“ถอยออกไปก่อนค่ะ คนไข้เป็นอะไรคะ” หนูดีถามทุกคน
“ไม่ทราบค่ะ ทานข้าวต้มอยู่ดีๆแล้วก็ทานฝรั่งไปคำเดียวก็สำลักตาค้าง”
หนูดีรีบปั๊มหัวใจ ก้มลงเป่าปากจินดา จนเธอสำลักออกมา หนูดีรีบใส่ออกซิเจนให้ แล้วกดโทรศัพท์ตามหมอวิชิต พวกช้อยหน้าเสียตกใจ...
จินดาฟื้นขึ้นมากลับพูดจาได้ชัดขึ้น พวกช้อยดีใจกันใหญ่ หนูดีขอให้คนไข้ได้พักผ่อน ทั้งสามจึงออกไปก่อน จินดายิ้มเอ็นดูหนูดี
“เดี๋ยวจ้ะหนู หนูเห็นลูกชายป้ามาเยี่ยมบ้างมั้ย”
“ยังเลยค่ะ”
“แล้วลูกสาวป้าล่ะ...ลูกเขยด้วย”
“ยังไม่มาค่ะ แต่เดี๋ยวก็คงมา คุณป้าพักเถอะค่ะ”
จินดานึกแปลกใจ ทำไมแดงไม่มาเยี่ยมตนบ้างเลย พวกช้อยออกจากห้องมายืนรอหน้าลิฟต์ ลิฟต์เปิดออกเห็นมีคนไข้นอนบนเตียง บุรุษพยาบาลบอกพวกเธอว่าไปด้วยกันได้ ทั้งสามจึงเข้ามาและต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนไข้ที่นอนเตียงคือแดง
“นี่หนูเป็นอะไรเนี่ย”
แดงเองก็ตกใจ เธอบอกพวกช้อยว่าตนเป็นเนื้องอกในสมอง แต่ขอร้องอย่าบอกแม่ตน
“หมายความว่าที่หนูไม่ได้มาเยี่ยมแม่ก็เพราะ...” ทั้งสามรับปากด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ นี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรกัน
หลังจากสแกนสมองแดงเรียบร้อย กบกับแดงรอฟังผล หมอบอกว่าผลออกมาเป็นเนื้อร้ายระยะเริ่มต้น ทั้งสองใจหายวาบรีบถามว่าอันตรายมากแค่ไหน
“ก็อันตรายนะครับ ในขั้นต้นนี่เราจะฉายรังสีดูก่อน”
“มีโอกาสหายไหมคะ”
“หมอยังยืนยันอะไรไม่ได้ แต่ยังนับว่าโชคดีที่เราตรวจเจอก่อน หมอว่าอย่าเพิ่งวิตกอะไรมาก เราค่อยๆรักษากันไป”
ทั้งสองขอบคุณหมอ กบดึงแดงมากอดให้กำลังใจ เขาเชื่อมั่นว่าเธอต้องหาย...
พวกช้อยกลับเข้ามาหาจินดา เธอขอยืมโทรศัพท์จะโทร.หาแดงว่าทำไมไม่มาเยี่ยมตนบ้าง พวกช้อยอึกอักอ้างแบตหมดกันเป็นแถว และแก้ตัวให้แดงว่าคงงานยุ่ง จินดาบ่นว่าลูก ภาพลั้งปากอย่าไปว่าแดงเลย ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จินดาสะดุดหูรีบถามว่าแดงเป็นอะไร
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ยัยภาเขาหมายความว่า ไหนจะลูก ไหนจะผัว ไหนจะงานที่ร้าน” ใหญ่แก้ตัวให้ แต่จินดายังยืนกรานจะโทร.หา จึงยืมมือถือหนูดี...
กบแปลกใจว่าใครโทร.มา พอรู้ว่าเป็นจินดาจะพูดกับแดงก็ตกใจ แดงรับสายพยายามทำเสียงเป็นปกติ “หวัดดีค่ะแม่”
“นี่ยัยแดง แกหายหัวไปไหน แม่เจ็บจะตาย ไม่เห็นแกมาเยี่ยมแม่เลย”
“หนูไปแล้วค่ะ แต่แม่หลับอยู่” แดงน้ำตาคลอเบ้า
“แต่แม่ถามพยาบาล เขาบอกไม่เห็นแกมาเยี่ยม แล้วนี่แกอยู่ไหน”
แดงอึกอักตอบว่าอยู่ร้าน จินดาให้มาหาเย็นนี้ เธอรีบบอกว่าไปไม่ได้เพราะติดงาน ไตรตั้นก็เข้าค่าย จึงรับปากว่าพรุ่งนี้จะไป จินดาวางสายหันมาบ่นกับเพื่อน พอโทร.จิกก็มาหาได้...
แดงนอนน้ำตาไหล กบถามรับปากแล้วจะไปได้อย่างไร แดงขอให้เขาไปหาซื้อวิกผมมาให้
พอกลับมาอยู่บ้าน จินดาย้ายที่นอนมาอยู่ห้องทีวีข้างล่าง ธีระคอยดูแลยามไม่มีบิน เขาทำทุกอย่าง ทั้งเช็ดตัวพาแม่ไปเข้าห้องน้ำ หรือแม้เวลาที่จินดาปัสสาวะราด เขาก็เช็ดถูให้
“แม่สงสารลูกจังเลย ต้องมาเช็ดฉี่เช็ดอึให้แม่”
“อย่าพูดอย่างงั้นสิครับแม่ ตอนผมเป็นเด็ก แม่ทำให้ผมเยอะกว่านี้อีก”
“แต่ตอนนี้ลูกโตแล้วเป็นถึงกัปตันขับเครื่องบิน ต้องมาทำงานบ้านแบบนี้แม่ไม่ชอบเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมดีใจมากกว่าที่ได้ดูแลแม่ แล้วเที่ยงนี้ แม่อยากกินอะไร ผมจะออกไปซื้อให้”
“อะไรก็ได้ลูก แม่กินไม่ค่อยลง”
“แต่แม่ต้องกินนะครับ แม่จะได้อยู่กับผมไปนานๆ”
จินดาน้ำตารื้น ตื้นตันในความกตัญญูของลูก “แม่รักลูกนะ”
“ผมก็รักแม่ครับ”
พลัน หนูดีมาถึง เธอขอโทษที่มาสายเพราะลงรถเมล์ผิดซอย จินดาดีใจที่ได้เธอมาดูแล เธอถามทันทีว่าปวดปัสสาวะไหม ห้ามกลั้นโดยเด็ดขาด ธีระเห็นแม่มีคนดูแลแล้วจึงหันมาเก็บผ้าไปส่งซัก เก็บขยะไปทิ้งหน้าบ้าน และออกไปซื้ออาหารมาให้ จัดแจงขึ้นโต๊ะแถมป้อนแม่ หนูดีลอบมองอย่างชื่นชม
พอจินดาหลับ ธีระเชิญหนูดีออกมาคุย “เป็นไปได้ไหมครับที่คุณจะมานอนค้างกับแม่ผม”
หนูดีแปลกใจ เขารีบอธิบายว่า เฉพาะวันที่เขาต้องไปบินสามสี่วัน เพราะไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียวตอนกลางคืน
“คุณธีจะไปเมื่อไหร่คะ”
“อาทิตย์หน้าผมมีบินไปบรัสเซล วันศุกร์เสาร์อาทิตย์ กลับวันจันทร์ ถ้าคุณไม่มีภาระที่บ้าน ผมจะให้พิเศษอีกวันละพันบาท”
หนู ดีคิดสักครู่ก่อนตอบตกลง ธีระส่งเงินให้ เธอรีบบอกไว้กลับมาค่อยให้ดีกว่า เขาบอกไม่เป็นไร เธอรับมาดีใจนิดๆ ธีระขอออกไปทำธุระ เย็นๆจะซื้อกับข้าวกลับเข้ามา หนูดีมองเงินในมือ อมยิ้มดีใจที่จะมีเงินช่วยแม่มากขึ้น
ooooooo
แดงกลับมาพัก ที่บ้านได้ไม่กี่วัน ก็เป็นลมหมดสติไปอีก ธีระแวะมาพอดีรีบพาส่งโรงพยาบาล หมออธิบายถึงสาเหตุว่าน้ำท่วมปอด เกิดจากผลข้างเคียงของการฉายรังสี หมอขอให้นอนโรงพยาบาลสักสองสามวัน ธีระกับกบกังวลใจจะปล่อยแดงอยู่ตามลำพังไม่ได้
กบมีงานด่วนต้องทำต่อ ให้เสร็จ จึงฝากไตรตั้นไปนอนกับธีระสักคืน เพราะกลางคืนตนจะมานอนเฝ้าแดง ธีระกำชับไตรตั้นห้ามบอกจินดาเรื่องแดงป่วย
“ทำไมบอกไม่ได้ล่ะครับ”
“เดี๋ยวคุณยายจะเป็นห่วงแม่ แล้วจะไม่สบายไปอีกคนน่ะสิ”
“ได้ครับ ตั้นจะไม่บอกคุณยาย”
ธีระชมว่าดี...เขาพาไตรตั้นมาหาจินดา เธอดีใจมากเพราะคิดถึงหลานมาหลายวันแล้ว คืนนั้น ไตรตั้นนอนกับเธอ พลิกตัวไปมาจนเธอต้องถาม
“ตั้นนอนไม่หลับหรือลูก”
ไตรตั้นรับคำว่าใช่ เธอถามคิดถึงแม่หรือ เขาพยักหน้าน้ำตาคลอ
“แม่เขาไปเที่ยวกับเพื่อน อีกสองวันก็มาแล้ว” จินดาปลอบหลานไปตามที่ได้รับข้อมูล
“คุณยายครับ เวลาหมอฉีดยา คุณยายเจ็บมั้ยครับ”
“เจ็บสิลูก”
“แม่ก็ต้องเจ็บเหมือนกัน สงสารแม่จังเลย”
“แม่เป็นอะไร” จินดาใจหายรีบซัก
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ” ไตรตั้นหน้าเสีย
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วฉีดยาทำไม”
“น้าธีไม่ให้บอกคุณยายครับ”
“ไม่ให้บอกว่าไง”
“ไม่ให้บอกว่าแม่ไม่สบาย เดี๋ยวคุณยายเป็นห่วง”
“แล้วแม่อยู่ไหน”
“อยู่โรงพยาบาลที่เดียวกับคุณยายแหละครับ”
“ตั้นพูดจริงรึเปล่าลูก” จินดาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“จริงครับ คุณยายครับ ตั้นคิดถึงแม่ ตั้นอยากไปนอนกับแม่” ไตรตั้นเริ่มร้องไห้
จินดาดึงหลานมากอดปลอบ พรุ่งนี้ตนจะพาไปหาแม่ น้ำตาเธอคลอเบ้าด้วยความเป็นห่วงลูกสาวจับใจ
“แดง...นี่ลูกเป็นอะไรเนี่ย”
ooooooo
source: thairath.co.th
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น