อ่านหนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ตอนที่ 12 วันที่ 14 มิ.ย. 55
“คุณแม่ฝากบอกว่าดีใจมากที่ได้ร่วมมือกันทำธุรกิจกับดาว” ชนะชัยบอกยิ้มแย้ม“ดาวต่างหากละคะที่ต้องขอโทษคุณแม่คุณ อุตส่าห์ยื่นโอกาสให้ดาวแท้ๆแต่ดาวกลับยึกยัก ทำให้ท่านต้องคอยซะนาน”“เอาเถอะครับ ความจริงผมเองก็ไม่อยาก
พูดเรื่องนี้เท่าไหร่หรอกครับ เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะครับ” “ดาวเข้าใจค่ะ วันก่อนท่านก็พูดชัดเจนแล้วว่าท่านกังวลเรื่องอะไร นอกจากได้ร่วมมือกันทำธุรกิจแล้ว ดาวก็ยังได้พิสูจน์ให้ท่านรู้ว่าดาวไม่ใช่ของปลอม” ชนะชัยมีสีหน้าละอายใจวูบ ได้แต่ฝืนยิ้ม “ผมรู้อยู่ตลอดเวลาแหละครับว่าคุณดาวไม่ใช่ของปลอม” นับดาวมีสีหน้าละอายใจวูบเหมือนกัน ได้แต่ฝืนยิ้ม “อืม เปลี่ยนเรื่องคุยก็ดีเหมือนกันนะคะ” “งั้นเรามาคุยเรื่องอนาคตกันดีกว่าครับ อนาคตของเราสองคน” “ค่ะ ก็ดีค่ะ ยังไงดีล่ะคะ” “ผมหมายถึงงานแต่งงานของเราไงครับ” “เออ จริงด้วยสิ ว้า ดาวไม่เก๊ตได้ไงเนี่ย” “พอดีวันก่อนมีนักข่าวโทรมาสัมภาษณ์ผม ถามผมเรื่องนี้ ผมก็บอกว่าใช่และจะแถลงข่าว เร็วๆนี้” “คุณจ๊อบตอบเขาไปอย่างนั้นเลยเหรอคะ” “ใช่ครับ ผมยืนยันเรื่องนี้กับนักข่าวนั่นก่อนที่คุณจะซื้อหุ้นของบริษัทเสียอีก...” “ขอบคุณมากค่ะจ๊อบ ขอบคุณ” ชนะชัยกุมมือนับดาวไว้อย่างมีความสุข ooooooooooooooooooooooooo เสี่ยไฝจิบกาแฟอยู่ โดยมีบอดี้การ์ดอยู่ด้วย คนใช้พาปราบเข้ามา เจิดเดินตามปราบเข้ามาด้วย “มาหาผมมีอะไรเหรอหมอ” “ผมเอาของมาคืน” ปราบหยิบปลอกกระสุนออกมาจากกระเป๋า ส่งคืนให้ เสี่ยไฝมองหน้าปราบ “ถ้าผมเอาไปแจ้งความ นี่เป็นหลักฐานที่มัดตัวเสี่ยไม่หลุดแน่ เพียงแต่ผมไม่อยากไปทางนั้น” เจิดมองหน้าเสี่ยไฝ “อย่าบอกว่าไม่รู้เรื่องนะ เหม็นมากๆ” เสี่ยไฝถามงงๆ “อะไรเหม็น” เจิดอาศัยจังหวะที่บอดี้การ์ดเผลอ จับมือขึ้นมาดม “เหม็นดินปืนมาก” เสี่ยไฝหยิบปลอกกระสุนขึ้นมาปาใส่หน้าบอดี้การ์ด “ขอบใจที่เอาของมาคืน แต่คงไม่ทำให้ผมเปลี่ยนใจหรอกนะ ผมเป็นคนรักษาคำพูด พูดคำไหน ต้องเป็นคำนั้น” “เสี่ยบอกจะฆ่าผมไม่ใช่เหรอ แล้วส่งลูกน้องไปทำไม ถ้าอยากฆ่าผมก็ลงมือเองสิครับ” เสี่ยไฝฉุนกึก “หมอท้าผมเหรอ” ปราบหยิบปืนออกมา จ่อหน้า เสี่ยไฝกับบอดี้การ์ดตกใจ “อย่าบอกนะว่าคิดไม่ถึงว่าผมจะทำอย่างนี้ คนที่จะฆ่าคนอื่นต้องสังวรไว้ด้วยว่าอาจจะถูก คนอื่นฆ่าได้เหมือนกัน” “คุณกล้ากว่าที่ผมคิดมาก...แต่คุณกล้าพอจะเหนี่ยวไกรึเปล่าล่ะ” ปราบยิ้ม ยังไม่ทันตอบ เพชรสีก็เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี “พี่ปราบ” ปราบหันไป เสียสมาธิวูบ บอดี้การ์ดชักปืนออกมาจะยิงปราบ เสียงปืนดังเปรี้ยง ปืนในมือบอดี้การ์ดโดนยิงกระเด็น คนยิงคือเจิดนั่นเอง “เมื่อคืนมึงก็พลาด ตอนนี้ก็พลาดอีก สงสัยมึงจะโดนไล่ออกแน่ๆ ถ้านายมึงไม่โดนยิงตายซะก่อนนะ” เพชรสีตกใจ “พี่ปราบ อย่าทำอะไรพ่อนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะเพชรสีโทรไปเตือน พี่ปราบอาจจะตายไปแล้วก็ได้” เสี่ยไฝชำเลืองมองเพชรสี “ลูกโทรไปเตือนมันเหรอ” เพชรสีหลบสายตา ปราบหันไปบอกเพชรสี “เรายังคุยกันไม่จบครับ” ปราบหันมาหาเสี่ยไฝ “เมื่อกี้เสี่ยถามผมว่าผมกล้ายิงรึเปล่า...คำตอบ คือขึ้นอยู่กับเสี่ยครับ ผมเข้าใจดีว่าเสี่ยต้องรักษาคำพูด งั้นผมขอเสนอทางออกให้...เรามาดวลปืนกัน” เสี่ยไฝชะงัก “ดวลปืน...” “เสี่ยกับผม ปืนคนละกระบอก หนึ่งต่อหนึ่ง” เสี่ยไฝหัวเราะ “ดูหนังคาวบอยมากไปรึเปล่าหมอปราบ” “ผมต้องการจบปัญหาในวันนี้ครับ” “นี่คุณจะเอาจริงเหรอเนี่ย ดวลปืนเนี่ยนะ” “ไม่กล้าเหรอครับ” เจิดยิ้มเย้ย “หรือว่าเก่งแต่ใช้วิธีหมาลอบกัด” เสี่ยไฝอึ้ง มองไปรอบตัว บอดี้การ์ด และคนใช้ มองมาที่เขา เสี่ยไฝขบกราม “ต้องการยังงั้น ก็ได้” ที่ลานนอกบ้าน...เสี่ยไฝกับปราบยืนประจันหน้ากัน เพชรสียืนอยู่ตรงกลาง รอบๆมีเจิด บอดี้การ์ด คนใช้ และคนงานอื่นๆของเสี่ยไฝ มุงดูกันอยู่ เพชรสีหันไปบอกปราบ “พี่ปราบไว้ใจได้ เพชรสีจะไม่เข้าข้างพ่อ” เพชรหันไปหาพ่อ “พ่อเลี้ยงเพชรสีมาอย่างลูกเสือ ไม่ใช่ลูกหมา ใช่ไหมคะ” เสี่ยไฝฝืนยิ้ม “พ่อไม่ว่าอะไรลูกหรอก...ถ้าวันนี้พ่อตาย ก็ดูแลคนงานของเราให้ดีแล้วกัน ส่วนเรื่องกิจการของ พ่อ อันไหนทำได้ก็ทำต่อ อันทำไม่ได้หรือไม่อยากทำก็อย่าฝืน บอกเลิกให้คนในวงการรู้โดยชัดเจนจะได้ไม่มีปัญหา พ่อสั่งเสียแค่นี้แหละ” เพชรสีน้ำตาคลอ หันมาทางปราบ “ค่ะ พี่ปราบ มีอะไรจะพูดไหมคะ” “ไม่มีครับ” “ทั้งสองคนเป็นลูกผู้ชาย เพชรสีไม่ต้องพูดอะไรมาก เริ่มเลยค่ะ” ปราบกับเสี่ยไฝมองหน้ากัน แล้วหันหลังให้กัน หยิบปืนออกมา เพชรสีเริ่มนับ “1...” ปราบกับเสี่ยไฝ เดินตรงไปข้างหน้า “2..3..4..5..6..7..8..9..10” ปราบกับเสี่ยไฝเดินห่างออกจากกัน สิ้นเสียง 10 ปราบทิ้งตัวลง กลิ้งหลบมาด้านข้าง ขณะที่เสี่ยไฝหันขวับมา เหวอไปเพราะหาเป้าไม่เจอ เสี่ยไฝมองหาปราบอย่างสับสน กว่าจะเจอปราบ เสี่ยไฝยกปืนมา ไม่ทันเล็ง ปราบซึ่งทิ้งตัวลงนอนก็ยิงเปรี้ยงมาที่เขา ร่างเสี่ยไฝสะดุ้ง หมุนคว้าง ล้มลง เสียงเพชรสีกรีดร้อง วิ่งเข้ามาประคอง เสี่ยไฝมองเพชรสี “เพชรสี...” สายตาเสี่ยไฝทุกอย่างดำมืดลง เสียงเพชรสีดังขึ้น “พ่อ...พ่อ...” เสี่ยไฝนอนอยู่ในห้องตัวเอง ลืมตาขึ้น เห็นหน้าเพชรสีมองมาด้วยความห่วงใย ปราบอยู่ด้วย “นี่พ่อยังไม่ตายเหรอเนี่ย” เสี่ยไฝก้มลงมองหน้าอกตัวเอง มีผ้าพันแผลแปะอยู่ มีรอยเลือดซึม “ผมใช้ปืนลูกดอกยาสลบน่ะครับ” เพชรสีเสริม “พี่ปราบเขาเอาไว้ใช้ยิงหมูยิงหมาน่ะค่ะ” เสี่ยไฝสะดุ้ง มองหน้าปราบ ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอโทษ “จริงๆแล้วผมควรจะใช้ปืนยิงช้างหรือยิงเสือ จะได้สมศักดิ์ศรีคนอย่างเสี่ยไฝ แต่ไอ้พวกนั้น ลูกดอกมันใหญ่ไปใช้กับคนไม่ได้ อันนี้ต้องขอโทษด้วยนะครับ” “เฮ้อ ช่างมันเถอะ ดีเท่าไหร่แล้วที่คุณไม่ได้ใช้ปืนจริงๆ” “ผมไม่คิดจะฆ่าเสี่ยแต่แรกแล้ว” “แต่ปืนในมือผมน่ะ 9 ม.ม. ใช้ลูกหัวอ่อนนะ ถ้าโดนล่ะก็ ไม่ตายก็คางเหลือง” “ด้วยความเคารพนะครับ ผมมั่นใจว่าเสี่ยยิงผมไม่โดนหรอก” “ทำไมมั่นใจขนาดนั้น” “เสี่ยแก่แล้ว หูตาไม่ดี การเคลื่อนไหวก็เชื่องช้า ผมมั่นใจผมถึงกล้าท้าเสี่ยดวลปืน” “คุณมั่นใจเกินไปแล้วล่ะ” “ไอ้เสี่ยงมันก็ต้องมีอยู่บ้าง แต่ทำไงได้ ผมอยากให้เรื่องนี้จบซะที” เสี่ยไฝพยักหน้าช้าๆ ยื่นมือไปจับมือกับปราบ “ตกลง...จบ” ปราบยิ้ม “วันสองวันเสี่ยอาจจะมีปวดหัวบ้างมีไข้บ้าง แต่ถ้าสองวันไข้ไม่ลด ให้รีบไปหาหมอนะครับอาจจะมีติดเชื้อ” “คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมดูแลตัวเองได้ เชิญกลับไปได้แล้ว” “สวัสดีครับ” ปราบยกมือไหว้ เสี่ยไฝรับไหว้ “เดี๋ยวเพชรสีไปส่งนะคะ” เพชรศรีจะออกไป เสี่ยไฝเรียกไว้ “เพชรสีอยู่นี่ก่อน พ่อมีอะไรจะคุยด้วย” ปราบเดินออกไป เพชรสีหันมาหาพ่อ “มีอะไรคะพ่อ” “เรื่องหมอปราบ” “พ่อยังแค้นพี่ปราบเหรอคะ” “เปล่า พ่อไม่ได้แค้น จบก็จบ...แต่พ่อชอบมัน มันใจถึงมาก พ่ออยากให้คนอย่างนี้มาดูแลลูก” “ไหน ตอนแรกพ่อบอกเขาไม่ได้เรื่องไงคะ เป็นตุ๊ดอะไรอย่างเงี้ย” “พ่อยอมรับว่าพ่อมองผิดไป...ตอนนี้พ่อเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าเป็นหมอปราบ พ่อไฟเขียว แล้วก็เขียวเข้มปี๋เลย จัดการได้เลยลูก” “บ้า หนูเป็นผู้หญิงนะจะไปจัดการอะไรเขา...อีกอย่าง หนูว่าเขามีคนที่เขาชอบแล้วล่ะค่ะ เจ๋อไปตอนนี้ได้หน้าแตกออกมาแน่ ขอรอดูจังหวะก่อน ถ้าเขายังไม่มีใคร หนูจะแก้เผ็ดให้พ่อ เอายาสลบยิงเขา แล้วลากเข้าห้องนอนเองค่ะ” เพชรสียิ้มให้เสี่ยไฝด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง oooooooooooooooooooooooo ปราบกลับมาบ้าน คุยกับปกป้องเงียบๆ “แกเสี่ยงมากเลยนะปราบ เกิดมันเป็นพวกเสือเฒ่าปืนไวขึ้นมา จะว่าไงวะ” “ก็ไม่ว่ายังไง ยังไงก็ดวลแฟร์ๆอยู่แล้ว ว่าแต่ว่าเรื่องนี้อาไม่ต้องเล่าให้ใครฟังนะครับ ผมไม่อยาก ให้วุ่นวาย” “กำชับไอ้เจิดรึยัง” “บอกแล้วครับ” “เดี๋ยวก็คงรู้กันทั้งจังหวัดแหละ ไอ้นี่มันปากลำโพงจะตายยิ่งอย่าให้มันเมาเชียวมีเสียงคนเดินคุยกันมา ปราบรีบสะกิดปกป้อง ทั้งสองเงียบเสียงลง... “พ่อคงยังไม่รู้หรอก พ่อเขาไม่ค่อยได้อ่านข่าวบันเทิง” “งั้นเราว่าอย่าเพิ่งบอกให้พ่อเธอรู้เลยนะ” ตะวันวาดกับน้อยหน่าเดินพ้นมุมห้องออกมา เห็นปราบก็สะดุ้งกันทั้งคู่ “เรื่องอะไรเหรอที่ไม่อยากให้พ่อรู้น่ะ” น้อยหน่าเข้าเว็บไซต์ที่มีข่าวบันเทิง เปิดให้ปราบดูข่าวประกาศแต่งงานของนับดาวกับชนะชัย ในหน้าเว็บเป็นรูปนับดาวกับชนะชัยที่งานสังคมแห่งหนึ่ง น้อยหน่าอ่านให้ฟัง “นับดาวว้าวแซ่บประกาศแล้วแต่งแน่ๆ กับแฟนหนุ่มนักธุรกิจนอกวงการนาม ชนะชัย ลูกนักธุรกิจหญิงเหล็กชื่อดัง หลังจากควงกันมาได้สักพักใหญ่ ท่ามกลางข่าวลือมากมาย คู่นี้ก็จูงมือกันประกาศลั่นระฆังวิวาห์กันจนได้...” น้อยหน่าหยุดอ่าน หันมามองปราบ “ก็ดีแล้วนี่ ทำไมต้องไม่ให้พ่อรู้ด้วยล่ะ” “หน่ากลัวพ่อเฮิร์ต...” “เฮิร์ตเรื่องอะไร” “หน่ารู้ค่ะว่าพ่อคิดอะไร” ปราบฝืนยิ้ม “ไม่เฮิร์ตหรอก นับดาวเขามีความสุขพ่อก็ดีใจกับเขาด้วย” ปรายฟ้าเดินออกมา “คุยอะไรกันอยู่เหรอพ่อลูก” ตะวันวาดหันไปบอก “พี่ดาวเขาจะแต่งงานแล้วครับ” ปรายฟ้ามองปราบ “อ้าว” “ไม่มีอะไรหรอกน่า” ปรายฟ้ายิ้มปลอบนิดหนึ่ง “แล้วแต่งกับใครล่ะเนี่ย” ปรายฟ้าเข้ามาดูหน้าจอด้วย พอเห็นหน้าชนะชัยปรายฟ้าก็อึ้ง “ชนะชัย...” น้อยหน่าแปลกใจ “แม่รู้จักเหรอคะ” “เอ่อ...เปล่า...แม่แค่อ่านชื่อเขาน่ะ” ปรายฟ้าฝืนยิ้ม มองหน้าชนะชัยในจอคอมพิวเตอร์ oooooooooooooooooooooooooooooooooo ค่ำนั้น ปรายฟ้าอยู่ที่ห้องที่นับดาวเคยอยู่ เธอนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ร้องไห้ แว่วเสียงในความทรงจำของเธอกับชนะชัยดังเข้ามา ‘ไหนคุณบอกว่าคุณรักฉัน’ ‘ผมรักคุณ แต่ผมขัดแม่ไม่ได้ เด็กคนนี้ คุณเอาออกเถอะนะ’ ‘คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง นี่ลูกของเรานะ’ ‘ผมรู้ แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ’ ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ปรายฟ้ารีบเช็ดน้ำตา ยังไม่ทันแห้งดี น้อยหน่าก็เปิดประตูเข้ามา เรียกเธอเบาๆ “แม่คะ มานี่เร็วค่ะ” “มีอะไรเหรอ” น้อยหน่าเข้ามาจับมือปรายฟ้า มองซ้ายมองขวา พาปรายฟ้าออกไป ท่าทางมีลับลมคมใน ปรายฟ้า น้อยหน่า ปกป้อง เจิด ออกมานั่งคุยกันที่ร้านข้าวต้มริมทาง ปกป้องมองทุกคนแล้วพูดขึ้น “ที่ต้องเรียกออกมาคุยกันข้างนอกเนี่ย เพราะไม่อยากให้ปราบมันรู้” เจิดแปลกใจและสงสัย “คุณป้องจะโกงกิจการของนายปราบใช่ไหมครับ” ปกป้องเอาตะเกียบทิ่มหน้า เจิดร้องจ๊าก “เขาจะคุยกันเป็นการเป็นงาน...ไม่น่าชวนเอ็งมาเลย” เจิดทำท่าปิดปากตัวเอง น้อยหน่าพอจะเข้าใจ “เรื่องพี่ดาวใช่ไหมคะ” “ใช่แล้ว ผมคงไม่ต้องเกริ่นอะไรมาก เราทุกคนก็คงพอจะมองกันออกว่าเจ้าปราบเขาชอบคุณนับดาว” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย “แต่คุณนับดาวชอบปราบรึเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจ” ปรายฟ้ามั่นใจ “แต่ฉันมองออกค่ะ ว่าเขาชอบปราบแน่ๆ” “ตอนแรกหน่าก็คิดแบบนั้น แต่ถ้าพี่ดาวชอบพ่อจริง แล้วทำไมเขาถึงจะแต่งงานกับนายชนะชัยอะไรนั่นล่ะคะ” เจิดออกความเห็นบ้าง “อย่างคุณดาวน่ะเขาเรียก เยอะ...เยอะมาก คนแบบนี้เวลาตัดสินใจทำอะไร คนนอกดูไม่ออก เดาไม่ถูกหรอกครับ เบื้องหลังมันสลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน จนบางทีก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ตัดสินใจทำอะไรยังงงๆอยู่เลย ผมน่ะเห็นมานักต่อนักแล้ว” ปกป้องมองเจิดแบบทึ่ง “โอ้โฮไอ้เจิด ผิดคาดว่ะ ไม่คิดว่าแกจะเป็นคนมีความคิดอ่านหลักแหลมแบบนี้” “ส่วนนายปราบน่ะ ผมเห็นด้วยว่าชอบคุณนับดาว แต่อันนี้ตรงกันข้าม เจ้านายผมคนนี้น่ะน้อยซะจนน่าหมั่นไส้ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ถ้าเป็นคนอื่นนะจีบคุณดาวติดมาห้าร้อยรอบแล้ว แต่คุณปราบแกน้อย แล้วก็ช้า ทำอะไรก็ไม่ทำ เพราะฉะนั้นการที่คุณป้องเรียกพวกเรามาวางแผนแช่ง เอ๊ย...เชียร์ให้สองคนนี้อินเลิฟกันเนี่ย ผมเห็นด้วยคร้าบ” น้อยหน่าปรบมือชอบใจ “เยี่ยมเลยค่ะพี่เจิด” “ถ้าทุกคนเห็นด้วย งั้นเรามาช่วยกันวางแผนละกัน” น้อยหน้าไม่สบายใจนัก “เอ...แต่ถ้าเราแบบนี้ เราจะทำผิดกับคุณชนะชัยมั้ยคะ” ปรายฟ้าแย้งขึ้น “ไม่เกี่ยวอะไรกับเขานี่นา เราไม่ได้ขัดขวางคุณชนะชัยซะหน่อย เราแค่เชียร์คุณนับดาวกับพ่อปราบต่างหาก แม่พูดถูกไหม” น้อยหน่าพยักหน้าเห็นด้วย อ่านหนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ตอนที่ 12 วันที่ 14 มิ.ย. 55 หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ บทประพันธ์โดย พลอยชื่ร-ฝนพรำ หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ บทโทรทัศน์ โดย คุณสมภพ ผูกพันน้อย หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ กำกับการแสดงโดย คุณสมจริง ศรีสุภาพ หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ผลิตโดย บริษัท กู๊ด ฟิลลิ่ง จำกัด หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ แนวละคร โรแมนติกคอมเมดี้เบาสมอง หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ออกอากาศทุกวันศุกร์-เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.30 น. หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3 เริ่มตอนแรก เสาร์ที่ 26 พ.ค. 2555 นำแสดงโดย: ปีเตอร์ , ชมพู่ อารยา, ทูน, แหม่ม จินตหรา, บิ๊ก ภูชิสะ, ไอซ์ อภิษฎา ที่มา ไทยรัฐ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น