“เดือน...กลับมาแล้ว เธอหายไปไหนมา ทำไมถึงทิ้งฉันไป”
“รู้ไหมว่าเธอทำให้เราเดือดร้อนมากแค่ไหน...เธอหายไปไหนมา” อนุตเสียงเขียว ทุกคนมองวงเดือนอย่างรอคำตอบ เธอได้แต่อึกๆอักๆไม่รู้จะบอกอย่างไร เมฆาตัดสินใจแต่งเรื่องช่วยเธอ
“พี่ผาเป็นคนลักพาตัวเดือนไปครับ...พี่ผารู้ว่าเดือนจะแต่งงานก็เลยมาบังคับตัวเดือนไปน่ะครับ”
วงเดือนยังไม่ทันจะแก้ข้อกล่าวหาให้ภูผา อรุณโกรธจัดที่ถูกพี่ชายแย่งคนรัก อาละวาดกวาดข้าวของใกล้มือ ตกแตก เธอจะเข้าไปห้าม ถูกมือของเขาฟาดเข้าที่แผลหน้าท้องถึงกับทรุด
“เดือนเพิ่งผ่าตัดช่องท้องมา” เมฆาว่าแล้วจะเข้าไปดูเธอ แต่อนุตสั่งให้เขาพาอรุณที่อาละวาดจนหอบหืดกำเริบขึ้นไปบนห้องเสียก่อน เขาห่วงเธอมาก แต่จำต้องประคองน้องชายตามคำสั่งของพ่อ
พฤกษ์จะเข้าไปอุ้มวงเดือน โฉมไฉไลเข้ามาขวางไว้ เขาผลักเธอพ้นทาง แล้วอุ้มวงเดือนออกไป โฉมไฉไลฉุนขาดที่พฤกษ์กล้าหักหน้าตนเอง ครู่ต่อมา พฤกษ์อุ้มวงเดือนมาวางบนเตียงนอนของเธอ ถามด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอขอนอนพักสักครู่ก็คงจะดีขึ้น เขายังคาใจไม่หายถามว่าภูผาลักพาตัวเธอไปจริงหรือ
“ไม่จริงนะคะ เดือนเป็นคนเดินทางไปหาคุณภูผาเอง”
“ถ้าเดือนเจอกับภูผา แล้วทำไมเดือนถึงกลับมา”
เธออึ้งไปอึดใจ ก่อนจะบอกทั้งน้ำตาว่าที่ต้องกลับมาเพราะเขาไม่รักเธอแล้ว เขามีคนรักใหม่แล้ว พฤกษ์สงสารเธอมากดึงตัวมากอดเพื่อปลอบใจ...
ด้านอรุณกลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่เมฆาฉีดให้ อนุตกับศรีดารายืนดูอยู่ข้างเตียงด้วยความเป็นห่วง เมฆารายงานว่าอรุณหายใจเป็นปกติแล้ว และคงจะหลับอย่างนี้ไปทั้งคืน ขอให้พ่อกับแม่ไปพักผ่อนได้แล้วไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ศรีดาราขออยู่ดูแลอรุณอีกสักพัก แล้วบอกให้เมฆาไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
เขารับคำแล้วออก จากห้อง เจอพฤกษ์ยืนหน้าเครียดรออยู่ เขายังไม่ทันจะถามอาการวงเดือน พฤกษ์ชิงถามขึ้นก่อนว่าทำไมเขาต้องโกหกด้วยว่าภูผาลักพาวงเดือน เขาอ้างว่าทำไปเพื่ออรุณและตัววงเดือนเอง
“ทำไมภูผาถึงยอมให้เดือนกลับมา”
“พี่ผาไม่ได้รักเดือนแล้วมันก็แค่นั้น”
“ไม่ จริง...ฉันรู้ว่าภูผากับเดือนรักกันมาก ไม่มีวันที่ภูผาจะรักคนอื่น มันต้องมีเรื่องอะไรแน่...แกทำอะไรเมฆา แกไปทำอะไรที่เหนือ...บอกฉันมา” พฤกษ์คาดคั้น จังหวะนั้น โฉมไฉไลเดินผ่านมาเห็นสองหนุ่มยืนคุยกันหน้าเครียด รีบหลบมุมแอบฟัง เมฆากลับย้อนถามเขาว่าไม่ดีใจหรือที่เห็นวงเดืิอนกลับมา
“แต่ฉันอยากเห็นเดือนกลับมาอย่างเต็มใจ ไม่ใช่กลับมาด้วยความทุกข์แบบนี้ แกบอกมาว่าแกทำอะไร”
“ไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมก็ทำเพื่ออรุณ”
พฤกษ์ ไม่เชื่อ แม้เมฆาจะรักน้องเพียงใด แต่เขาไม่ใช่เป็นคนเสียสละเพื่อใครขนาดนั้น ที่เขาขึ้นเหนือไปคราวนี้ก็เพราะต้องการดึงวงเดือนให้กลับมาเป็นของตัวเอง มากกว่า พฤกษ์ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงได้ใจร้ายนัก
“คนใจอ่อน ไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการ คนไม่สู้ก็จะรู้จักแต่คำว่าแพ้ ผมจะไม่ยอมเป็นอย่างพี่”
พฤกษ์ โกรธต่อยเขาคว่ำ ทั้งสองคนเปิดฉากชกต่อยกันอุตลุด ศรีดารากับอนุตได้ยินเสียงเอะอะออกมาดู พยายามส่งเสียงห้ามไม่ให้พี่น้องทะเลาะกัน แต่ไม่มีใครฟัง ศรีดาราเครียดจัดถึงกับทรุดฮวบ ทั้งคู่ถึงเลิกทะเลาะกันได้ เมฆารีบพยุงแม่ไปพักผ่อน ส่วนพฤกษ์จะกลับไปหาวงเดือนที่ห้องพัก โฉมไฉไลรู้ทันเข้ามาขวางไว้ ทั้งคู่มีปากเสียงกันเช่นเคย พฤกษ์ตัดรำคาญเปลี่ยนใจไม่ไปหาวงเดือน แต่ออกไปข้างนอกบ้านแทน...
คืน วันเดียวกัน วงเดือนอาศัยจังหวะที่เมฆาแวะเอายาแก้อักเสบมาให้ ต่อว่าว่าทำไมต้องโกหกใครต่อใครว่าภูผาเป็นคนลักพาตัวเธอไป ทำให้ทุกคนเข้าใจเขาผิดๆ เมฆาอ้างว่ายังดีกว่าบอกว่าเธอหนีไปหาเขาเอง ถ้าภูผาทำผิด ไม่นานทุกคนก็จะให้อภัย แต่ถ้าทุกคนรู้ว่าเธอเป็นคนผิด ไม่มีใครให้อภัยเธอแน่โดยเฉพาะอรุณ
“ฉันขอนะ เธอเงียบไว้ให้ปัญหามันจบๆไปซะ อย่าทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้เลย ยิ่งตอนนี้คุณแม่สุขภาพไม่ค่อยดี ท่านคงรับไม่ไหวอีกแล้ว” คำพูดของเมฆาทำให้เธอต้องปิดปากเงียบ
ooooooo
พฤกษ์กับเมฆา เปิดศึกชิงนางกันแต่เช้า แย่งกันเอาใจวงเดือน คนหนึ่งจะป้อนข้าวให้ ส่วนอีกคนหนึ่งจะป้อนยาให้ คนกลางอึดอัดใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี จังหวะนั้น อรุณเข้ามาเห็นพี่ชายทั้งสองคนอยู่ในห้องหญิงคนรัก ชักสีหน้าไม่พอใจ ถามเสียงเขียวว่าพวกพี่เข้ามาทำไม เธอเห็นท่าไม่ดี ขอให้อรุณช่วยป้อนข้าวให้ เธอเจ็บแผลกินเองไม่ไหว สีหน้าอรุณเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มทันที รีบเข้ามารับชามข้าวต้มไปจากมือพฤกษ์
“คุณเมฆาวางยาไว้เถอะค่ะ เดี๋ยวให้คุณอรุณจัดการให้เดือนดีกว่า...คุณพฤกษ์กับคุณเมฆาไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ เดือนมีคุณอรุณคอยดูแลแล้ว”
พฤกษ์กับเมฆาถึงกับอึ้งที่ถูกไล่ทางอ้อม จำต้องออกจากห้อง ขณะที่วงเดือนจำใจกินข้าวที่อรุณป้อนให้...
ระหว่าง เดินกลับตึกใหญ่ เมฆากับพฤกษ์ฮึ่มๆใส่กันตลอด ต่างฝ่ายต่างต้องการจะพิชิตใจวงเดือน ทำท่าจะวางมวยกันอีก อนุตต้องเข้ามาห้ามและเตือนสติว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องสายเลือดแสนสมุทรด้วย กัน
“ที่สำคัญแกทั้งสองคนเป็นพี่ของอรุณ หน้าที่ของพี่ต้องเสียสละให้น้อง แกทั้งสองคนต้องเลิกยุ่งกับเดือน ถ้าพวกแกยังอยากเรียกฉันว่าพ่อ...จำไว้ว่าเดือนเป็นของอรุณคนเดียวเท่านั้น” อนุตพูดจบเดินเข้าตึกใหญ่ ยังไม่ทันจะถึงห้องตัวเอง อยู่ๆ
เดินเซจะ ล้มต้องคว้าเก้าอี้พยุงตัวไว้ เขารู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ค่อยๆประคองตัวเข้าห้องหยิบยาขึ้นมากิน ศรีดาราเข้ามาเห็นพอดีทักว่ากินยาอะไร เขาไม่อยากให้เธอเป็นกังวลจึงบอกว่าเป็นยาบำรุง
เธอไม่ติดใจสงสัย อะไร เข้ามานั่งข้างๆซบไหล่เขาอย่างอ่อนล้า อยากให้เรื่องวุ่นๆนี้จบสักที ลูกๆจะได้กลับมารักกันเหมือนเดิม อนุตรับปาก เมื่อใดที่วงเดือนหายจากอาการบาดเจ็บ เรื่องนี้ต้องจบแน่นอน...
ขณะที่บ้านแสนสมุทรเกิดปัญหาไม่ได้หยุดหย่อน หนูนายังคงมุ่งมั่นจะเอาชนะใจภูผาให้ได้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีหวัง ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่ เขายิ่งกันตัวเองให้ห่างเธอมากขึ้นเท่านั้น แม้จะน้อยใจกับการกระทำของเขา แต่เธอไม่ยอมแพ้...
อนุตต้องการตัด ปัญหาไม่ให้พฤกษ์กับเมฆาไปวุ่นวายขณะวงเดือนกำลังรักษาตัว จึงตัดสินใจจะให้เธอไปตรวจรักษาที่ รพ.แทน เมฆาทำท่าจะไม่ยอม แต่พอเห็นท่าทางเอาจริงของพ่อไม่กล้าขัดใจ อนุตหันไปถามพฤกษ์ว่าโฉมไฉไลหายไปไหน ทำไมไม่อยู่ติดบ้าน เขาโกหกว่าเธอไปช่วยแม่ดูแลร้านอาหารก็เลยต้องไปค้างที่นั่น
“เป็น ผัวเป็นเมียก็ควรจะอยู่บ้านเดียวกัน แกไปตามเมียแกกลับมาวันนี้...อย่าให้พ่อต้องพูดเรื่องนี้ซ้ำอีก” อนุตสั่งเสร็จ เดินหน้าเครียดออกไป สองหนุ่มถึงกับอึ้งที่พ่อกันท่าพวกตน...
พฤกษ์ ตรงไปที่ร้านอาหารของอนงค์ เพื่อจะตามตัวโฉมไฉไลกับแสนสมุทรตามที่พ่อสั่ง แต่กลับได้ยินสองแม่ลูกคุยกันเรื่องที่หลอกให้เขาแต่งงานด้วย เพราะหวังจะฮุบสมบัติทั้งหมดของแสนสมุทร เขาเจ็บใจมากเปลี่ยนใจไม่เข้าไปตามเธอ กลับท่าเรือ ดื่มเหล้าดับความคับแค้นใจจนเมามาย ยอดเห็นเจ้านายเอาแต่ดื่มเหล้า รวมหัวกับคนงานที่คุมเรื่องการส่งของ เอาปลาที่จับได้ไปขายให้ โรงงานอื่นที่ไม่ใช่โรงงานของคุณณรงค์ซึ่งเป็นคู่ค้า...
ไม่ใช่จะมี แต่คำสั่งห้ามไม่ให้เมฆาและพฤกษ์ยุ่งเกี่ยวกับวงเดือนเท่านั้น อนุตยังให้ชอุ่มตามประกบเธอแจ คอยกันไม่ให้ทั้งคู่อยู่กับเธอตามลำพังเด็ดขาด และเพื่อแสดงให้ทุกคนในบ้านรู้ว่า จากนี้ไปวงเดือนจะเป็นหนึ่งในสมาชิกแสนสมุทรในฐานะคู่หมั้นของอรุณ เขาจึงเรียกเธอมาร่วมกินมื้อเย็นด้วยกัน และให้เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขากับศรีดาราจากคุณลุงคุณป้าเป็นคุณพ่อคุณแม่ แทน
ทั้งพฤกษ์และเมฆาต่างอึดอัดทำหน้าไม่ถูก ยิ่งอรุณคอยเอาอกเอาใจเธอไม่ห่าง ทั้งคู่ยิ่งเจ็บปวดใจ จังหวะนั้น โฉมไฉไลเข้ามาสมทบ สวมบทเมียที่แสนดีนั่งเก้าอี้ข้างๆ สามี คอยปรนนิบัติตักข้าวตักกับให้ พฤกษ์พยายามเก็บอาการไม่พอใจไว้ แต่สุดท้ายทนคนปลิ้นปล้อนหลอกลวงไม่ไหว ลุกพรวด
“ผมเพิ่งนึกได้มีงานค้างต้องไปดูที่ท่าเรือครับ ผมไปก่อนนะครับ” เขาพูดจบเดินออกไปทันที
ooooooo
ผ่าน ไปสองเดือนแล้ว ตั้งแต่วงเดือนจากไป ภูผายังทำใจไม่ได้ เอาแต่นั่งซึมเหมือนคนไร้หัวใจ ดอย หนูนา และนายสว่างแอบมองเขาอยู่ที่ระเบียงบ้านด้วยความเป็นห่วง หนูนาทนไม่ไหวจะเข้าไปหา นายสว่างเตือนไม่ให้ยุ่ง แต่เธอไม่สนใจ เข้าไปเผชิญหน้ากับภูผา ขอร้องให้เลิกทำท่าเหมือนจะตายได้แล้ว ทุกคนเป็นห่วงเขามาก
“ไม่ต้องห่วงฉัน...ตายซะได้ก็ดี มีลมหายใจแต่ไม่มีหัวใจ มันก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว” เขาว่าแล้วเดินเลี่ยงไปทางหลังบ้าน หนูนามองตามเจ็บปวดใจจนพูดไม่ออก
ภูผา เดินหนีไปที่ไร่ชา แต่ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนในไร่ ภาพความทรงจำดีๆ ระหว่างวงเดือนกับเขาตามไปด้วยทุกที่ เขาไม่อาจจะลืมความรักความผูกพันที่มีต่อเธอได้ ตะโกนขึ้นสุดเสียงเพื่อระบายความอัดอั้น
“เดือน...ฉันรักเธอ...เดือน” แล้วทิ้งตัวลงนอนกลางไร่ชาอย่างปวดร้าวใจ...
วง เดือนเองก็รู้สึกไม่ต่างจากภูผา ไม่ว่านานแค่ไหนก็ไม่อาจลืมเขาได้เช่นกัน หยิบรูปถ่ายของเขามาแนบอก น้ำตาอาบแก้มด้วยความคิดถึง โดยไม่รู้ว่าพฤกษ์แอบมองเธออยู่หน้าห้องพักด้วยความเป็นห่วง...
อนุ ตเห็นวงเดือนอาการดีขึ้นจนเกือบจะหายเป็นปกติ จึงให้ชอุ่มไปตามตัวมาพบ โฉมไฉไลเห็นวงเดือนเข้าไปในห้องศรีเรือน รีบมาแอบดูหน้าประตูที่แง้มไว้ เห็นอนุตกับศรีดารานั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย ศรีดาราเรียกวงเดือนให้เข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วยื่นกล่องใส่เครื่องประดับของศรีเรือนไปตรงหน้า
“เดือนเลือกสิว่าชอบชิ้นไหน...แม่จะให้เดือนใส่ในวันแต่งงานกับอรุณไงจ๊ะ”
“เดือน เข้ามาที่นี่เพื่ออรุณมันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรกและมันจะเป็นเช่นนั้นตลอด ไป ที่ผ่านมาเกิดเรื่องวุ่นวายเพราะเธอมากแค่ไหน เธอคงรู้ มันมีทางเดียวคือเธอต้องแต่งงานกับอรุณ”
วงเดือนมองอนุต ก่อนจะตัดสินใจรับคำ โฉมไฉไลที่แอบฟังอยู่หน้าห้องยิ่งชิงชังเธอมากขึ้น...
หลัง จากวงเดือนตกปากรับคำจะแต่งงานกับอรุณ อนุตสั่งให้ชอุ่มนำคนงานเข้ามาจัดสถานที่ในห้องรับแขก เมฆากับพฤกษ์มาเห็นเข้า อดแปลกใจไม่ได้ว่าย้ายข้าวของทำไม ชอุ่มยังไม่ทันจะตอบ อนุตที่เพิ่งเดินลงบันไดมากับศรีดาราและวงเดือน ชิงพูดขึ้นก่อน
“อาทิตย์หน้าจะมีงานแต่งงานของอรุณกับเดือน ก็ต้องรีบเตรียมงานกันหน่อยเดี๋ยวจะไม่ทัน”
ทั้งเมฆาและพฤกษ์ต่างใจเสีย มองวงเดือนด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม...
ใน เวลาต่อมา ขณะวงเดือนกำลังจะเอายาไปให้อรุณ เห็นเมฆากับพฤกษ์เร่งฝีเท้าตรงเข้ามาหา เธอไม่อยาก ตอบคำถามพวกเขา จ้ำพรวดๆเข้าห้องอรุณ แจ้งข่าวดี ให้อรุณรู้ว่าเธอตกลงใจจะแต่งงานกับเขา แล้วหยิบยาส่งให้ เขากลับมองเธอนิ่ง วงเดือนนิ่วหน้าสงสัยว่าเขามีอะไรในใจหรือเปล่า
“ฉันรู้ว่าเดือนรักพี่ผา แล้วทำไมเดือนถึงยอมกลับมา ยอมแต่งงานกับฉัน”
วง เดือนเหลือบเห็นเมฆากับพฤกษ์แอบฟังอยู่ จับมืออรุณมากุมไว้ “เรื่องระหว่างเดือนกับคุณภูผาเป็นอดีตไปแล้ว ต่อไปนี้เดือนจะมีชีวิตอยู่เพื่อคุณอรุณ”
อรุณยังไม่หมดเรื่องคาใจ อยากรู้ว่าเธอรักเขาหรือเปล่า เธอขอเวลาอีกหน่อย ถึงวันนั้นแล้วเธอสัญญาจะรักและซื่อสัตย์ต่อเขาคนเดียวเท่านั้น เมฆากับพฤกษ์รับฟังอย่างเจ็บปวดใจ
ooooooo
อนงค์ตกใจเมื่อได้ ยินโฉมไฉไลเล่าว่าศรีดาราเอาเครื่องเพชรเครื่องทองของเก่าแก่ยกให้วงเดือน ถึงกับบ่นอุบ ขนาดนังหน้าจืดนั่นยังไม่ได้แต่งงานกับอรุณยังได้ข้าวของขนาดนี้ ถ้าได้แต่งงานกันเมื่อไหร่คงจะไม่มีใครเห็นหัวลูกสาวของเธอแน่ๆ โฉมไฉไลโทษว่าเป็นความผิดของแม่ อนงค์งงเรื่องนี้เกี่ยวกับตนตรงไหน
“ถ้าหม่าม้าไม่ติดหนี้เฮียเส็ง โฉมก็ไม่ต้องบอก
เรื่อง นังเดือนแลกเงินใช้หนี้ เมฆาก็ไปตามมันกลับมาไม่ได้ คอยดูนะ โฉมจะต้องเฉดหัวนังเดือนออกจากแสนสมุทรให้ได้” เธอเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น...
จากนั้นโฉมไฉไลกลับบ้านแสนสมุทร ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีหน้าครุ่นคิด สั่งชอุ่มที่กำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้นให้ไปเอาน้ำเย็นมาให้ พลันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชอุ่มเห็นเธอนั่งเฉย เลยเดินไปรับสาย พอโฉมไฉไลรู้ว่าโทร.มาหาวงเดือนรีบแย่งโทรศัพท์ไปจากมือชอุ่มแล้วไล่ให้ไป เอาน้ำมาให้ เธอจะคุยสายนี้เอง
“สวัสดีค่ะ ตอนนี้วงเดือนไม่สะดวกจะคุยสาย ฉันเป็นสะใภ้ของแสนสมุทร คุณเป็นใคร”
“ผมเป็นลูกน้องนายภูผาครับ คือผมอยากจะสอบถามว่าคุณวงเดือนเป็นยังไงบ้างครับ”
เธอ โกหกว่าวงเดือนป่วยหนักเนื่องมาจากอุบัติเหตุรถคว่ำตอนกลับจากเหนือ หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ตอนนี้วงเดือนไม่ค่อยรู้สึกตัว แต่พอรู้สึกตัวขึ้นเมื่อไหร่ก็จะเพ้อหาแต่ภูผาตลอดเวลา นายสว่างยังไม่ทันจะถามอะไรอีก ยัยตัวแสบปากแดงวางสายหน้าตาเฉย เขาตกใจที่โดนตัดสายรีบต่อโทรศัพท์อีกครั้ง คราวนี้โฉมไฉไลเดินไปกระชากสายโทรศัพท์ทิ้ง ภาวนาให้ภูผารีบมาเอาตัววงเดือนไปให้พ้นจากชีวิตเธอสักที
ชอุ่มกลับ มาพร้อมแก้วน้ำ เห็นเธอวางสายไปแล้วพยายามสอบถามว่าสายเมื่อครู่ฝากอะไรไว้หรือเปล่า ตนจะได้บอกวงเดือนได้ถูก โฉมไฉไลกลับปั้นเรื่องว่าสายเมื่อครู่ไม่ใช่ของวงเดือน แต่เป็นเพื่อนเธอชื่อเดือนโทร.มา ชอุ่มคงจะฟังสับสน แล้วขู่ไม่ให้พูดเรื่องนี้ ถ้ารู้ถึงหูใคร เธอจะเอาเรื่อง...
ทางด้านภูผาร้อนใจมากเมื่อรู้ว่าวงเดือนป่วยหนัก รีบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเดินทางกลับแสนสมุทรทันที...
ใน เวลาเดียวกัน พฤกษ์ทนต่อไปไม่ไหวถึงกับต้องเดินหนีเมื่อพ่อให้เขาเป็นคนคุมการตกแต่งเรือน หอสำหรับอรุณกับวงเดือน ศรีดาราเข้าใจความรู้สึกของลูก รีบตามจนทัน ปลอบให้เขาเข้มแข็งไว้
“แม่ครับ...ผมรับไม่ไหว...ไม่ไหวจริงๆครับแม่”
ทัน ใดนั้น มีเสียงอนุตดังขึ้นจากด้านหลัง “แต่แกต้องรับให้ได้...ในฐานะที่แกเป็นพี่ชาย แกต้องเสียสละให้น้อง ไม่ใช่มาแย่งหัวใจของน้องไปแบบนี้...เลิกยุ่งกับวงเดือนซะ”
“พอ ที...ผมไม่อยากฟัง” พฤกษ์รู้ตัวว่าความเจ็บช้ำน้ำใจที่ทนเก็บมานานกำลังจะระเบิด รีบผละไปทันที ศรีดาราจะตาม แต่อนุตร้องห้าม รับปากว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แทนที่จะสบายใจ เธอกลับมีสีหน้าเป็นกังวล
ooooooo
ค่ำวัน เดียวกัน อรุณเซ็งที่ต้องขลุกอยู่แต่ในห้องทั้งวี่ทั้งวัน จึงชวนวงเดือนไปเดินเล่นที่ชายหาดเขารวบรวมความกล้าจับมือเธอไว้ หญิงสาวชะงักเล็กน้อยแต่ก็ไม่ดึงมือออก
“ได้จูงมือเดือนแบบนี้ ทำให้ฉันคิดถึงวันแรกที่พ่อพาเดือนมาที่บ้าน พ่อบอกฉันว่าเดือนจะมาเป็นนางฟ้าของฉัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันก็อยากจะให้เดือนอยู่ข้างฉันตลอดเวลา...สัญญากับฉันได้ไหมเดือนว่าเดือน จะอยู่กับฉันตลอดไป” เขาจับไหล่เธอให้หันมาสบตา เธอลำบากใจแต่จำต้องรับปาก เขายิ้มมีความสุข
แต่แล้วความสุขต้องพังทลายเมื่อทั้งคู่เจอนักเลง หัวไม้สองคนซึ่งกำลังเมาได้ที่ เข้ามาฉุดวงเดือนจะไปทำมิดีมิร้าย อรุณพยายามจะต่อสู้เพื่อช่วยหญิงที่เขารัก
แต่ไม่แข็งแรงพอจะสู้พวก นั้น โดนอัดสลบเหมือด พวกนักเลงเหวี่ยงวงเดือนล้มลงแล้วตามเข้าไปขึงพืด ก่อนที่เธอจะเสียทีให้คนชั่ว ภูผามาช่วยไว้ทัน เล่นงานพวกนั้นหนีกระเจิง วงเดือนทั้งดีใจและตกใจที่เห็นเขา พอตั้งสติได้ รีบเข้าไปดูอาการของอรุณ
ไม่ นานนัก อรุณถูกนำตัวส่ง รพ. ภูผาจะตามเข้าไปแต่ต้องหลบเข้ามุมมืดเมื่อเห็นเมฆาเดินออกมาจากด้านใน เมฆาเห็นอรุณนอนหมดสติมาในเปลคนไข้ ซักวงเดือนว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยังไม่ทันจะตอบ เขารีบตามน้องชายเข้าไปในห้องฉุกเฉินเสียก่อน วงเดือนนึกขึ้นได้เหลียวหาภูผา แต่เขาหายไปแล้ว...
อรุณไม่ได้บาด เจ็บอะไรมาก แค่ฟกช้ำเท่านั้น หมอสั่งให้อยู่ดูอาการหนึ่งคืน พรุ่งนี้ถึงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ อนุตกับศรีดาราถึงกับถอนใจโล่งอก ศรีดารายังข้องใจไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอรุณถึงเป็นแบบนี้
“คือ...เดือนจะโดนฉุด คุณอรุณพยายามช่วยเดือนค่ะก็เลยโดนทำร้าย แต่โชคดีที่มีคนมาช่วยไว้ แล้วรีบพาคุณอรุณมา รพ.”
อนุ ตอยากรู้ว่าใครคือพลเมืองดีที่มาช่วยทั้งคู่ไว้ วงเดือนอึกอัก ก่อนจะบอกว่าไม่ทราบเหมือนกัน เมฆาจับพิรุธได้ มั่นใจว่าเธอต้องรู้ว่าใครมาช่วย พยายามคาดคั้นให้บอก แต่เธอยืนยันว่าไม่รู้จักพลเมืองดีคนนั้น...
ศรีดารานอนไม่หลับ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จึงไปที่ห้องเก็บศพศรีเรือน เพื่อจะขอให้ท่านช่วยคุ้มครองอรุณ กลับเจอภูผาซึ่งนำใบชาที่เก็บเกี่ยวได้มาอวดต่อหน้าศพคุณย่า ศรีดาราดีใจมากโผกอดลูกด้วยความคิดถึง ก่อนจะตัดพ้อว่าทำไมถึงต้องแอบเข้ามาแบบนี้ นี่เป็นบ้านของเราเอง
“แต่เป็นบ้านที่พ่อไม่ต้องการลูกคนนี้อีกแล้ว ผมไม่อยากทำให้พ่อโกรธผมอีก”
เธอ ยังไม่ทันจะถามเรื่องลักพาตัววงเดือน แต่เขาชิงพูดขึ้นก่อนว่าจะไม่ทำให้น้องต้องเสียใจอีก และจะเป็นฝ่ายไปจากที่นี่เพื่อให้บ้านนี้สงบสุข เธอไม่อยากให้ลูกไป อยากให้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่นี่ ภูผาไม่อยากทำให้อรุณต้องเจ็บปวด ที่สำคัญเขาอยากพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าเขาก็พร้อมจะเจ็บปวดเพื่อครอบครัวได้ เหมือนกัน ศรีดารากอดลูกด้วยความสงสาร อนุตได้แต่ยืนฟังนิ่งเป็นหุ่นอยู่หน้าประตูห้อง
ooooooo
เช้า วันถัดมา วงเดือนเข้ามาเปลี่ยนน้ำในแจกันดอกไม้หน้าศพศรีเรือน ต้องชะงักเมื่อเห็นใบชาวางอยู่หน้าโลงศพ เธอรู้ทันทีว่าภูผามาที่นี่ รีบผลุนผลันออกจากห้อง อารามรีบร้อนชนเข้ากับเมฆาอย่างจัง เธอขอโทษแล้วขยับจะไป เขาคว้ามือไว้ทักว่าจะรีบไปไหน เธออ้างว่าจะไป รพ.ไม่อยากให้อรุณรอนาน
“แน่ใจหรือว่าเธอจะไปหาอรุณ”
ขณะวง เดือนกำลังถูกต้อนจนมุม โฉมไฉไลเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน พูดจาดูถูกเป็นทำนองว่าเธอมาพลอดรักกับเมฆา เธอไม่อยากฟังคำพูดสกปรกของโฉมไฉไล รีบเดินหนี เมฆาจะตามแต่ยัยตัวแสบขวางไว้ แดกดันว่าเขาคิดจะแย่งแฟนน้องชายตัวเองหรือ เขาเตือนว่าอย่ามายุ่ง แกะมือเธอออกแล้วผละจากไป...
ในเวลาต่อมา ขณะภูผาจะเข้าไปหาพฤกษ์ที่กำลังทำงานง่วนอยู่ที่ท่าเรือ ต้องชะงักเมื่อเห็นวงเดือนจ้ำพรวดๆมาจากอีกด้านหนึ่งตรงไปยังท่าเรือ พฤกษ์เห็นท่าทางร้อนรนของเธอ สงสัยว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า
“คือมีใครมาหาคุณพฤกษ์บ้างไหมคะ”
เธอ ต้องผิดหวังเมื่อรู้ว่าไม่มีใครมาหาเขา รีบขอตัวกลับ พฤกษ์ยังคาใจ แต่ติดงานอยู่จึงตามไปไม่ได้ ภูผาจะเข้าไปหาวงเดือน แต่ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นเมฆาเข้ามาขวางหน้าเธอไว้ เธอจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง เขาคว้ามือไว้คาดคั้นให้เธอบอกให้ได้ว่าตามหาใครอยู่ เธอดึงมือเขาออก เสียงกร้าวใส่
“เดือนไม่ใช่นักโทษที่คุณจะต้องตามจับผิดแบบนี้” แล้วรีบเดินหนี เขาเจ็บใจที่ควบคุมเธอไม่ได้ ตะโกนไล่หลัง อย่าลืมว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับอรุณ อย่าทรยศเขาอีก ภูผาซึ่งแอบมองอยู่อดเป็นห่วงหญิงคนรักไม่ได้...
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น