อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 8 วันที่ 19 เม.ย. 55

ระหว่างโอ๋โผล่เข้ามาพอดี “พี่อุ๊...เป็นไรเหรอ เสียงดังเชียว”
“โอ๋ นี่ดูยัยบ้านี่”
“ทำไมเหรอ”
“มันกวนโมโหพี่ พูดด้วยเค้าไม่ตอบ ทำหน้าเหมือนคนบ้า...ประสาทจริงๆ”
“เหรอ...พี่อุ๊พูดด้วย ทำไมไม่พูด ฮึ เธอ...จะพูดอะไรก็พูดสิ” ว่าดอกโศกแล้วจึงหันมาพูดกับอุ๊ “พี่อุ๊ว่าอะไรเค้าล่ะ”
“แค่บอกว่าเกลียดเท่านั้นแหละ” อุ๊บอก
“จริงดิ....โอ๋ก็เกลียดเพราะแบบว่าเค้าน่ะมาอยู่แล้วมีแต่เรื่องเนอะ”
อุ๊จ้องหน้าดอกโศก “ว่าไง ดอกโศกจะพูดอะไรก็พูดมาเดี๋ยวนี้นะ เพราะชั้นจะหมดความอดทนแล้วเธอจะเจ็บตัวมากกว่านี้”

“พูดสิ...พูด” โอ๋จับดอกโศกเขย่าแขน “บอกให้พูด”
“เอาเลยโอ๋ เขย่าให้แขนหลุดเลย” อุ๊ยุส่งอย่างสะใจ
“นี่แน่ะ...นี่แน่ะ”
ดอกโศกจับแขนโอ๋แน่นและมั่นคง มองตาโอ๋นิ่ง
“พี่อุ๊...” โอ๋เหลียวหันมาหาอุ๊เสียงสั่นนิดๆ
“กลัวมันทำไมโอ๋”
“เจ็บนะ” โอ๋บอกออกมา
“หัดมีความคิดของตัวเองมั่ง โตแล้ว” ดอกโศกบอกจ้องหน้าโอ๋
“พี่อุ๊...”
อุ๊กระชากแขนดอกโศกจนถลา แล้วผลักไปเต็มแรง
“ว่าน้องชั้นทำไม เค้าจะยังไง เธอไม่ต้องเดือดร้อน” อุ๊ตวาด ตาโตใส่
“เค้าก็เป็นน้องชั้นเหมือนกัน เธอทำให้เค้าไม่ได้ใช้สมอง”
“ไม่ใช่น้องย่ะ เค้าไม่ใช่น้องตัว” โอ๋บอก
“ได้ยินหรือเปล่าไม่มีใครนับญาติกับเธอไม่จำเป็นอย่าอยู่ที่นี่เลย กลับไปอยู่บ้านกระจอกของเธอเถอะ...ไป๊” อุ๊ตะเพิด
ดอกโศกหันหลังแล้วเดินไป
“เกลียดมันที่สุด”
“ทำไมเค้าว่าโอ๋ ไม่ใช้สมองล่ะพี่อุ๊” โอ๋ยังติดใจคำพูดประโยคนั้น
“ไม่รู้...คิดเองสิ” อุ๊เดินหนีไปอย่างเร็ว
ปล่อยให้โอ๋ยืนหน้าขุ่นมัวอยู่ตรงนั้น
โอ๋เดินออกมาที่สนามหน้าบ้าน โอ๋ยืนคิด นึกถึงคำพูดดอกโศก
“เธอทำให้เค้าไม่ได้ใช้สมอง”

ส่วนดอกโศกนั่งอยู่ต่อหน้าคุณตาในห้องแล้ว
“ไม่ได้กลับบ้านพร้อมอุ๊เหรอ...ทำไม”
“หนูไปหาป้อมค่ะ”
สุดเขตหน้าตึงขึ้นมา “ไปหาป้อม...เพื่อนผู้ชายเจ้าน่ะหรือ”
“ค่ะ...เขาโดนซ้อมเจ็บมากอยู่โรงพยาบาลค่ะ”
สุดเขตนิ่งอึ้ง สายตาจับจ้อง “เขาไม่ได้เป็นคู่รักของเจ้าแน่นะ”
“แน่ค่ะ”
“ใครซ้อม โดนซ้อมเรื่องอะไร”

เวลาเดียวกันโอ๋ ยืนอยู่ที่เดิมกับอ้นที่เดินเข้ามาหา โอ๋เล่าเรื่องให้อ้นฟัง ท่าทางเศร้า
อ้นคิดตาม
“แต่โอ๋รู้แล้วเค้าว่าโอ๋โง่ ไม่มีปัญญาคิดอะไรเอง”
อ้นถอนหายใจยาว “ตัวเองโง่จริงมั้ยล่ะ”
“คงใช่มั้งพี่อ้น คุณพ่อก็ว่าโอ๋โง่เรื่อยเลย”
“ลุงพฤกษ์ไม่รู้นะ แต่ฉันจะพูดที่ดอกโศกว่า” อ้นบอก
“ทำไมพี่อ้นว่าจริงเหรอ”
“ฮื่อ” อ้นพยักหน้า
โอ๋หน้าสลด “งั้นโอ๋ก็โง่จริงด้วย”
“เพราะโอ๋น่ะ อุ๊ว่าอะไรก็ว่าอย่างนั้น” อ้นพูดต่อ
“ก็โอ๋คิดเหมือนกันนี่” โอ๋แย้งขึ้นมา
“ไม่ใช่หรอก เพราะโอ๋เชื่ออุ๊ แล้วอุ๊น่ะคิดแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้น...ก็เรื่องดอกโศกนั่นแหละ ดอกโศกไม่ดีอย่างนั้น...ไม่ดีอย่างนี้”
“ยังไม่เห็นเกี่ยวกะโอ๋โง่เลย” โอ๋ยังคิดไม่ได้อีก
“เกี่ยวตรงที่ถ้าให้โอ๋คิดเองโอ๋ก็ไม่คิดอย่างอุ๊ เพราะโอ๋ไม่ได้มองใครๆแง่ร้ายเหมือนอุ๊แต่เพราะโอ๋เชื่ออุ๊ทุกอย่าง อุ๊พูดอะไรโอ๋ก็เชื่อ ถามหน่อยเหอะ โอ๋เห็นจริงๆ เหรอว่าดอกโศกเค้าเป็นคนไม่ดี”
คราวนี้โอ๋นิ่ง
“ถอยออกมาห่างๆ อุ๊ แล้วคิดทุกครั้งที่อุ๊พูดว่าดอกโศกไม่ดี” อ้นสอนน้อง
โอ๋คิดตาม
“เหมือนที่ดอกโศกเค้าพยายามเตือนโอ๋ว่าให้ใช้สมองของตัวเองซะมั่ง”
แม้จะคุยเรื่องซีเรียสจริงจัง แต่ทั้งโอ๋ และอ้น ต่างพูดจากันแบบเด็กวัยรุ่นม.ปลายทั่วไป

นายพลสุดเขตกังวลเรื่องป้อม ไม่อยากให้ดอกโศกไม่ยุ่งเกี่ยวมากนัก
“เพื่อนของเจ้ามีปัญหามาก เจ้าควรจะระมัดระวังตัว อย่าพัวพันกับเขามากนัก”
“เขาไม่มีใครเลยค่ะคุณตา แม่เขาตายญาติพี่น้องก็ไม่มี” ดอกโศกบอก
“แล้วไง เขาไม่มีใคร แล้วเจ้าก็เลยจะเป็น “ใคร” ให้เขาล่ะ”
“ไม่เป็นใครค่ะ เป็นเพื่อน...เป็นเพื่อนตายของหนูคนเดียวในโลกนี้ค่ะ” ดอกโศกบอกต่อ
สุดเขตได้ฟังคำนี้ นิ่งอึ้งไปเลย
ดอกโศกเล่าต่อ “เขาโตขึ้นมาแบบตัวคนเดียว หนูก็โตมาแบบตัวคนเดียว ตอนนี้หนูสบายกว่าป้อม หนูไม่มีวันทิ้งป้อม เขาเดือดร้อนอะไรถ้าหนูช่วยได้หนูต้องช่วยค่ะ”
“เจ้าโตแบบตัวคนเดียว ทั้งยาย ทั้งน้า เขาไม่รักเจ้าเลยหรือ” สุดเขตจ้องหน้าหลานสาว
ดอกโศกยิ้มปลอบใจตัวเอง ทั้งๆ น้ำตาคลอๆ “รักค่ะ แต่เขาก็มีปัญหาของเขาเองมากอยู่แล้วค่ะ”
“ปัญหาอะไร” สีหน้านายพลสุดเขตฉงน

ปัญหาของยาย...สมใจ ก็ไม่ต่างจากวันอื่นๆ ในชีวิต สมใจถูกสมหวังทำร้ายทุกครั้งที่ทำอะไรขัดใจ เหมือนอย่างในเวลาเย็นของอีกวันต่อมา
สมหวังฟาดซ้าย ฟาดขวา จนสมใจลงไปนอนกลิ้งกับพื้น ใกล้ๆ หาบขายขนมที่วางอยู่ สมใจยังตามไปกระชากแขนขึ้นมาแล้ว ฟาดตีไปตามเนื้อตามตัว บางจังหวะหิ้วแขนขึ้นมา เขย่าไปมา
สมใจอึดนัก ยังไม่ร้องสักแอะ แต่เห็นสีหน้าเหมือนระเบิดจะทนไม่ไหว
เป็นเรื่องปกติ ที่สมใจจะไม่ร้องไม่โวยวาย สุดท้ายทนไม่ได้ กรี๊ดใส่หน้าตา เสียงดังมาก จนสมหวังตกใจ พอตั้งตัวได้สมหวังจึงตบเปรี้ยงอีกที จนร่างสมใจคะมำคว่ำไป
สมใจเงยหน้า เลือดกบปาก

เวลาเดียวกัน บริเวณทางเดินเข้าบ้านสลัม ดอกโศก อยู่ในชุดนักเรียน เดินมากับสมปอง
“ขอตังค์แม่แกคงให้ แต่แกยังไม่รู้ว่าป้อมมันย้ายไปไปอยู่ห้องพิเศษรู้โวยแน่...เออ เอางี้ ค่าห้องพิเศษน้าออกให้เอง...เงินยังมี” สมปองเอ่ยขึ้น
ดอกโศกไหว้ “ขอบคุณน้าปอง”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้อง เงินทองของนอกกายเว๊ยอย่าไปให้มันสำคัญมากกว่าน้ำใจ”
“จ้ะ น้าปอง”
“เงินน่ะ หมดง่าย แต่น้ำใจหมดยากนะ จำคำน้าไว้”

เหตุการณ์ในบ้านสมใจเวลานั้น สมใจถลันลุกพรวดขึ้นมา
“โว๊ย อะไรของมึงวะ กูไม่ใช่กระสอบทรายนะเว้ย คน...กูเป็นคน มึงซ้อมกูเป็นหมูเป็นหมาหยั่งเงี้ยะ มึงใช่คนรึเปล่า”
“นี่แน่ะ” สมหวังตบอีกฉาด “นังตัวดี กล้าเถียงกูเรอะ”
สมใจเลือดเต็มปากแล้วพูดไปร้องไห้ไป ทั้งน้ำมูกปนน้ำตาปนเลือดเปรอะเต็มหน้า เถียงอย่างเหลืออด
“เออ กูเถียง มึงมันหมาไม่ใช่คน กูเป็นเมียมึงทำมาหากินให้มึงใช้ มึงกินอยู่ทุกวัน กูก็ยอมนึกว่ากูเลี้ยงหมาก็ต้องให้หมากิน นี้หมามันกัดกูทุกวัน ฮือ..ฮือ ทำไมข้าวกูไม่มียาง กูจะปล่อยมึงกัดกูทำไม ฮือ...ฮือ กูไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว” สมใจคว้ามีดตรงนั้นชูขึ้น “เข้ามาสิวะ ไอ้สมหวัง”
ดอกโศกกับสมปองเข้ามาเรียก “ยาย” เรียก “แม่” พร้อมกัน
สมใจได้ยินหันมาดู อาศัยจังหวังสมใจเผลอสมหวังเตะสูง มีดกระเด็นจากมือ
ดอกโศกกับสมปองร้องวี๊ด ผวาเข้าไป
สมหวังพุ่งเข้ามาชี้หน้า “อย่านะมึง ใครเข้ามากูเอาตาย นังสมใจ มึงอย่าหือ รู้แล้วว่าหือแล้วเป็นไง....รู้แล้วใช่มั้ยวะ” ว่าพลางถลันเข้ามาอีก
สมปองร้องเสียงหลง “พ่อ อย่า”
“อย่าจ้ะตา” ดอกโศกอ้อนวอน
“มึงสองคนไปให้พ้นหน้ากู ไม่งั้นแม่มึงตาย” สมหวังขู่
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องฆ่าให้ตาย ฆ่าแม่ตายแล้วอะไรดีขึ้น ใครจะหาเงินให้พ่อกินเหล้าเล่นหวย” สมปองเหลืออดแล้ว ร้องไห้ออกมาอย่างเหลือใจ
“มึงอย่าขึ้นเสียงนังปอง ถ้าไม่งั้นกูเอามึงตายอีกคน”
“เอาเล๊ย ฮือ....ฮือ เอาสิฆ่าชั้นให้ตายอีกคน ต่อไปคนตายก็พ่อนั่นแหละ.....อดตาย”
“นังปอง” สมหวังปราดเข้ามา เงื้อแขนขึ้นสุดแรงเกิด
ดอกโศก คว้าแขนสมปองหลบไป สมหวังฟาดฝ่ามือลง เสียงดังฉาด...ดอกโศกหน้าสะบัดไปทันที ทรุดฮวบลง

“โศก....โธ่เอ้ยโศก เจ็บมั้ย พ่อทำมันทำไมมันตัวนิดเดียว ดูซิ...ฟันหักมั้ย เลือดออกด้วย”
“กูจะทำให้หมด ใครขวางอย่าอยู่เลยวะ” สมหวังเลือดขึ้นหน้า
“เฮ้ยหยุด มานี่ มึงมาเอาเงินไป แล้วหยุดเป็นหมาบ้าซะที” สมใจยุติเหตุการณ์
“แม่...ไม่ต้องให้เงินพ่อ เก็บเงินไว้ให้ป้อม” สมปองบอก
สมหวังยิ่งยั๊วใหญ่ “อะไร ให้ไอ้ป้อม เอาเงินให้ไอ้ป้อมเรอะ อีปอง อีสมใจ อย่านะมึง ถ้ามึงให้ไอ้ป้อม แม้แต่สตางค์เดียว กูจะฆ่าไอ้ป้อมซะเลย”
“เออ...ไม่ให้ มึงมาเอาไป” สมใจบอก
“แต่ชั้นให้....ทำไมเงินของชั้น ชั้นทำมาหากินเองจะให้ใครก็ได้” สมปองตะโกนใส่หน้าพ่อ
สมหวังตบอีกฉาด หน้าสมปองสะบัดไปตามแรงทันที
ระหว่างนั้นสมหมายโผล่พรวดเข้ามา “อะไรกันเนี่ย พ่อ....อาละวาดอีกแล้วเรอะ”
“ไอ้หมาย....มึงหุบปากไม่ใช่เรื่องของมึง” สมหวังตวาดสมหมาย
“แม่...พี่ปอง โห....เลือดเต็มปากเลย พ่ออะไรกันนี่ทำไมซ้อมลูกซ้อมเมียอีกแล้ว” สมหมายเห็นสภาพแต่ละคน น้ำตาคลอลงนั่งจับเจ่า “ทำไมพ่อไม่เป็นลูกผู้ชายเลย”
สมหวังเข้ามาตบหลังหมายอย่างแรง จนร่างสมหมายคะมำ สมหมายพุ่งตัวไปหาแม่ กอดแม่ไว้แน่น
ดอกโศก ยืนกุมแก้มตลอดเวลาเพราะเจ็บมาก
“โศก เฮ้ย โดนด้วยเรอะ พ่อทำมันทำไมมันไม่ได้อยู่นี่แล้วนี่ โห...โดนหมดทั้งสามคนเลยเรอะเนี้ย”
“มึงจะโดนเป็นคนที่สี่” สมหวังถลาเงื้อง่าแขนเข้ามา
“ตา....พอเถอะจ้ะ” ดอกโศกพนมมือไหว้ “หนูขอร้อง เจ็บกันทุกคนแล้ว”
ทุกคนเงียบงันไปหมด ต่างอยู่ในอิริยาบถที่น่าสงสารของตน เจ็บ...จนน้ำตานองหน้า พูดไม่ออกถ้วนทั่ว
“นังสมใจเอาเงินมา”
สมใจหยิบเงินส่งให้
“แล้วอย่าเอาเงินให้ไอ้ป้อม ถ้ากูรู้ พวกมึงไม่ตายดีหรอก”
สมหวังเดินออกจากบ้านไป เจอะนัยน์ตาดอกโศกมองจ้องอยู่
“มึงไปหาทางช่วยไอ้ป้อมเอง อย่ามาเดือดร้อนคนบ้านนี้ ไอ้ป้อมมันผัวมึงนี่”
สมหวังเดินออกไปผ่าวงเพื่อนบ้าน 2- 3 คน ที่เดินมาดูเหตุการณ์ สมหวังตวาดใส่ “ดูอะไรวะ ไม่เคยเห็นผัวเมียตีกันเรอะ กูตีกันทุกวันมึงยังจะดูอยู่ได้” เสียงนั้นดังแว่วๆ ห่างออกไป
เพื่อนบ้านคนหนึ่งเขม้นมองเข้าไปในบ้าน สีหน้าครุ่นคิด

ครู่ต่อมาสมปองส่งเงินให้ดอกโศก “พรุ่งนี้ไปเอาไอ้ป้อมออกจากโรงพยาบาล” นึกขึ้นได้ “เอ้ะ แต่โศกต้องไปโรงเรียน งั้นน้าจัดการเอง”
“น้าปอง เดี๋ยวหนูหาเงินเอง น้าปองเก็บเงินไว้เถอะ” ดอกโศกบอก
“บอกแล้วว่าจะให้” สมปองพูดจริงจัง
“แต่ตอนนี้ให้ไม่ได้แล้ว เงินต้องเก็บไว้ให้ตา”
สมใจสะท้อนใจสะอื้นเบาๆ ดอกโศกโผเขาไปกอด ยายยิ่งสะอื้นใหญ่อัดอั้นเหลือเกิน เหลียวหน้าไปทางอื่น ร้องไห้กับตัวเองไม่อยากให้หลานเห็น
ดอกโศกไหว้ยาย แล้วทำท่าจะไป สมใจจับมือปลอบ
“ดีๆ นะลูก” ทำดีที่สุดให้หลานได้เพียงคำพูด...เท่านี้

ค่ำแล้ว ดอกโศกเดินมาตามทาง...เดียวดายเหลือแสน ความอ้างว้างเกาะกินหัวใจ เดินมาเรื่อยๆ
เห็นแม่จูงลูก สองคนเกาะกุมมือกันแน่น ท่าทางเป็นห่วงใย ดอกโศกมองภาพนั้นแล้วสะท้อนใจ
ทอดสายตามองไปอีกมุมเห็นคนตาบอดถือไม้เท้าเดินมา ตรงมาที่ก้อนหินหรืออะไรที่ขวางอยู่ ดอกโศกไปเก็บของที่ขวางไปข้างๆ ทาง
คนตาบอดหยุด “ขอบใจนะ”
“ค่ะ”
ชายคนตาบอดเดินไปต่อ แม่ค้าขายของหาบตระกร้าเดินเข้ามา เป็นคนมักคุ้นกันแต่เด็ก
“โศกเรอะ เออวันนี้ยายเอ็งขายดี หมดแต่วัน ขายได้อย่างนี้ทุกวันรวยตาย” หาบของผ่านไป
ดอกโศกยืนหน้าหมอง เงินที่ยายหามาทั้งวัน หายไปหมดแล้ว

คืนเดียวกันนั้น อัศนัยอยู่ที่บ้าน สองแม่ลูกป้าหม่อนกับหมื่น อยู่ตรงนั้นด้วย

“คุณนัยจะไปเชียงใหม่เมื่อไหร่” ป้าหม่อนถามขึ้น
“หมื่นไปด้วยนะ” หมื่นเสนอหน้า
“มากไป....มากไป คุณนัยไปทำงาน” หม่อนปรามลูกชาย
“คุณนัยเอารถไปใช่มั้ย หมื่นขับให้นะครับ” หมื่นยังหาเหตุต่อ
“เรื่องอะไรเอารถไปให้เหนื่อย ไปเครื่องเถอะคุณนัย” หม่อนบอก
“เป็นอันว่าจะกีดกันให้ถึงที่สุดใช่มั้ย” หมื่นหันมาทางแม่
“ใช่” หม่อนบอกขึงขัง
“ด้วยเหตุใด”
“ด้วยเหตุที่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
“แก่จะแย่ทำไมอยู่คนเดียวไม่ได้” หมื่นเย้า
“ไม่เกี่ยวกะอายุเว๊ย”
“แล้วทำไม อย่าบอกว่าคิดถึงลูกนะ”
“เฮ้ย” หม่อนร้องเสียงหลง “ไม่บอกหรอก”
“งั้นทำไม”
หม่อนไม่ตอบหันมาทางอัศนัย “คุณนัย...จะเอามันไปด้วยก็เอาไปเถอะ”

หม่อนลุกเดินออกไป แล้วชะงัก เห็นปรียากมลเดินเข้ามาพอดี อัศนัยที่นั่งฟังแม่ลูกเถียงกันแบบขำๆ เบื่อๆ ลุกขึ้น
“มาเสียค่ำ” หม่อนพึมพำออกมา
ปรียากมลได้ยิน รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียง “นี่ ป้าหม่อนจะให้ฉันมาตอนไหนล่ะจ๊ะ”
“มาวันๆสิคะ คุณเป็นสาวเป็นนาง” หม่อนบอก
“พูดเล่นๆ น่ะได้ แต่ถ้าพูดจริงๆ อย่าพูดอีก เพราะนี่มันเรื่องของฉัน” ปรียากมลด่ากระทบ
“ค่ะ” หม่อนออกไป
“หมื่นไปเอาน้ำส้ม เอ๊ะ หรือกาแฟครับ หรือว่าวิสกี้...” หมื่นเสนอตัว
“ไม่ต้อง...เอาตัวเองออกไป” โดนอีกดอก
“ครับ”
“คุณจะเป็นศัตรูกับสองคนนี้ผมว่าไม่ค่อยสวยนะ” อัศนัยปราม
“ไม่หรอก ฉันแค่รำคาญ คุณไม่รำคาญเหรอ” ปรียากมลไม่ยี่หระ
“นิดหน่อย ส่วนที่ไม่รำคาญมีมากกว่า”
“ส่วนไหน” ปรียากมลซัก
“ส่วนที่เขาทำให้ผมรู้ว่า เขารัก เขาซื่อสัตย์ เขาดูแลผมเป็นอย่างดีจริงใจ ไม่ใช่เพื่อเงินอย่างเดียวน่ะสิ”
คำพูดประโยคนั้นปกป้องคนในบ้านของตนชัดทุกคำ ปรียากมลนิ่งอึ้งไป
“รอสักครู่ คุณหิวรึยังผมขอโทรศัพท์เดี๋ยวเดียว”

ดอกโศกกลับถึงบ้านรัตนชาติพัลลภแล้ว เวลานั้นนั่งนิ่งอยู่ในห้องนอน รอคอย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดอกโศกถือโทรศัพท์อยู่ในมือรับทันที
“ดอกโศก”
ปรียากมลหันมาทันทีได้ยิน สีหน้าขรึมลง แล้วเดินออกไปทันทีไม่อยากฟัง

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 8 วันที่ 19 เม.ย. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศตอนแรก เริ่มวันจันทร์ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2555
ที่มา manager.co.th