ขณะเดียวกัน เพียงดาวเพิ่งขับรถออกมาพ้นบริเวณบ้านโอมเพียงนิดเดียว เสียงมือถือดังขึ้น เพียงดาวมองจอเห็นเป็นโอมโทร.มา แต่อารามรีบจะกดรับสาย จึงทำมือถือหลุดมือไปที่พื้น
เพียงดาวโน้มตัวก้มลงเก็บ ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งวิ่งสวนมาตัดหน้า
ไวเท่าความคิดเพียงดาวรีบหักรถจอดที่ข้างทาง แล้วก้าวลงรถรีบวิ่งเข้าไปหา พอเห็นว่าเป็นมอเตอร์ไซค์ล้มทับตัวอามอยู่ก็ยิ่งตกใจ
“น้องอาม!!!”
เพียงดาวรีบช่วยยกมอเตอร์ไซค์ขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วยังสังเกตเห็นว่าอามร้องไห้ก็ยิ่งตกใจหนัก
“น้องอามเป็นยังไงบ้าง?”
“พี่ดาว ผมขอโทษนะครับ” อามเอ่ยขึ้น ใบหน้าหมองเศร้า
เพียงดาวไม่เข้าใจ “ขอโทษพี่ทำไม เมื่อกี๊พี่มัวแต่ก้มเก็บมือถือจนเกือบชนน้องอาม พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“ผมรู้แล้วครับ ว่าเรื่องพี่ดีนี่...พี่ดาวพูดจริงทุกอย่าง”
“น้องอามหมายความว่ายังไงคะ?”
เพียงดาวตกใจ มองอามอย่างงงงัน
ด้านแม่อ้อยเตรียมทำกับข้าวอยู่ในครัว โอมเดินเข้ามาหา
“แม่ไม่ต้องทำหรอกครับ คุณดาวไปตลาด จะมาทำอาหารให้พวกเราทาน”
แม่อ้อยน้อยใจ หันมาหาลูกชาย มองจ้องหน้า “ตกลงโอมจะไม่เชื่อแม่จริงๆ ใช่ไหม”
“ผมขอโทษครับแม่” โอมพูดน้ำเสียงอ้อน
“หมายความว่า ไม่ว่าแม่พูดยังไง โอมก็จะไม่เชื่อแม่ใช่ไหม” แม่อ้อยฉุน ถามคาดคั้น
โอมพยายามกล่อมแม่ “แม่ครับ ผมขอโทษที่ทำให้แม่ลำยากใจ แต่ผมรักคุณดาวจริงๆ ผมขาดเค้าไม่ได้”
แม่อ้อยรู้ว่าห้ามยังไงก็คงไม่ได้ผล ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะในใจก็สงสารลูกเช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นแม่ก็จะลองให้โอกาสหนูดาวอีกสักครั้ง”
โอมยิ้มดีใจ เข้าไปไหว้แม่พลางสวมกอด
“ขอบคุณครับแม่ ผมขอบคุณครับ”
“แม่เองก็ไม่ได้เกลียดชังอะไรหนูดาวเค้า เพียงแต่แม่ทนเห็นลูกแม่เสียใจไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าโอมรักเค้าขนาดนี้ แม่จะให้โอกาสเค้าอีกสักครั้ง” โอมยิ้มกว้างขอบคุณแม่อีกครั้ง “หึ ทำหน้าระรื่น ทีเมื่อกี้อย่างกับจะตาย...เดี๋ยวแม่ไปช่วยหนูดาวเค้าจ่ายตลาดหน่อยดีกว่า”
“ผมไปส่งครับแม่”
โอมยิ้มแย้ม เดินออกไปกับแม่อ้อย
ทางด้านอามยังยืนคุยอยู่กับเพียงดาวที่ริมถนนที่เดิม
“ผมรู้แล้วครับ ว่าพี่ดาวไม่ได้เข้าใจผิด เค้ามีอะไรกับพี่โอมจริงๆ”
เพียงดาวดีใจ ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะที่เชื่อพี่ ถ้าอย่างงั้นน้องอามก็ไม่เกลียดพี่ ไม่โกรธพี่แล้วใช่ไหมคะ”
“พี่ดาวตัดใจจากพี่โอมเถอะครับ” อามเอ่ยขึ้น
เพียงดาวไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะคะ ไหนว่าน้องอามเข้าใจพี่แล้ว”
“ถึงผมจะเข้าใจพี่ดาว แต่ตอนนี้ก็สายไปแล้วครับ เค้าสองคนไปไกลกว่าที่เราคิด” อามหน้าหมองลงอีก
“หมายความว่ายังไง เค้ากับโอมมีอะไร...” เพียงดาวพยายามคาดคั้น
อามชะงักแล้วเจ็บปวดเรื่องดีนี่ ไม่อยากพูดถึงอีก “ผมไม่อยากพูดถึง”
อามทำท่าจะเดินหนี
เพียงดาวดึงรั้งอามไว้ “น้องอามคะ หมายความว่ายังไง? ที่โอมเค้าท่าทางแปลกๆ ก่อนหน้านี้ เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมคะ น้องอามรู้อะไรมา บอกพี่สิคะ”
อามพยายามแกะมือเพียงดาวออก แต่เพียงดาวไม่ยอมยื้อยุดไว้
อีกฟากของถนน ฝ้ายรับเงินทอนแล้วลงจากแท็กซี่ เห็นอามพยายามแกะมือเพียงดาวออก ท่าทางไม่ค่อยดี ฝ้ายรีบเดินมาหาสองคน
เวลาเดียวกันที่หน้าบ้าน แม่อ้อยกับโอมออกมาจากบ้าน เห็นเพียงดาวกับอามยื้อยุดกันอยู่ สองคนตกใจรีบเดินเร็วๆ ไปหา
“น้องอาม บอกพี่สิคะ”
“ผมอยากอยู่คนเดียว”
อามสะบัดมือเพียงดาวสุดแรงจนตัวเองเสียหลัก ขณะเดียวกันมีรถขับขับมาอย่างเร็วและแรง อามล้มลงที่กลางถนน รถคันนั้นชนอามทันที ต่อหน้าต่อตาทุกคน
ร่างของอามลอยละลิ่ว ไปตกลงตรงมุมหนึ่งบนถนน
แม่อ้อย โอม และฝ้ายตกตะลึง ขณะที่เพียงดาวช็อก ตาตั้ง
“อาม” แม่อ้อย ฝ้าย และโอมตะโกนสุดเสียงออกมาพร้อมๆ กัน
รถยนต์คันนั้นเห็นท่าไม่ดี รีบขับรถหนีไป
สามวิ่งเข้ามาหาอามที่นอนจมกองเลือดอยู่ แม่อ้อยโผนทะยานเข้าไปสวมกอดอามไว้แนบอก
“อาม!!” แม่อ้อยตั้งสติ หันตะโกน “ช่วยด้วยค่ะ!! ช่วยด้วย!”
เพียงดาวได้แต่ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก อยู่อย่างนั้น
เวลาผ่านไป รถของโรงพยาบาลจอดอยู่ บุรุษพยาบาลช่วยกันยกอามขึ้นรถ แม่อ้อยร้องไห้คร่ำครวญ โอมประคองแม่ไว้ไม่ยอมห่าง ฝ้ายน้ำตาไหลเป็นห่วงอาม
“อามอย่าเป็นอะไรนะลูก...”
แม่จะขึ้นรถพยาบาลแล้วเซเสียหลักจะเป็นลม โอมรีบประคองแม่
“เดี๋ยวฝ้ายไปกับอามเองค่ะ”
ฝ้ายขึ้นรถพยาบาลไป
เพียงดาวยืนเซ่อ ทำตัวไม่ถูกยืนช็อกอยู่อย่างเดิม
ฝ้ายมองอามที่นอนหายใจรวยรินอยู่ด้วยความเป็นห่วง น้ำตาไหลพราก
อามค่อยๆ ลืมตา เห็นเป็นฝ้าย จึงค่อยๆ ยกมือขึ้น
“ฝ้าย...ไอ้ฝ้าย”
ฝ้ายรีบจับมืออามมากอบกุม
“ชั้น....ขอโทษ” อามพูดกระท่อนกระแท่น
ฝ้ายสะอื้นหนัก “อาม...แกไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น แกต้องเข้มแข็งนะ”
อามแข็งใจพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงพูดออกมา “ความจริงชั้นไม่ได้เกลียดแก....แต่ชั้นเสียใจมากที่แกหลอกชั้น เพราะว่า...”
ฝ้ายสะอื้นฮักๆ “เพราะว่าอะไรก็ช่างเถอะอาม ชั้นผิดเอง แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะ แข็งใจไว้”
“เพราะว่า...เพราะว่าชั้นเองก็ชอบแก...” ฝ้ายอึ้ง มองอามตาค้างไม่เชื่อหู “ชั้นรักแก”
ฝ้ายตะลึง น้ำตาไหลอาบแก้ม
อามพยายามยิ้ม “อย่า..ร้องไห้...”
ฝ้ายพยายามฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลริน ฝ้ายยกมือปาดน้ำตา
“ชั้นไม่ร้องแล้วอาม ชั้นไม่ร้อง แต่แกอย่าทิ้งชั้นไปนะ”
อามฝืนยิ้มมองฝ้าย วินาทีนั้นอามก็หมดสติไป มือหลุดร่วงจากมือฝ้าย
“ไอ้อาม!!!” ฝ้ายร้องตะโกนขึ้นมาสุดเสียง
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น