือนกันนะ เพิ่งมาจากเมืองนอกแท้ๆ” ญาดาว่า เจ๊อ้อยฉวยโอกาสที่ญาดาหันหลังให้ แอบฉกแหวนประจำตระกูลใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง “เอ็งไม่ต้องไปสงสารมันหรอก ท่าทางมันจะเป็นคนมีเงิน ดูดิมีแต่ของใช้แพงๆทั้งนั้น เราขอแบ่งมาใช้แค่เนี้ย คนรวยมันไม่เดือดร้อนหรอก” ญาดาเดินกลับมาที่โต๊ะก็รู้ว่ามีของหายไป จึงแบมือออกตรงหน้าแม่ “แม่! เอาแหวนคืนมา” “แหวนอะไร” “อย่ามาทำมึนแม่ หนูรู้นะว่าแม่เอาแหวนไป” เจ๊อ้อยจำใจต้องคืนแหวนให้ญาดาอย่างเสียไม่ได้ ตาลเอาแหวนใส่นิ้วนางซ้าย “เอ็งจะงกอะไรกับแม่กับเชื้อวะ เหนื่อยก็เหนื่อยมาด้วยกัน” “แต่เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่า ต้องเก็บเงินไว้ใช้หนี้ หนี้ที่แม่สร้างเอาไว้คนเดียว” ญาดาพูดพลางจ้องหน้าเจ๊อ้อยเขม็ง “เออ ข้ารู้น่า” เจ๊อ้อยเถียงไม่ออกได้แต่ทำสีหน้าเซ็งๆ ที่เห็นญาดาถือของทั้งหมดเดินเข้าห้องไป ญาดาเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วเปิดเซฟขนาดเล็ก เอาเงินกองกลางและเงินตัวเองเก็บในเซฟส่วนตัว “พอเราใช้หนี้ให้แม่หมด เราก็จะได้เปิดร้านของตัวเองซะที” ญาดาล้มตัวลงนอนอย่างมีความสุข ในเวลาต่อมา ภายในห้องสูทของโรงแรม บุญทันหันหน้ามาถามธาวินอย่างซีเรียส “มันเอาแหวนไปด้วยงั้นหรือ” “ใช่ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่น่าเชื่อใจยัยนั่นเลยนึกว่า เธอตาบอดจริง ๆไม่คิดว่าจะเจอพวกสิบแปดมงกุฎ” “ถ้างั้นเราต้องแจ้งความไว้ก่อน” บุญทันว่า “แต่ถ้าเรื่องถึงตำรวจ แผนที่เราวางไว้ทั้งหมดก็ต้องถูกเปิดเผยนะว่าแกคือภูบดี ทายาทของวริทธิวรนันท์ ไม่ใช่ชั้น และที่สำคัญแกจะสืบเรื่องการตายของลุงแกได้ยังไง” ธาวินบอก “ก็จริงของแก” บุญทันพูดพลางถอนใจ “แกไม่ต้องห่วง ชั้นรู้ว่าแหวนนั่นมันสำคัญสำหรับแก ชั้นจะตามหายัยแสบนั่นให้เจอแล้วเอาแหวนคืนมาให้ได้” บุญทันมองหน้าธาวินอย่างหนักใจ เวลากลางคืน ภายในบ้านวริทธิวรนันท์ พิพัฒน์ชายวัย 70 กว่าเจ้าของบ้านวางแก้วชาลง ทนายปรารภนั่งตรงข้าม “แน่ใจนะว่าเป็นภูบดี หลานชายของชั้นจริงๆคุณปรารภ” พิพัฒน์ถามขึ้น “ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับท่าน เพราะผมเห็นคุณภูใส่แหวนประจำตระกูลของคุณภูวดลด้วย” “ชั้นดีใจจริงๆ ที่มันยอมกลับเมืองไทย” พิพัฒน์พูดพลางถอนหายใจแล้วพูดต่อ “หวังว่ามันจะยกโทษให้ในสิ่งที่ชั้นทำกับพ่อมันนะ” “เท่าที่ผมคุยกับคุณภู ผมว่าท่าทางแกไม่ได้โกรธแค้นอะไรคุณท่านเลยนะครับ” ปรารภบอก “แล้วทำไมคุณไม่พาตาภูมาหาชั้นวันนี้เลย” “คุณภูแกขอเวลาเคลียร์ธุระส่วนตัวสองสามวันครับ” “ขอบใจมากนะคุณปรารภ เฮ้อ ชั้นจะได้ตายตาหลับซะที” “งั้นผมลาคุณท่านกลับก่อนนะครับ” “เชิญ ขอบใจมาก” ปรารภลุกเดินออก พิพัฒน์มองรูปภูวดลและภาคินลูกชาย “ภูวดล พ่อขอชดใช้ความผิดทั้งหมดให้กับลูกชายแกนะ” เช้าวันใหม่ ภายในตึกใหญ่ของบ้านวิริทธิวรนันท์ สาวใช้ยกเครื่องดื่มมาวางให้นภาและปารมีที่นั่งคู่กัน “คุณปู่เรียกประชุมเรื่องอะไรหรือคะแม่” ปารมีถามขึ้น “แม่ก็ไม่รู้ แต่หวังว่าท่านจะเรียกพวกเรามาแบ่งมรดกนะ” นภาบอก เป็นจังหวะเดียวกับที่เอนกและอนุทินเดินเข้ามาพอดี “ถ้าแบ่งจริงก็ดีสิ บางคนจะได้รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ จะได้ไม่ต้องมานั่งรอลมๆแล้งๆ” เอนกพูดแขวะขัดจังหวะขึ้นทันที นภาชักสีหน้าไม่พอใจแล้วถาม “พี่เอนกหมายถึงภาหรือคะ” “แล้วเธอคิดว่าผู้อาศัยอย่างเธอ มีสิทธิ์อะไรในมรดกของตระกูลวริทธิวรนันท์รึเปล่าล่ะ” เอนกย้อนถาม “แล้วพี่เอนกล่ะคะ พี่ก็เป็นแค่หลานห่างๆ ไม่ได้สืบสายเลือดอะไร โดยตรงจากคุณลุงเหมือนกัน” “แต่ชั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นญาติ ย่อมมีสิทธิ์ในมรดกมากกว่าคนนอกอย่างเธอ” “แม่คะ หนูว่าอย่าทะเลาะกันเลยค่ะ” ปารมีพูดขึ้น “ใช่ครับ จะมาทะเลาะกันทำไม ในเมื่อคุณปู่ยังไม่ได้แบ่งอะไรให้ใครเลย” อนุทินว่า นภามองเอนกอย่างไม่ชอบขี้หน้า พิพัฒน์เดินเข้ามาพอดี “มากันครบรึยัง” ปารมีลุกขึ้นไปเลื่อนเก้าอี้ที่หัวโต๊ะให้ปู่พิพัฒน์อย่างเอาใจ “ขอบใจยัยปา” พิพัฒน์ลงนั่งแล้วมองด้วยสายตาสำรวจก็ชะงักไป เพราะสมาชิกขาดไปหนึ่งคน พิพัฒน์ถามขึ้น “อ้าว แล้วยัยเมย์ล่ะ” มณทกานต์สาววัย 22 แต่งตัวเปรี้ยว เดินเข้ามา “มาแล้วค่ะ คุณปู่ขา” มณทกานต์เดินเข้ามาหอมแก้มพิพัฒน์ผู้เป็นปู่ นภามองอย่างหมั่นไส้ ปารมีมองยิ้มเหมือนเอ็นดูกับท่าทางของมณทกานต์ “แกนี่นะ ยัยเมย์ เวลาปู่เรียกประชุมไม่เคยมาก่อนปู่เลย” พิพัฒน์ว่า “แต่เมย์ก็มาทันไม่ใช่หรือคะ เริ่มประชุมได้เลยค่ะ” มณทกานต์ลงนั่งข้างอนุทินผู้เป็นพี่ชาย “ชั้นจะแจ้งให้ทุกคนรู้ว่า ตอนนี้ทนายปรารภได้พบกับภูบดีแล้ว” สีหน้าของเอนกอึ้งไปพลางเหลือบไปมองหน้าอนุทินซึ่งอึ้งไปแพ้กัน ฝ่ายนภาก็มีอาการเดียวกัน ฝ่ายปารมีชะงักเล็กน้อย มีเพียงมณทกานต์คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้สนใจ ยินดี ยินร้ายเรื่องที่ภูบดีกลับมา “ที่คุณปู่เคยบอกว่าเป็นทายาทโดยตรงคนเดียวที่เหลืออยู่น่ะหรือคะ” มณทกานต์พูดขึ้น “ใช่ และอีกไม่กี่วันนายภูจะย้ายมาอยู่กับเราที่นี่” พิพัฒน์บอก “แล้วพี่ภูจะอยู่นานแค่ไหนคะ หรือว่าแค่แวะมาเที่ยว” ปารมีถาม “ปู่จะให้มันย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เลย ถึงเวลาที่ปู่ควรวางมือจากธุรกิจทั้งหมดแล้ว และคนที่จะสานต่อ ก็คือเจ้าภู” “แต่ธุรกิจของตระกูลเรา มันไม่ใช่ธุรกิจเล็กๆนะคะคุณลุง ไม่ใช่ว่าใครจะมาบริหารก็ได้ ตาภู ร่ำเรียนอะไรมาก็ไม่รู้” นภาว่า “นั่นสิครับ ผมเองกว่าจะเป็นงานยังต้องเรียนรู้หลายปี อยู่ๆคุณปู่จะให้ใครมาบริหารมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ” อนุทินพูดขึ้น “ถึงจะยากยังไงนายภูมันต้องทำให้ได้ เพราะมันคือทายาทเพียงคนเดียวของชั้น” นภาและอนุทินพยายามควบคุมความไม่พอใจ “เอนก” พิพัฒน์เรียกขึ้น “ครับ” “เธอมีหน้าที่คอยสอนงานให้กับภูบดี” “ครับคุณพ่อ” เอนกรับคำอย่างเสียไม่ได้ “คุณปู่หมดธุระแค่นี้ใช่มั้ยคะ เมย์จะได้ขอตัว” มณทกานต์โพล่งขึ้น “ยัยเมย์!” เอนกส่งเสียงดุ “ยังไม่หมด เรื่องสุดท้ายเกี่ยวข้องกับแกโดยตรง ยัยเมย์” พิพัฒน์บอก “เกี่ยวกับเมย์ ” มณทกานต์ย้ำด้วยน้ำเสียงสงสัย “ใช่ ปู่จะให้เจ้าภูแต่งงานกับแก” “แต่งงาน!” พิพัฒน์พยักหน้า เอนกกับอนุทินชะงักหันมามองหน้ากันอย่างไม่คาดคิด ฝ่ายนภาอึ้งมองหน้าปารมีที่ฝืนยิ้มอยู่ นภาเดินเข้ามาบ้านส่วนตัวที่อยู่ในอาณาเขตเดียวกับบ้านวริทธิวรนันท์ด้วยสีหน้าบึงตึงโดยมีปารมีเดินตามอยู่ใกล้ๆ “คุณปู่ลำเอียง ยัยเมย์มันดีกว่าลูกของแม่ตรงไหน วันๆเอาแต่เที่ยว งานการไม่รู้จักทำ คุณปู่ยังยัดเยียดจะให้มันแต่งกับหลานชาย แบบนี้มรดกไม่มีทางตกถึงมือเราแน่” นภาว่า “อย่าโมโหไปเลยค่ะแม่ จำไม่ได้หรือคะ หมอบอกไม่ให้แม่เครียดนะ” ปารมีว่า “ไม่เครียดได้ยังไง มรดกเป็นพันล้าน ถ้าลูกได้แต่งกับนายภู ลูกก็จะสบายไปทั้งชาตินะ” “ทำไงได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณปู่รักน้องเมย์มากกว่าปา” นภา เปิดขวดยาแล้วหยิบน้ำดื่มตาม “แม่ถึงได้บอกไงว่าคุณปู่ลำเอียง ลูกทำงานทั้งวันช่วยดูแลกิจการของครอบครัว แต่คุณปู่กลับมองไม่เห็น” “ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านี่คะแม่ แม่อย่าลืมนนะคะ เราเป็นแค่คนอาศัย คุณปู่ให้ที่อยู่ ที่กิน ให้การศึกษากับลูกมันก็มากพอแล้วค่ะ” “แต่ลูกอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดนะ ลูกก็เหมือนลูกหลานแท้ๆ ยังไง แม่ก็จะไม่ยอมให้มรดกของคุณปู่ตกเป็นของคนอื่นหรอก” นภาเปิดขวดยาเทใส่กำมือ “แม่จะกินยาอีกแล้วหรือคะ” “ถ้าแม่ไม่กินแม่ก็ต้องปวดหัวตาย อย่าห้ามแม่เลยนะ” นภาเอายาเข้าปากแล้วยกน้ำดื่มตาม ปารมีได้แต่มองแล้วถอนหายใจ ภายในบ้านเอนกที่อยู่ในอาณาเขตเดียวกับบ้านพิพัฒน์ในเวลาเดียวกัน อนุทินกระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณปู่ไม่ยุติธรรมเลย ถ้าไม่มีพ่อกับผม บริษัทในเครือวรารมย์จะใหญ่โตได้ขนาดนี้เหรอ” “ฝีมือพ่อคนเดียวที่ไหนล่ะ แกอย่าลืมคุณลุงภาคินสิ” เอนกบอก “แต่คุณลุงก็ตายไปแล้ว พ่อควรได้เป็นซีอีโอแทน ไม่ใช่ให้ไอ้ภูบดีเข้ามาชุบมือเปิบแบบนี้” “อย่าพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินนะ ถึงยังไงบริษัทนี้มันก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี ถ้าคุณปู่จะยกให้ทายาท โดยสายเลือดก็ไม่ใช่เรื่องผิด” “แต่มันน่าเจ็บใจนะพ่อ ถึงพ่อจะเป็นหลานห่าง ๆก็จริง แต่พ่อก็ช่วยสร้างบริษัทนี้มากับมือ” มณทกานต์แต่งตัวสวยลงมาจากบนบ้าน อนุทินมองน้องสาวอย่างไม่พอใจ “อ้าว ยัยเมย์นี่จะออกไปเที่ยวไหนอีก” “เรื่องของเมย์ ไม่เกี่ยวกับพี่เอ .. พ่อคะ พ่อต้องบอกคุณปู่นะว่าเมย์ไม่แต่งงานกับคนที่เมย์ไม่ได้รัก” “แกก็รู้ว่าไม่มีใครขัดใจคุณปู่ได้ ถ้าคุณปู่จะให้แต่งแกก็ต้องแต่ง” เอนกบอก “แต่เมย์ไม่แต่ง” “นี่ ชั้นว่าแกควรจะขอบคุณคุณปู่มากกว่านะที่หาผู้ชายรวยๆให้แก เพราะถ้าแกหาเองเนี่ยรับรองได้แกต้องไปคว้าไอ้จิ้งจกที่ไหนมาแน่” อนุทินว่า “พี่เอจะดูถูกเมย์มากเกินไปแล้วนะ” “ก็หรือไม่จริง วันๆแกเอาแต่เที่ยว ไม่คิดจะเรียนให้จบ ผู้ชายดีๆที่ไหนจะเอาแกเป็นเมีย” อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 1 วันที่ 16 มิ.ย. 55 ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3 ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ ต่อจากละคร ขุนศึก ที่มา manager.co.th