“ระวังลูกแฝดของเอ็งไว้ให้ดี ข้าจะมาเอาชีวิตลูกแฝดของเอ็ง ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า”
รัมภาผวาตื่นขึ้นนั่งทันที ส่งเสียงดังลั่นห้อง “ไม่ อย่ายุ่งกับลูกฉัน ไม่!”
รัสตี้ ไลล่า งัวเงียตื่นขึ้น รัมภาเข้าไปกางกั้น โอบกอดลูก มองไปรอบ ๆ ห้อง อาการหวาดระแวงชัดเจน “ลูกแม่ ลูกแม่”
“มีอะไรครับหม่ามี้”
“หม่ามี้ตะโกนอะไรคะ หนวกหูจัง ไลล่าง่วง” ไลล่าหาวหวอด ๆ รัมภาดวงตาตื่นตระหนกมองไปรอบ ๆ ราวกับแม่เสือระวังเหยื่อ!
รัมภาลุกขึ้นไปหยิบยานอนหลับมากิน แล้วเดินไปเดินมาอย่างครุ่นคิดเป็นห่วงลูก เช้าวันใหม่พัชนีมารับอนุกูลกลับคอนโดฯคนเดียว ส่วนวรรณศิกาจะตามไปทีหลังเพราะรถเสีย พอมาถึงคอนโดฯ อนุกูลแกล้งทำหื่นใส่พัชนี ด้วยความไร้เดียงสาพัชนีกลัวจนตัวสั่น อนุกูลแกล้งพัชนีจนทั้งสองล้มลงปากประกบกัน วรรณศิกาเปิดประตูเข้ามาเห็นสองคนนอนทับกันก็ตกใจ อนุกูลแกล้งร้องไห้
“ฮือ คุณพัชเขาจะล่วงละเมิดทางเพศผม เขาเห็นผมกำลังป่วย ดูสิ ใช้อาวุธร้ายแรง บังคับขืนใจผม หนังสือตั้งปึกเบ้อเร่อ ผมตายไปจะเป็นยังไง”
พัชนีรีบลุกขึ้น ถูกแกล้งจนงง ตามไม่ทันปลาไหลอย่างอนุกูล
“ไม่ใช่ คุณนุเขา ๆ”
“อะไร ผมทำอะไร คิดให้ดี มีแต่คุณนั่นแหละ เขาเอาจมูกมาหอมแก้มผมด้วยล่ะคุณวรรณ ผมเสียผีไปเนี่ย ใครจะรับผิดชอบ”
“คุณนุ”
“นี่แม่คุณ ผมน่ะไม่ใช่คนไข้โรคจิตนะ ผมทั้งหล่อ ทั้งรวย งานการก็มี ผู้หญิงที่ขึ้นมาที่ห้องเนี้ย เขาเต็มใจทั้งนั้น ผมไม่ได้อดอยาก ขนาดต้องมาหลอกขืนใจแม่ชีอย่างคุณหรอก รู้ไว้ซะด้วย”
“ก็คุณมาพูดเรื่องห้องเชือด แล้วที่ไปบอกยาม ที่ล็อกห้องนั่นอีก”
“ผมพูดเล่น ที่กระซิบยามนั่นก็จะบอกว่า เดี๋ยวคุณวรรณมา ให้เขาพามาที่ห้องเลย เพราะเขามากับคุณ ผมพูดแค่นี้ใช่ไหม”
“ครับ ผมก็พาขึ้นมาแล้วนี่ไงครับ”
“เห็นไหม ที่เหลือคุณจินตนาการเองทั้งนั้น แหม คิดขนาดนี้ แสดงว่ามั่นมาก คิดว่าตัวเองสวยเซ็กซ์มากเลยสิท่า”
พัชนีโมโหสุด ๆ เขวี้ยงของใส่อนุกูล “อี๊ คนบ้า ๆ ๆ ฉันไม่อยู่ช่วยคุณแล้ว”
พัชนีเดินออกไปจากห้อง ทั้งโกรธ ทั้งอาย อนุกูลหัวเราะจนปวดท้อง
“เอ๊า หนูพัชไปไหน คุณนุนี่ ขี้อำไปเรื่อย เดี๋ยวก็ลาออกกันพอดี เด็กขยัน ๆ หายากนะยะ ฮึ่ย หนูพัช เดี๋ยว ๆ”
รัมภาในชุดเสื้อคลุม อาบน้ำเพิ่งเสร็จเดินมาจะแปรงฟัน ที่กระจกเกิดฝ้าเห็นข้อความ “ลูก…ตาย” รัมภาตกใจมาก ปล่อยแก้วตกแตกเพล้งแล้ววิ่งออกไปปลุกรัสตี้กับไลล่าให้ตื่น เด็กทั้งสองงัวเงียขึ้นนั่ง เสียงก๊อก ๆ ๆ รองเท้าส้นสูงเดินมาตามทาง ทำให้รัมภาสะดุ้ง ดึงลูกมากอดไว้แน่น ประตูถูกเปิดออก เดือนแรมโผล่หน้าเข้ามา รัมภาโล่งใจ นึกเอะใจเดินกลับไปที่ห้องน้ำ มองกระจกไม่มีตัวหนังสือนั้นแล้ว ทั้งที่ยังมีฝ้าอยู่
บนโต๊ะอาหาร เดือนแรมเตรียมโจ๊กให้ทุกคนดูแลปรนนิบัติศามนและเด็กแฝดเป็นอย่างดี ไม่แคร์รัมภา เดือนแรมฉีกปาท่องโก๋ใส่ชามโจ๊กไลล่า รัมภาเห็นโจ๊กในชามลูกเป็นหนอนก็ลุกขึ้นกรี๊ดปัดชามตกพื้นแตกเพล้ง ทุกคนทั้งห้องตกใจ
“เมื่อกี๊ฉันเห็น เห็น....เอ้อ ขอโทษค่ะคุณเดือน ไลล่า เป็นอะไรไหมลูก”
เดือนแรมฉวยโอกาสนี้เรียกคะแนนสงสารจากศามน ศามนมองรัมภาไม่สบายใจขึ้นทุกที รัมภาเดินไปห้องครัวหยิบยาคลายเครียดมากิน แล้วเดินไปเอนตัวนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่นศามน เดินไปดูยา เพิ่งรู้ว่ารัมภาแอบมากินยานี้บ่อย ๆ ศามนครุ่นคิด
ศามนทำงานอยู่ออฟฟิศจนดึกดื่น เดือนแรมไปหาศามนแกล้งชวนคุยเรื่องช่างซ่อมแซมตลาด แต่ใจจริงต้องการเผด็จศึกศามน
“คุณพี่รัมภาคงเครียดมาก หนีไปนอนห้องลูกทุกคืนแบบนั้น แสดงว่าคุณมนกับคุณภา... ก็ไม่ได้”
“อ่ะ หา”
“อุ๊ย เดือนพูดมากไปหรือเปล่าคะ พอดีเด็กแฝดเขาคุยกันน่ะค่ะ ว่าเขานอนกับแม่ทุกคืน เดือนก็เลยรู้ เดือนเห็นว่าเราสนิทกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันน่ะค่ะ...เดือนเป็นห่วงคุณมนจัง”
“ห่วงเรื่องอะไรครับ”
เดือนแรมเดินมาหาจับที่ไหล่ เริ่มเล้าโลม “คุณมนยังหนุ่มแน่น มีเลือดมีเนื้อ คุณพี่รัมภาทำแบบนั้น ก็เหมือนไม่สงสาร ไม่เห็นใจคุณมนบ้างเลย” มือเดือนแรมลูบไล้ไปมา ศามนกลืนน้ำลาย พยายามบังคับสายตาและความคิด แต่ภาพในวันวานของเดือนแรมในชุดว่ายน้ำ ภาพเปลือยเปล่าในห้องน้ำกลับทำให้ศามนตัดใจยากขึ้น
“คุณพี่ขา คุณพี่มีบุญคุณกับเดือน เดือนรักเคารพคุณพี่ศามนเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ถ้าคุณมนอยากให้เดือนช่วยอะไร เดือนยินดีนะคะ”
ศามนเริ่มไหวหวั่น ในที่สุดศามนลุกพรวดจนเดือนแรมแทบตกเก้าอี้
“เอ้อ ไม่ต้องครับ ที่ทำไปทั้งหมด ผมไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน คุณเดือน อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยนะครับ เอ้อ นี่ก็ดึกแล้ว งานผมเสร็จพอดี กลับกันดีกว่านะครับ”
ศามนหยิบข้าวของเดินนำออกไปทันที เดือนแรมงง
ที่เรือนเล็ก รัมภาเดินถือแก้วนมมาให้ลูกที่นั่งทำการบ้านอยู่ในห้องนั่งเล่น แพงสั่นโคมไฟเหนือหัวรัสตี้ ไลล่าไปมา รัมภาเห็นโคมไฟสั่นดูอันตราย ก่อนยืนนิ่งหลับตา “ไม่ ไม่จริง เราคิดมากเกินไป เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวก็หาย” รัมภาลืมตาปรากฏว่าโคมไฟนิ่งสนิท ทุกอย่างเหมือนเดิม รัมภาวางแก้วนมลง สักพักได้ยินเสียง รัมภาเงยหน้ามองเพดาน เห็นเพดานแตกร้าว โคมไฟกำลังจะหล่นลงมา รัมภากรี๊ดลุกขึ้นคว้าลูกวิ่งออกไปหลบ
ศามนและเดือนแรมกลับมาเห็นเหตุการณ์พอดี รัมภากอดลูกไว้กับพื้นเอาตัวเองกางกั้น ปากพร่ำพูดระวังลูก ศามนวิ่งเข้าไปหาถามว่าเกิดอะไรขึ้น รัสตี้ ไลล่าตกใจร้องไห้ด้วยความกลัว
“โคมไฟ โคมไฟกำลังจะหล่นลงมา”
“โคมไฟไหน ไม่เห็นเป็นอะไรนี่”
รัมภาหันไปมอง ทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รัมภาตกใจ อึ้ง ปล่อยลูกทันที รัสตี้ ไลล่าหันไปกอดศามน เดือนแรมโวยวายเสียงดัง
“ตายจริง คุณพี่เป็นโรคประสาทหลอน! อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
ศามนมองรัมภาอย่างตำหนิ รัมภาเครียด นี่มันอะไรกันนักหนา!!
รัมภาเดินออกไปสงบสติอารมณ์ในสวน ศามนตามไป
“ผี.... ผีผู้หญิงคนนั้น เขาจะมาเอาชีวิตลูกเรา เขาจะทำลูกเรา ฉันยอมไม่ได้!”
“ผีหรือ ผีเนี่ยนะ”
“คุณจะว่าฉันยังไงก็ได้ คนเป็นแม่ทุกคน ตัวเองจะเจ็บจะป่วย หรือแม้แต่ต้องตาย เราก็ทนได้ แต่ถ้าเป็นลูก เหมือนใจมันจะขาดเป็นชิ้น ๆ ฉันทนไม่ได้ ฉันทนไม่ได้ เข้าใจไหมคุณมน”
รัมภาพูดเสียงดังต่อหน้าศามน มีความเชื่อในสิ่งที่เห็นมากยิ่งขึ้น อบเชยยืนมองลูกอยู่ที่เฉลียงเรือนใหญ่ ร้องไห้เจ็บปวด
“อีแพง อีแพง มึงทำลูกกู มึงทำหลานกู ฮือ ฮือ กูจะตามจองเวร จองกรรมกับมึง กูจะตามเอาเรื่องมึง”
วันรุ่งขึ้น ศามนเอาเรื่องรัมภาไปปรึกษาอนุกูล และขอลางานเพื่อพารัมภาไปพักผ่อนคลายเครียดตามลำพัง ศามนบอกเรื่องนี้กับลูก ๆ กลางโต๊ะอาหารที่มีเดือนแรมร่วมโต๊ะ
“พ่อกับแม่ จะไปเดทกันหรือครับ แล้วมีคิส จุ๊บ ๆ ด้วยหรือเปล่าครับ”
รัมภายิ้มแย้มดูมีความสุขขึ้น “แก่แดดจริงเรานี่”
“แหม ไปกันสองคนเหงาแย่ น่าจะไปกันเยอะ ๆ จะได้คึกคัก”
อ่านละคร บ่วง วันที่ 21 เมษายน 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น