วันจันทร์ที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2555

อ่านละครเล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 14 จบบริบูรณ์ วันที่13 ส.ค. 55

ญาดากับมณทกานต์เดินไปเดินมาและชะเง้อมองไปในห้องผ่าตัดอย่างเป็นกังวล ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัด มณทกานต์หันไปถามญาดา
       
       “พี่ภูกับพี่วินจะเป็นอะไรมั้ยคะพี่ตาล”
       “ตาลก็ไม่รู้ แต่หมอต้องช่วยเค้าได้”
       มณทกานต์ร้องไห้แล้วบอก
       “ขออย่าให้พี่ภูเป็นอะไรเลย ถ้าพี่ภูตาย เมย์คงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
       มณทกานต์ทรุดลงนั่งร้องไห้ ญาดาลงมานั่งข้างๆ
       “ถ้าไม่นับพ่อกับคุณปู่ พี่ภูเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตเมย์ เค้าทำให้เมย์มีความหวังมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้กับปัญหา ขออย่าให้เค้าเป็นอะไรเลยนะพี่ตาล”
       ญาดากุมมือมณทกานต์แล้วบอก
       “เค้าต้องปลอดภัยค่ะ”
       หมอผ่าตัดเปิดประตูออกมาพอดี ญาดากับมณทกานต์ลุกขึ้นถาม
       “เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” มณทกานต์ถาม
       “คุณภูบดีกับคุณธาวินปลอดภัยแล้วครับ” หมอบอก
       ญาดากับมณทกานต์โผเข้ากอดกันอย่างดีใจ
       “เราไปดูพวกเค้าได้มั้ยคะ” มณทกานต์ถาม
       “รอให้ย้ายขึ้นห้องก่อนดีกว่านะครับ” หมอบอกแล้วเดินออกไป
       มณทกานต์หันมาบอกญาดา
       “คราวนี้เราก็ให้ยกโทษให้เค้าสองคนได้แล้วนะพี่ตาล”
       ญาดายิ้มแต่ไม่ตอบอะไร
      
       ภายในห้องภูบดีคนไข้ของโรงพยาบาลในเวลากลางคืน มณทกานต์เปิดประตูเข้ามาเห็นภูบดีนอนหลับอยู่ มณทกานต์แตะแก้มภูบดีอย่างแผ่วเบา ภูบดีลืมตาตื่นขึ้นมอง
       “น้องเมย์”
       “ขอโทษค่ะ เมย์ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ภูตื่น”
       “พี่ไม่ได้หลับ”
       ภูบดีจับมือมณทกานต์
       “พี่ภูเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหน”
       “ที่เอว”
       “หมอบอกว่าโชคดีที่กระสุนไม่ถูกเข้าที่สำคัญ”
       “วินล่ะ”
       “พี่วินก็ปลอดภัยค่ะ แต่ปารมีตายแล้ว”
       ภูบดีพยักหน้ารับรู้
       “แล้วคุณปู่ล่ะ”
       “คุณปู่ก็แอดมิทอยู่ห้องข้างๆนี่ล่ะค่ะ พรุ่งนี้น่าจะลุกมาเยี่ยมพี่ภูได้ พี่ภูนอนพักเถอะนะคะ เมย์จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้”
       “พี่ว่าเมย์นอนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”
       “เมย์ไม่ง่วงค่ะ พี่ภูหลับเถอะ”
       ภูบดีดึงมือมณทกานต์ขึ้นมาจูบ มณทกานต์หอมแก้มภูบดีที่ยิ้มหลับตา มณทกานต์นั่งกุมมือภูบดีอยู่ข้างเตียง
      
       ภายในห้องธาวินคนไข้ในโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ธาวินนอนลืมตา เสียงประตูเปิดเข้ามา ธาวินลุ้นมองนึกว่าเป็นญาดา นางพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง
       “เป็นยังไงบ้างคะคุณธาวิน เจ็บตรงไหนมั้ยคะ”
       “เจ็บใต้ซี่โครงนิดหน่อยครับ”
       “คงระบมจากการผ่าตัดน่ะค่ะ ทานยาแก้ปวดหน่อยนะคะ”
       นางพยาบาลส่งยากับน้ำให้ วินรับยาไปกิน
       “ภรรยาผมอยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ” ธาวินถาม
       “ไม่เห็นนะคะ มีแค่คุณเมย์ที่ตอนนี้อยู่กับคุณภูบดี”
       ธาวินมีสีหน้าผิดหวัง
       “ หรือครับ”
       “ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้โทรตามมั้ยคะ”
       “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าคงมาเยี่ยมผม”
       ธาวินพูดเหมือนปลอบใจตัวเอง พยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกไป
       “อย่าบอกนะว่าตาลจะไม่ยกโทษให้เรา”
      
       เช้าวันรุ่งขึ้น ญาดาเดินออกมาสูดอากาศที่ริมระเบียงของบ้านพักชายทะเลพลางจิบกาแฟอย่างสบายใจ
      
       มณทกานต์เปิดประตูห้องคนไข้เข้ามาเห็นธาวินนอนอยู่บนเตียง
       “มอร์นิ่งค่ะพี่วิน”
       “อ้าว น้องเมย์”
       “พี่ภูฝากให้เมย์มาเยี่ยมค่ะ เป็นไงบ้างคะเมื่อคืนหลับสนิทมั้ย”
       “ไม่ได้หลับเลย”
       “อ้าว ทำไมล่ะคะ อย่าบอกว่าพี่ตาลชวนคุยทั้งคืนนะ”
       “ตั้งแต่พี่ฟื้นขึ้นมาพี่ยังไม่เจอตาลเลย”
       “จริงหรือคะ เมื่อคืนตอนที่รอผ่าตัดพี่ตาลยังอยู่กับเมย์เลยนะคะ”
       “เค้าคงยังโกรธพี่อยู่”
       “ไม่น่าโกรธแล้วมั้ง ตอนที่พี่วินถูกยิงพี่ตาลเค้ายังร้องไห้เลย เดี๋ยวเมย์โทรหาเค้าดีกว่า บางทีเค้าอาจจะมีเรื่องอะไร”
       มณทกานต์กดโทรศัพท์หาญาดา ธาวินมองอยู่
      
       ญาดากดรับสายของมณทกานต์ที่บ้านพักริมทะเล
       “ค่ะ คุณเมย์”
       “พี่ตาลอยู่ไหนคะเนี่ย มีคนป่วยต้องการกำลังใจด่วนค่ะ”
       “อ๋อ ตาลอยู่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ”
       “พี่ตาลไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดคะ”
       ธาวินมองมณทกานต์
       “ตาลมาพักผ่อนน่ะค่ะ คุณเมย์มีอะไรรึเปล่าคะ”
       มณทกานต์มองหน้าธาวิน
       “แล้วพี่ตาลไม่มาดูพี่วินหรือคะ”
       “เค้าปลอดภัยแล้วนี่คะ ก่อนมา ตาลถามหมอ หมอบอกว่าอีกสองวันเค้าก็กลับบ้านได้”
       “คือเมย์หมายถึงว่าพี่ตาล”
       “ขอพี่พูดกับตาลหน่อย” ธาวินพูด มณ?กานต์ส่งโทรศัพท์ให้ธาวิน
       “ ตาล นี่ตาลจะไม่ยกโทษให้ผมจริงๆหรือ”
       ญาดาทำเสียงปั้นปึ่งใส่ธาวิน
       “ชั้นเคยบอกคุณแล้วไงว่า ไม่”
       “ต้องให้ผมทำอะไรตาลถึงจะหายโกรธหรือตายอยากเห็นผมตายไปต่อหน้า ตาลถึงจะยกโทษให้ผม”
       “ถึงคุณจะตาย ชั้นก็ไม่ยกโทษให้ แค่นี้นะ”
       ญาดากดวางสายไปทันที ธาวินอึ้งไป มณทกานต์มองแล้วถาม
       “พี่ตาลว่าไงคะ”
       “เค้าบอกว่าถึงผมตายเค้าก็ไม่ยกโทษให้ผม”
       มณทกานต์มองหน้าธาวินที่เศร้าสลดลงอย่างเห็นใจ
      
       ในเวลาต่อมา พิพัฒน์ในชุดคนไข้นั่งอยู่ในเก้าอี้รถเข็นเข้ามาในห้องภูบดี
       “ปู่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าปารมีจะมีจิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้ ถ้าปู่ไม่ยอมเซ็นต์เอกสารให้ เค้าคงจะฆ่าปู่อีกคน”
       “ผมผิดเองครับ ที่ไม่เชื่อสัญชาตญาณตัวเองตั้งแต่แรก ไม่งั้นคุณปรารภคงไม่ตาย” ภูบดีนั่งพูดอยู่บนเตียง
       “ไม่ใช่ความผิดของหลานหรอก ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่อ่อนหวาน เจียมเนื้อเจียมตัวอย่างปารมีจะเป็นฆาตกรที่อำมหิต”
       “ปารมีคงคิดวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว”
       “ใช่ ตำรวจบอกว่าปารมีเป็นคนบงการฆ่าภาคิน แล้วก็พยายามหาทางฆ่าปู่มาแล้วครั้งนึง”
       “ที่สนามกอล์ฟใช่มั้ยครับ”
       “ใช่ ปารมีให้สมยศจ้างคนมายิงปู่”
       “ไม่รู้หัวใจเธอทำด้วยอะไรนะครับ ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้”
       พิพัฒน์ถอนหายใจแล้วบอก
       “ หวังว่าคราวนี้เรื่องร้ายๆคงจะจบลงซะทีนะ”
       “ครับ”
      
       วันใหม่ตอนกลางวัน ภายในบ้านพิพัฒน์ มณทกานต์กับภูบดีเห็นธาวินยืนเหม่อลอยอยู่ที่ริมน้ำ
       “สงสารพี่วินนะคะ พี่ตาลไม่ยอมใจอ่อนเลย” มณทกานต์พูดขึ้น
       “แต่พี่เชื่อว่าคนอย่างธาวินไม่ยอมแพ้ตาลง่ายๆหรอก” ญาดาบอก
       ภูบดีและมณทกานต์เห็นธาวินกำลังกดโทรศัพท์
      
       ในเวลาเดียวกัน ญาดานั่งดูหนังสือเกี่ยวกับเบเกอรี่อยู่ที่ริมระเบียงในบ้านพักริมทะเล เสียงโทรศัพท์ดัง ญาดาเห็นหน้าวินในโทรศัพท์ ญาดากดรับทำเสียงเข้ม
       “ฮัลโหล”
       “นี่ผมนะตาล”
       “ผมไหนไม่ทราบคะ”
       “ผม ธาวินสามีคุณ”
       “คุณอย่ามาทำซี้ซั้วพูดนะ ชั้นยังไม่เคยมีอะไรกับคุณ”
       “ให้โอกาสผมอีกซักครั้งไม่ได้หรือตาล”
       “ก็บอกแล้วไงว่าไม่”
       ธาวินถอนหายใจแล้วบอกว่า
       “ถ้าอย่างงั้นให้ผมได้เจอคุณอีกซักครั้งได้มั้ย”
       “เพื่ออะไร”
       “ผมไม่รู้หรอกว่าเพื่ออะไร แต่ถ้าคุณจะเลิกกับผม ผมก็อยากเห็นหน้าคุณอีกครั้งก่อนที่เราจะจากกัน”
       “ก็ได้ ชั้นอยู่หัวหิน ถ้าคุณอยากเจอก็มาหาชั้นที่นี่”
       “ได้ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”
       ญาดาวางสายแล้วอมยิ้มขำ
       “ในที่สุดก็มาง้อเราถึงนี่”
       ภูบดีกับมณทกานต์เดินเข้ามาธาวินที่เพิ่งสายลง
       “ไปไหนวิน”
       “ไปหาตาลที่หัวหิน”
       “พี่ตาลยกโทษให้แล้วหรือคะ”
       ธาวินบอกภูบดี
       “เปล่า พี่จะไปเจอหน้าเค้าเป็นครั้งสุดท้าย ชั้นไปนะ”
       “โชคดี”
       “ทำไมพี่วินพูดเป็นลางไม่ดีเลย .. ไปเจอครั้งสุดท้าย”
       “มันอาจจะหมายความว่าต้องเลิกกันจริงๆมั้ง”
       มณทกานต์ถอนหายใจ
       “ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย”
       “นี่ดีนะที่น้องเมย์ไม่ใจแข็งเหมือนตาล” ภูบดีว่า
       “ที่จริง เมย์ก็อยากทำแบบพี่ตาลเหมือนกัน แต่กลัวพี่ภูไม่ง้อแล้วหนีกลับไปอยู่อเมริกา”
       “ไม่มีทางหรอก ถึงยังไงพี่ก็ต้องทำให้น้องเมย์ใจอ่อนให้ได้”
       “จริงหรือ”
       “จริงสิ พี่รักน้องเมย์ พี่ไม่มีวันหนีน้องเมย์ไปไหนหรอก”
       “รักพี่ภูที่สุดในโลกเลย”
       มณทกานต์หอมแก้มภูบดีแล้วโผเข้ากอด
      
       ภายในรถ ธาวินนึกถึงคำพูดที่คุยกับญาดา
       “ทำยังไงถึงจะหายโกรธผมหรือต้องให้ผมตายคุณถึงจะยกโทษให้”
       “ถึงคุณตายชั้นก็ไม่ยกโทษให้คุณ”
       ธาวินเปลี่ยนเกียร์ รถพุ่งออกไปอย่างเร็ว
       “ต่อให้เราตายก็ไม่ยกโทษให้งั้นหรือ” 
source: manager.co.th

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น