“ใส่ตัวนี้ดีกว่า เปลี่ยนสิคะ อ้อ กำชับคุณน้าชาวไร่ของนะหรือยัง ว่าควรแต่งตัวยังไงมาเจอครอบครัวอร”
“พอดีคุณน้าติดธุระกะทันหันน่ะครับ เลยมารับไม่ได้”
“เหรอ ก็ดี กำลังกลัวเลยว่าจะใส่เสื้อผ้ามากันยังไง...” ท่าทางอรสอางค์โล่งใจ
ส่วน ปิ่นอนงค์ ได้แต่เศร้าที่ไม่มีโอกาสพบทรรศนะ เพ็ญถือเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน เธอเดินเซื่องซึมเข้าห้องน้ำ เสร็จเดินออกมางง จำทางไม่ได้ เดินผ่านห้องใหญ่ที่เปิดแง้ม มองเข้าไปเห็นใบปริญญาใส่กรอบแขวนอยู่จึงเข้าไปยืนมอง ไม่ทันไรเพ็ญมาฉุด
“หนูปิ่น ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณใหญ่เห็นล่ะตายแน่” เพ็ญพาปิ่นอนงค์มาที่โต๊ะกินข้าว
ปิ่น อนงค์ถามว่าใหญ่เรียนจบวิศวะหรือ เพ็ญหน้าเจื่อนไม่ตอบให้รีบทานข้าวเสีย พลันเสียงระเบิดที่เหมืองดังลั่นมาจนน่าตกใจ “เอ๊ะ...ทำไมเสียงระเบิดดังมากอย่างนี้”
เพ็ญขับรถมาที่เหมือง ปิ่นอนงค์ตามมาด้วยความตระหนก เห็นคนงานอลหม่านควันฟุ้งตลบ ปานเทพนั่งดมยาดม เพ็ญรี่เข้ามาดูแลว่าโดนสะเก็ดตรงไหนบ้าง ปลอดเข้ามาเยาะ
“สะก่งสะเก็ดอะไร เห็นเลือดเข้าหน่อยมันก็เข่าอ่อนแล้ว ไม่รู้เป็นลูกนายเหมืองได้ยังไง ขายหน้า”
“ผมแพ้ฝุ่นต่างหาก”
เพ็ญ ถามว่าเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ปานเทพโวยว่าใหญ่หงุดหงิดอะไรมาไม่รู้ วางระเบิดเอง แต่หนักมือไปหน่อย กะจะระเบิดทั้งเหมืองก็ไม่ปาน ปิ่นอนงค์สะท้อนใจรู้ว่าใหญ่อารมณ์เสียเพราะตน ปลอดให้เพ็ญพาปิ่นอนงค์กลับไปก่อน แต่หันมาเธอหายตัวไปแล้วคนงานวิ่งออกมา บ้างก็บาดเจ็บ บ้างก็พยุงเพื่อน ปิ่นอนงค์วิ่งสวนเข้าไปร้องเรียกหาใหญ่จนสำลักฝุ่นไอโขลกๆ ใหญ่เรียกปิ่นอนงค์ เธอเงยมาเห็นเขาปลอดภัยเนื้อตัวถลอกเล็กน้อยก็ดีใจ
“นี่เธอมาทำอะไรแถวนี้ปิ่น จะบ้าหรือยังไง”
“ก็ปิ่น...เป็นห่วงคุณใหญ่” สองคนสบตากันอึ้งๆ
พลัน มีหินร่วงลงมา ใหญ่รีบกอดปิ่นอนงค์หลบชะง่อนผา เธอซบหน้าที่อกเขาอยู่นาน ปลอดเข้ามาถามว่าปลอดภัยดีหรือเปล่า สองคนผละออกจากกัน ใหญ่ยกมือไหว้ปลอด
“ผมเข้าไปดูที่ด้านในว่ามีใครอยู่บ้าง คิดว่าไม่น่าจะมีแล้ว ผมขอโทษนะครับอา”
ปิ่น อนงค์สังเกตเห็นความอ่อนโยนของใหญ่ ปลอดให้รีบออกไป ใหญ่กอดบังหัวปิ่นอนงค์พาเดิน...กลับถึงบ้าน เพ็ญทายาแผลถลอกให้ปานเทพ เขาร้องโอยๆ ปลอดหมั่นไส้
“ไอ้ลูกแหง่ แผลเท่าแมวข่วน ร้องยังกะควายถูกเชือด เดี๋ยวพ่อเตะซ้ำ”
“ก็พ่อให้ผมเรียนกฎหมายทำไม รู้งี้เรียนทหารดีกว่า จะได้โดนยิงให้ชินไปเลย”
“ถุย จะได้เป็นลมคาปืนน่ะสิ”
“พอแล้วพ่อลูกคู่นี้ เถียงอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่สงสัยบ้างเหรอ คุณใหญ่กับหนูปิ่นนี่เขายังไงกันแน่ ดูคลุมเครือ”
“โธ่น้าเพ็ญ ผมทั้งฟันธง ทั้งคอนเฟิร์ม ไอ้คุณใหญ่ชอบปิ่น ชัวร์”
ปลอด รู้สึกกังวลใจ...อีกห้องหนึ่ง ปิ่นอนงค์เช็ดตัวทำความสะอาดแผลให้ใหญ่ เธอใช้น้ำแข็งห่อผ้าประคบรอยช้ำอย่างห่วงใย ใหญ่มองซึ้งใจ แต่อดถามไม่ได้ว่าเสี่ยงตามไปทำไม
“ปิ่นกลัวว่าคุณใหญ่จะเป็นอะไรไปเพราะปิ่น”
“เพราะเธอ...”
“ปิ่นทำให้คุณใหญ่โมโห ก็เลยไปลงที่ระเบิด”
“เธอ อยากให้ฉันหายโมโหมั้ยล่ะ” ปิ่นอนงค์พยักหน้า “เธอทำได้แน่ ไม่ไปพบกับนายทรรศนะตลอดชีวิต...นิ่งทำไมล่ะ ทำไม่ได้ใช่มั้ย” ใหญ่กระชากที่ประคบโยนทิ้งโกรธจะเดินไป
“คุณใหญ่ไม่มีคนรักเหรอคะ” ปิ่นอนงค์ร้องถามไล่หลัง “ถ้าคุณใหญ่มีคนที่รัก คุณใหญ่ก็จะเข้าใจว่าความทุกข์ของคนรักที่ต้องพลัดพรากจากกันเป็นยังไง”
ใหญ่ เจ็บปวดแต่ทำกร้าว “นั้นสินะ ไอ้ฉันมันไม่ค่อยรู้จักความรักบ้าบออะไรที่เธอพูดซะด้วย เพราะถ้าฉันอยากได้ผู้หญิงคนไหน ฉันก็จะฉุดมาไม่สนใจว่าเป็นลูกเมียใคร”
ใหญ่ เดินเข้ากระชากตัวปิ่นอนงค์และว่า ตนต้องเปลี่ยนวิธีบ้างแล้ว เธอหน้าตื่นตกใจ เขาลากเธอเข้าไปบอกปานเทพว่า เตรียมตัวกลับไร่ไพศาลพรุ่งนี้ ทุกคนอึ้งงงๆ แต่ปิ่นอนงค์ยิ้มออก
ooooooo
บ้านอร อนงค์หรูหราใหญ่โตสมกับเป็นไฮโซ ลูกสาวอุทัย ปลัดกระทรวง ผู้ดีเก่าเจ้ายศเจ้าอย่าง กับคุณหญิงปรางทิพย์ ผู้ถือตัวมองคนแต่ภายนอก จิ๋วพี่เลี้ยงอรสอางค์ ช่างแต่งตัวพอกับเจ้านาย จนทรรศนะ ยกมือไหว้เพราะคิดว่าเป็นคุณหญิงแม่
“ใช่ที่ไหนล่ะ นะก็ นี่พี่จิ๋วเป็นพี่เลี้ยงอร”
ทรรศนะ หน้าแตก อรสอางค์ถามจิ๋วทำไมพ่อกับแม่ไม่ไปรับตนที่สนามบิน จิ๋วตอบว่าช่วงนี้ท่านมีเรื่องเครียด นี่ก็พึ่งกลับเข้ามา รออยู่ที่ห้องนั่งเล่น...อรสอางค์ พาทรรศนะมากราบและชื่นชมให้ฟังว่าเขาเรียนเก่ง สอบได้เอทุกวิชา ท่าทางปรางทิพย์ไม่ค่อยสนใจ ถามแต่ว่าที่ไร่มีเนื้อที่เท่าไหร่ อยู่จังหวัดไหน กลับมาน่าจะทำงานในกระทรวงมากกว่าไปเป็นชาวไร่ อรสอางค์ได้ทีขอพ่อช่วยฝากงานให้ อุทัยมองเหยียดๆ
“ถ้าฝาก ผู้ใหญ่ท่านก็ต้องดูว่านามสกุลอะไร มาจากสายตระกูลไหน”
ปราง ทิพย์เห็นด้วย แล้วถามถึงแม่ของทรรศนะ อรสอางค์รีบบอกว่า คุณแม่ของเขาเสียไปนานแล้ว มีคุณน้าเลี้ยงดูมา คุณน้าแต่งงานกับเจ้าของไร่ไพศาล แต่ไม่มีลูก
“ครับ ผมถึงต้องกลับไปรับช่วงดูแลกิจการ นี่เจ้าชายจากตะวันออกกลาง เจ้าของบ่อน้ำมันกับครอบครัวมาขอเหมาพักที่รีสอร์ตพอดี คุณน้าเลยต้องอยู่เทกแคร์ท่าน”
ท่าทางปรางทิพย์ตื่นเต้น อรสอางค์รีบเปลี่ยนเรื่องบอกทรรศนะเอาของฝากราคาแพงให้พ่อแม่กับจิ๋ว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังเช่ารถตู้อย่างหรู อ้างว่าเป็นรถที่ไร่มารับทรรศนะ
ท่า ทางอุทัยไม่ค่อยชอบ ปรางทิพย์หวั่นใจเกรงปัญหาของอุทัยแพร่งพรายออกไปในสังคม อย่าว่าแต่หลานเจ้าของฟาร์มเลย แม้แต่ลูกชาวนา ชาวสวน คงไม่อยากมาเป็นลูกเขย อุทัยฮึดฮัดเดินหน้าบึ้งออกไป อรสอางค์เข้ามาถามว่าพ่อไม่ชอบทรรศนะหรือ ปรางทิพย์ตอบว่า พ่อแค่มีปัญหาที่กระทรวงนิดหน่อย เธออดไม่ได้ที่จะถามให้มั่นใจว่าฐานะทรรศนะมั่นคงแน่หรือ แต่พอลูกสาวตอบว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดนี่เขาออกเพียงคนเดียว เธอค่อยสบายใจ
ooooooo
รถ ของใหญ่จอดที่ปั๊ม ปิ่นอนงค์นั่งรอในรถ ใหญ่กับปานเทพลงมานั่งกินกาแฟปรึกษากัน ปานเทพบ่นว่าใหญ่จะทำอะไร อย่าทำเพื่อความสนุก บ้านเมืองมีกฎหมาย ใหญ่โต ตนถึงใช้มือกฎหมายอย่างเขา
“แต่ ตอนนี้ฉันกลายเป็นปาน ป่าหวาย สมุนแก๊งโจรเสือปลอดไปแล้ว เพราะความบ้าของแก ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เรามีหลักฐานสู้คดีแน่นหนาทุกอย่าง ที่แกจะเอาชนะคุณนายครองสุขได้ แต่แกกลับมาใช้วิธีนอกกฎหมายแบบนี้”
“เพราะเอาชนะแค่นี้มันไม่พอน่ะสิ”
ปาน เทพถามว่าต้องการแค่ไหน ใหญ่ไม่ทันตอบ มองไปไม่เห็นปิ่นอนงค์ในรถ เขาตกใจคิดว่าเธอหนี รีบวิ่งไปตามหา ปิ่นอนงค์เดินมาพร้อมถุงในมือ ใหญ่โมโหกระชากตัวเธอไม่ฟังเสียง ถุงตกขวดยาแตก ใหญ่หน้าเสียเพราะปิ่นอนงค์บอกว่าตนไปซื้อยาไว้ใส่แผลให้เขา...
ในขณะ ที่ทรรศนะกลับมาถึงไร่ ครองสุขดีใจมาก แต่หน้าเสียเล็กน้อยที่ต้องจ่ายค่าเช่ารถให้ เห็นธีระก็แปลกใจว่าเป็นใคร ครองสุขแนะนำว่าเป็นผู้ช่วย ทัศนีย์เยาะว่า ช่วยทุกๆอย่างเลย ครองสุขเอ็ดให้ระวังปาก เธอพาหลานรักมาที่ห้อง เขาเห็นแล้วรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือปิ่นอนงค์จัด จึงถามหาเธอ ครองสุขทำหน้าเครียดเล่าเรื่องวุ่นๆในไร่อย่างใส่สีตีไข่ ว่าใหญ่กลับมา แต่ตอนนี้คงหนีตำรวจเข้าป่า ส่วนปิ่นอนงค์ก็เข้าข้างใหญ่ คงหนีไปด้วยกัน ทรรศนะไม่อยากเชื่อ
ครองสุขเรียกประชุมคนงานเพื่อแจ้งว่า ทรรศนะเป็นหลานชายและเป็นทายาทตัวจริง คนงานซุบซิบฮือฮากันใหญ่ จอมแย้งว่า ตอนนี้คนหายทั้งคนน่าจะตามหากันบ้าง ทรรศนะเห็นด้วย ครองสุขไม่พอใจ ประกาศใครอยากตามหาก็ออกไปเลย จอมยั้วประกาศลาออกเป็นคนแรก ไม่ทันไปก็สวนกับรถปิ่นอนงค์ จอมโผเข้าเล่นงานใหญ่ แต่กลับสู้ใหญ่ไม่ได้ ปิ่นอนงค์รีบบอกจอมว่าใหญ่เป็นคนไปช่วยตน จอมถึงกับเหวอ
ปิ่นอนงค์รีบ มาหาแม่ที่บ้าน อุ่นเรือนกับน้อยดีใจมาก ปิ่นเล่าให้แม่ฟังว่าใหญ่ช่วยตนถึงได้กลับมา...ส่วนปลอดพาพวกสมุนเสี่ยตงมา โยนกองหน้าบ้าน พร้อมทิ้งจดหมายไว้ว่า
...เสี่ยตง เสือย่อมไม่กินเนื้อเสือ คราวนี้ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน คราวหน้าถ้าบังอาจแตะต้องคุณใหญ่อีก เตรียมนับศพกันได้...ลงชื่อปลอด ปาดังเบซา...สมุนเสี่ยตงรายงานว่าพวกเสือปลอดมีอาวุธครบครัน สงสัยเป็นพวกค้ายาชายแดน ทำเอาเสี่ยตงขยาด...
ใหญ่กับปานเทพ มาระรานพวกครองสุขที่กำลังมีความสุขกันอยู่ แกล้งทำท่าดิบๆเถื่อนๆเข้ามาทักทายทรรศนะ และต่อว่าครองสุขที่ทำร้ายปิ่นอนงค์ เธอหน้าตื่นแก้ตัวพัลวัน
“เดี๋ยวๆ น้าไม่รู้จริงๆว่าเสี่ยตงมันจะทำอะไรห่ามๆอย่างนี้ มันคงติดใจนังปิ่น แล้วแค้นที่มาขอกับน้า แต่น้าปฏิเสธมัน มันก็เลยจับตัวนังปิ่นไป” ครองสุขเกรงทรรศนะรู้ความจริง
ใหญ่ยืนยันว่าครองสุขเรียกตัวปิ่นอนงค์ไปให้เสี่ยตง ครองสุขร้องลั่นว่าปิ่นอนงค์ใส่ความ อุ่นเรือนจูงมือลูกสาวเข้ามาถามใหญ่
“เรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่ นังปิ่นมันบอกว่าเสี่ยตงฉุดมันไปขังจะปล้ำมัน แล้วคุณใหญ่ไปช่วยเอาไว้ จริงๆเหรอคะ”
“ปิ่น ว่าไงก็ว่างั้น” ใหญ่ตอบกวนๆ แต่พออุ่นเรือนถามว่าทำไมไม่พากันกลับบ้าน ใหญ่เห็นปิ่นอนงค์สบตาทรรศนะจึงแกล้งว่า “อ้าวป้าอุ่น ถามแปลก ผมเสี่ยงชีวิตเกือบตายไปช่วยปิ่นมันก็ต้องพากันไปปลอบขวัญหน่อยสิครับ”
ปิ่น อนงค์รีบอธิบายว่าพวกตนหนีไปซ่อนตัวกลัวคนร้ายตามล่า ใหญ่แหย่ “อะไรกันปิ่น ก็ไหนเธอบอกกับฉันว่ายังไม่อยากกลับไร่ ขอให้พาไปไหนก็ได้ที่มีแต่เราสองคน”
ปิ่นอนงค์ตะลึง ครองสุขได้ทีต่อว่ายกใหญ่ ปานเทพทนไม่ไหว ทำท่าเหมือนล้วงอาวุธในเสื้อ ปิ่นอนงค์ตกใจร้องห้าม ใหญ่สวมรอย เมื่อเธอขอร้องก็จะยอมให้สักครั้ง หันมาโอบไหล่ทรรศนะชวนออกไปคุยกันอย่างพี่น้อง ครองสุขห่วงให้ทัศนีย์ตามธีระลงมา และกระชากปิ่นอนงค์ไปอีกห้อง เหวี่ยงเธอล้มลงตะคอกใส่
“แกโทษฉัน แกหาว่าฉันล่อลวงแกไปให้ไอ้เสี่ยตงใช่มั้ยนังปิ่น พูดมาเลย พูดให้แม่แกได้ยินกับหู”
ปิ่น อนงค์ข่มความเจ็บช้ำ ตนถูกเสี่ยตงจับไปจริงและใหญ่เป็นคนช่วย ครองสุขไม่เชื่อว่าลำพังใหญ่จะสู้พวกเสี่ยตงได้ ปิ่นอนงค์รีบบอกว่าปานตามปลอดมาช่วย
“อาปลอดไปตั้งแก๊งโจรอยู่ทางใต้ พอช่วยใหญ่กับปิ่นได้ อาปลอดก็พาเราไปที่บ้าน เมียอาปลอดก็เป็นคนดีมาก คุณใหญ่ก็ไม่ได้ข่มเหงรังแกอะไรปิ่นเลยค่ะ”
“แล้วไอ้ใหญ่อยู่ดีๆจะไปช่วยแกได้ยังไง ถ้าไม่ได้นัดแนะกันหรือว่าไปด้วยกันตั้งแต่แรก”
“คุณ ใหญ่ขึ้นรถไปกับปิ่นตอนออกจากไร่จริงๆค่ะ แต่ก็ลงไปก่อน จนกระทั่งปิ่นเอาของไปให้คุณนาย แล้ว...” ปิ่นอนงค์อยากจะพูดว่าครองสุขส่งตัวเองให้เสี่ยตง
ครองสุขแทรกขึ้น “แกเอาของไปให้ฉัน แล้วบอกจะไปธุระต่อ ทำไมไม่กลับบ้าน แกนัดไอ้ใหญ่มาหาแกใช่มั้ย บอกถูกจับอย่างโน้นอย่างนี้ สุดท้ายก็ไประเริงอยู่กับไอ้ใหญ่”
ปิ่นอนงค์ปฏิเสธไม่รู้จริงๆทำไม ใหญ่พูดแบบนั้น เธอห่วงความรู้สึกของอุ่นเรือนมาก ครองสุขหน้าเครียดจะให้อุ่นเรือนเชื่อตน พอดี ทัศนีย์พาธีระเข้ามา เธอจึงให้สองแม่ลูกออกไป
“ไอ้ใหญ่มันร้ายกว่าที่คิด เสี่ยตงขอสงบศึกกับเรา แถมยกหนี้ที่เหลือให้ด้วย มันบอกไม่คุ้ม” ธีระรายงาน ครองสุขอึ้งแสดงว่าที่เล่ามาเป็นความจริง
ทัศนีย์หน้าเหยที่มีแก๊ง โจรอยู่ร่วมบ้าน ธีระเองก็เริ่มกลัวพวกใหญ่จะมาฆ่า ทัศนีย์ชักเป็นห่วงทรรศนะ เพราะตอนนี้อยู่กับใหญ่...ปิ่นอนงค์เป็นห่วงขอแม่ไปหาทรรศนะ อุ่นเรือนเตือนเรามันคนละชั้นกัน เลิกใฝ่สูงเสียที เธอไม่อยากบอกตรงๆว่าทรรศนะมีแฟนกลับมาด้วย ปิ่นอนงค์สะเทือนใจ เข้าห้องหยิบการ์ดที่ทำไว้ออกมาดู ตัดสินใจ แม้ไม่ได้รักตอบแต่ตนก็ไม่สนใจ
ooooooo
กลาง ไร่ ใหญ่รื้อฟื้นความหลังกับทรรศนะซึ่งข่มความกลัวฟังว่า เคยขี่ม้าแข่งกันแล้วเขาตกม้า แต่ไพศาลกลับยึดม้าใหญ่ทั้งที่เป็นคนชนะ ทำให้ใหญ่โกรธมาก
“คุณลุงยึดม้าคุณใหญ่เพราะคุณใหญ่ไม่ยอมรับว่าแกล้งให้ผมตกม้าต่างหาก”
“เออจริงด้วย ความจำนายดีนี่ สมเป็นเด็กเรียนจริงๆ มิน่าพ่อฉันชื่นชมนายนักหนา ถึงกับอยากได้นายเป็นลูกแทนฉัน”
“คุณไพศาลท่านรักคุณมาก คุณไม่รู้หรอกว่าตอนที่คุณหนีไปท่านเสียใจมากแค่ไหน พวกเราต้องช่วยกันปลอบใจท่านจนวินาทีสุดท้าย”
ใหญ่กำมือแน่นข่มความเจ็บปวด ทรรศนะยังตอกย้ำ ถ้าอยากให้วิญญาณท่านสบายใจ ก็แค่กลับเนื้อกลับตัวทำสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น...
ปิ่น อนงค์ขี่จักรยานตามหาทรรศนะ มาเจอผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดตกอยู่บนโขดหิน เธอตกใจร้องเรียกเขา ไม่ทันไร ทรรศนะเดินเอาหลังมืออุดจมูกเข้ามา เธอคิดว่าเขาโดนใหญ่ทำร้าย จะพาไปโรงพยาบาล ทรรศนะส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร ตนแค่เลือดกำเดาไหลเพราะอากาศร้อน ปิ่นอนงค์โล่งใจ ปฐมพยาบาลเอาผ้าชุบน้ำประคบให้...พอมีโอกาสได้อยู่กันลำพัง ทรรศนะจึงถามเธอว่าตอนนี้สนิทกับใหญ่แล้วใช่ไหม
“คุณนะหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็เมื่อก่อน ตอนเด็กๆ เวลาเธอถูกคุณใหญ่รังแก เธอชอบร้องไห้มาหาพี่บ่อยๆ”
“ตอน นี้คุณนะก็ยังเป็นคนที่ปิ่นคิดถึงที่สุด ไว้วางใจที่สุดเหมือนเดิมค่ะ คุณนะเชื่อปิ่นใช่มั้ยคะ” ปิ่นอนงค์หยิบการ์ดที่ใช้ดอกปีบตกแต่งให้กับเขาและถามเขาว่าจำได้ไหม
ทรรศนะ มอง นึกถึงวันที่ตนจะเดินทางไปต่างประเทศ ตนลาเธอใต้ต้นปีบ เก็บดอกที่ร่วงให้เธอสี่ห้าดอก และบอกเธอรอวันที่ตนจะกลับมา อย่ามีแฟนไปเสียก่อน...
“จำได้สิ เธอเก่งมากนะปิ่น ที่ดูแลต้นปีบจนสูงใหญ่มีดอกเต็มต้นอย่างนี้”
“อะไรที่คุณนะให้ปิ่น มีค่าเสมอค่ะ ปิ่นต้องดูแลให้ดีที่สุดอยู่แล้ว”
ใหญ่ แอบฟังอยู่ไม่ห่าง เห็นทรรศนะล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบถุงผ้าเล็กๆออกมาส่งให้ บอกเธอว่าเป็นของฝาก ท่าทางเธอดีใจมาก เปิดออกดูเป็นปิ่นเงินปักผม เธอแปลกใจถามที่อเมริกามีของพวกนี้ขายด้วยหรือ ทรรศนะรีบบอกว่าทั้งร้านมีอันเดียว ตนตั้งใจซื้อให้เธอ ทำเอาปิ่นอนงค์ปลื้มใจ ใหญ่มองด้วยความหึงระคนเจ็บใจ...
ปิ่นอนงค์ ยิ้มระรื่นเดินไปตามริมลำธาร ใหญ่โผล่พรวดออกมาฉกปิ่นปักผมจากมือ เธอตกใจขอคืน ใหญ่ไม่ให้แถมว่าปิ่นนี้กระจอก ตนจะปล้นของดีๆฝังเพชรมาให้กี่อันก็ได้
“ปิ่นไม่อยากได้ของคนอื่น มันไม่มีคุณค่า แต่ปิ่นที่คุณใหญ่แย่งไป มันเป็นของฝากที่คุณนะให้ปิ่น ขอคืนเถอะค่ะ”
ใหญ่ ยิ่งเคืองแกล้งทำท่าส่งให้แต่แล้วปาลงน้ำ ปิ่นอนงค์ตกใจมาก กระโดดตามลงไปงมหา เขาอึ้งไม่คิดว่าเธอกล้าทำถึงขนาดนี้ เขามองปิ่นในมืออย่างแค้นใจไม่ได้โยนมันทิ้ง แล้วมองเธอด้วยความหมั่นไส้ พลันปิ่นอนงค์เป็นตะคริวตะเกียกตะกายในน้ำ เขาตกใจจะกระโดดไปช่วยแต่โดนจอมตัดหน้าเสียก่อน และอุ้มเธอขึ้นมาอย่างทุลักทุเล จอมจะเล่นงานใหญ่หาว่าทำร้ายปิ่นอนงค์ เธอร้องห้ามคุณใหญ่ไม่ได้ทำอะไรตน ใหญ่ไม่วายปากเสียก่อนจะเดินไป
“มีองครักษ์คอยช่วยอย่างนี้ ฉันก็หมดสนุกเท่านั้นเอง ขอให้หาของรักเจอนะ...”
เห็น หายไปนาน ครองสุขห่วงทรรศนะจะโดนใหญ่ทำร้าย เตรียมตัวออกตาม ทรรศนะเดินกลับมาเสียก่อนและบอกว่าใหญ่พูดคุยดีอย่างญาติ ครองสุขไม่อยากเชื่อ มาปรึกษากับธีระว่าใหญ่จะมาไม้ไหนกันแน่ ไม่เอาเรื่องและยังยกห้องคืนให้ทรรศนะ ธีระเข้ากอดครองสุขประจบว่าปิ่นอนงค์อาจทำให้ใหญ่เปลี่ยนไป ผู้ชายเก่งแค่ไหนก็แพ้ผู้หญิงวันยังค่ำเหมือนที่ตนแพ้เธอ
ooooooo
ทางบ้านอรสอางค์เกิดปัญหาหนักหน่วง อุทัยโดนคำสั่งศาลพิทักษ์ทรัพย์ ถึงขั้นฟ้องล้มละลาย
ปราง ทิพย์บอกลูกสาวว่าพ่อโดนหลอกใช้ ให้ตั้งบริษัทเข้าประมูลงานของกระทรวง พอถูกตรวจสอบ พวกมันหนีหมด อรสอางค์โกรธแทนให้พ่อแฉออกสื่อ แต่กลับถูกอุทัยเอ็ดไม่ต้องมายุ่ง ปรางทิพย์มาอธิบายให้ลูกฟังว่า พ่ออาจโดนข้อหาฮั้วประมูลแล้วถ้าเป็นข่าว ถึงติดคุก เธอยังเลียบเคียงขอเครื่องเพชรที่คุณยายให้มาขายใช้หนี้ แต่อรสอางค์กลับเสียดาย...
การที่ลูกถูกเข้าใจว่าโอนเอนไปทางใหญ่ ทำให้อุ่นเรือนจะส่งปิ่นอนงค์กลับบ้านเก่า
“แกไม่ดีใจหรอกเหรอ ถ้าไอ้ใหญ่มันชอบนังปิ่นจริงๆ แกก็สบายไม่ต้องมารับใช้ฉันอีก”
“คนอย่างคุณใหญ่ไม่รักชอบใครจริงจังหรอกค่ะ นังปิ่นมันจะต้องตกนรกมากกว่า”
ครอง สุขอมยิ้มขอบอกขอบใจ พลันทัศนีย์วิ่งมาบอกว่าใหญ่ให้ตามทุกคนเข้าประชุม...มาถึงใหญ่ก็เกริ่นว่า ที่เรียกประชุมเพราะทรรศนะเตือนสติ จึงได้คิดว่าตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ทำอะไรให้สมกับเป็นทายาทไร่ไพศาล ก็ขอเริ่มทำงานเลย เขายื่นกระดาษให้ปานเทพ
“ต่อไปนี้ฉันจะเข้าควบคุมกิจการทั้งหมด และนี่คือรายชื่อและตำแหน่งของพนักงาน”
ปานเทพรับมาแกล้งทำเป็นไม่มีการศึกษา อ่านผิดๆถูกๆ “คนแรก ปาน ป่าหาย...”
ใหญ่สะดุ้งแก้ว่า...ป่าหวาย ปานเทพยิ้มแหะๆ “อ้อ ป่าหวาย แหมก็ลายมือแกยังกะไส้เดือน...
ปาน ป่าหวาย เป็นผู้จัดการไร่และรีสอร์ต”
ธีระลุกขึ้นค้าน “ได้ยังไง อยู่ดีๆมาปลดผม ผมทำอะไรผิด”
“อย่า เข้าใจผิด คุณธีระทุ่มเททำงานให้ไร่ เหน็ดเหนื่อยมานานแล้ว ผมเกรงใจจริงๆ หน้าที่ของคุณคือเป็นที่ปรึกษาให้ปาน ป่าหวาย มีอะไรเกิดขึ้นใน ไร่ในรีสอร์ตก็รายงานให้ปานรับรู้ มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ” ใหญ่แก้ข้อกังขา
ธี ระนิ่งหน้าไม่กล้ามีปัญหา ส่วนทัศนีย์โดนไปเป็นพนักงานต้อนรับที่รีสอร์ต ครองสุขค้านว่าเธอเป็นญาติ ใหญ่จึงบอกว่ายิ่งเป็นญาติยิ่งควรคลุกคลีกับคนงาน จะได้ช่วยเป็นหูเป็นตา
“ส่วนคุณทรรศนะไปเป็นหัวหน้าคนงานแทนนายถะ...ถวิล และนายถะ...วิลย้ายมาเป็นผู้ช่วยคุณชลัต”
“ชาลิต ฉันชื่อชาลิตโว้ย...มานี่ ฉันอ่านเอง”
ครองสุขแย้ง “เดี๋ยว นายนะจบบริหารมาจากเมืองนอก ไม่ควรเป็นแค่หัวหน้าคนงานนะ”
“จบบริหารก็มาช่วยผมดูแลบริหารพวกคนงาน มันก็ดีแล้วนี่ครับ หรือทรรศนะไม่อยากทำเพราะรังเกียจพวกคนงาน ไม่อยากปะปนกับคนรากหญ้า”
ทรรศนะ เห็นสายตาคนงานจับจ้องมาที่ตน จึงตอบว่าไม่มีปัญหา ใหญ่เห็นว่าจอมอยู่มานานประสบการณ์ในไร่สูงให้เป็นผู้ช่วยทรรศนะ จอมจะบ่ายเบี่ยง ถวิลตัดบทรับรองจอมจะตั้งใจทำงาน ใหญ่ตบท้ายด้วยหน้าที่บัญชีการเงิน ให้ปิ่นอนงค์เป็นผู้ดูแลทั้งหมด
“เป็นไปได้ยังไง นังปิ่นมันเรียนคหกรรม ไม่ได้จบบัญชีสักหน่อย มันจะรู้เรื่องการเงินการทองได้ยังไง” ครองสุขโวยอีกตามเคย
“แล้วธีระเรียนมาเหรอครับคุณน้า อะไรเนี่ย คุณธี เรียนกฎหมายมาสามปีครึ่งแล้วก็ออก...ออกนะครับ
ไม่ ใช่จบ คุณธีมาอยู่ไร่เรา คุมทั้งเงินเป็นทั้งผู้จัดการ แล้วทำไมปิ่นจะทำไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ความซื่อสัตย์ครับ” ใหญ่อ่านเอกสารที่มีอยู่ในมือ
อุ่นเรือนจะแย้ง ใหญ่รวบรัดให้ทุกคนไปทำงานตามหน้าที่ ครองสุขโกรธจัดกลับเข้ามาเล่นงานตบตีสองแม่ลูก หาว่าปิ่นอนงค์เป็นงูพิษแว้งกัดพวกตน อุ่นเรือนร่ำไห้ลากลูกสาวมาเก็บข้าวของไปจากที่นี่ ปิ่นอนงค์ร้องไห้พยายามบอกแม่ว่าตนไม่มีวันเนรคุณครองสุข
“ตอนนี้แกจะพูดยังไงก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว แกต้องไป”
น้อย สงสารปิ่นอนงค์ รีบตามใหญ่ไปช่วย ใหญ่มาถึงห้ามปิ่นอนงค์ไปไหนทั้งสิ้น เพราะเธอต้องทำงานใช้หนี้ตน ปิ่นอนงค์หน้าเจื่อนเกรงใหญ่พูดเรื่องเงินค่าผ่าตัด จึงแก้ตัวว่า ตนหาเงินค่าผ่าตัดไม่ได้ จึงกู้เงินซื้อหวยใต้ดิน โดนกินเรียบ ใหญ่ให้ยืมเงินใช้หนี้ อุ่นเรือนลมแทบจับ...
ใหญ่ดึงปิ่นอนงค์มาที่รีสอร์ต สำรวจใบหน้า “น้อยบอกว่าเธอถูกคุณน้ากับทัศนีย์ทำร้าย”
“เปล่าค่ะ คุณนายแค่ดุว่าเท่านั้น” ปิ่นอนงค์ปฏิเสธไม่ลืมขอบคุณที่เขาไม่บอกแม่เรื่องเงิน
ใหญ่ นึกแล้วว่าเธอจะต้องไม่ยอมรับ จึงขู่ถึงอย่างไรก็ต้องทำงานใช้หนี้ เธออิดออดการให้ทำหน้าที่นี้ ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเรามีอะไรกัน
“เธอกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิดหรือกลัวนายทรรศนะ ไอ้นะนี่ช่างเป็นมารความสุขฉันจริงๆ สงสัยคงเอามันไว้ไม่ได้แล้ว” ใหญ่แกล้งหยิบปืนออกมา
ปิ่น อนงค์ตกใจขอร้องอย่าทำอะไรทรรศนะ ใหญ่มีข้อแลกเปลี่ยนให้เอาบัญชีทรัพย์สินทั้งหมดจากธีระมาให้ตน เธอหน้าเจื่อนจะเดินไป ใหญ่เรียกไว้และคืนปิ่นปักผมให้ เธอโกรธที่หลอกว่าโยนทิ้งน้ำ ใหญ่ขู่ถ้าไม่เอาไปให้พ้นตาจะทิ้งจริงๆ ปิ่นรีบคว้าวิ่งหนี ใหญ่มองตามหึงๆ
ด้านปานเทพให้ทัศนีย์แต่งเครื่อง แบบพนักงานทำงานตั้งแต่ปูที่นอน ทำความสะอาดล้างห้องน้ำก่อนที่จะมาทำงานต้อนรับลูกค้า โดยให้ประไพเป็นคนสอน ทัศนีย์อยากจะร้องกรี๊ดๆ แต่ไม่กล้า ปานเทพยิ้มกริ่มแอบโทร.รายงานพ่อ จินตนาโผล่เข้ามา เขารีบวางท่าโอ่เป็นผู้จัดการ
“ที่จริงฉันก็ไม่น่า จะสงสัยหรอกนะ คนที่สนใจศึกษาหาความรู้ก็มีสิทธิจะเป็นผู้บริหารได้ โดยเฉพาะคนที่ตั้งใจศึกษากฎหมายอย่างนาย” จินตนาควักหนังสือคู่มือกฎหมายออกมาโชว์ ปานเทพตะลึงจะคว้าคืน เธอดึงกลับ “ยอมรับใช่มั้ยว่าคู่มือกฎหมายนี่น่ะของนาย”
ปานเทพแก้ตัวว่าตนเป็น โจรต้องรู้กฎหมายไว้บ้าง แต่พอจินตนาเปิดหน้าที่มีโน้ตภาษาอังกฤษให้ดู เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะแถไปว่า ตนปล้นแหม่มคนหนึ่งและคว้าเอาหนังสือนี้มา เขาแกล้งยื่นหน้าเข้าใกล้เธอ เธอร้องลั่นขึ้นเข่าเข้าที่ท้องเขา และฟาดด้วยหนังสือก่อนจะขว้างใส่แล้ววิ่งหนีไป ทำเอาเขาทั้งจุกทั้งเจ็บ
ใหญ่ ยืนมองทรรศนะทำงานที่คอกสัตว์ร่วมกับจอมและคนงานสองสามคน พอดีมือถือทรรศนะที่วางทิ้งไว้ดังขึ้น เขากดรับแทน อ้างทรรศนะติดประชุม ตนเป็นผู้ช่วย อรสอางค์จึงฝากบอกพรุ่งนี้ให้รอรับตน ใหญ่ตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าทรรศนะมีแฟนแล้ว...ใหญ่กลับ
ที่พัก ปานเทพเล่าว่า จินตนาเกือบจับได้ แต่ตนขู่จนขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว ใหญ่ยิ้มกริ่มเพราะเรื่องกำลังสนุกขึ้น
ooooooo
3 ความคิดเห็น:
Fantastic goods from you, man. I've understand your stuff previous to and you are just too great. I really like what you've acquired
here, certainly like what you're stating and the way in which you say it. You make it entertaining and you still care for to keep it wise. I can not wait to read much more from you. This is really a terrific website.
Also visit my web site ... streaming movies
Hi, i read your blog occasionally and i own a similar one and
i was just curious if you get a lot of spam responses?
If so how do you reduce it, any plugin or anything you
can suggest? I get so much lately it's driving me mad so any assistance is very much appreciated.
Check out my page ... how to make an app
Your mode of explaining the whole thing in this article is
in fact pleasant, all be able to without difficulty be aware of it,
Thanks a lot.
My web page > http://chepping.de/
แสดงความคิดเห็น