อ่านละครเล่ห์ร้อยรัก ตอน 4 วันที่ 30 มิ.ย. 55

ตาลออกมานั่งฝันหวานถึงเงินสิบห้าล้านที่จะได้จากพิพัฒน์ ธาวินเดินตามมา แต่เห็นสาวเจ้านั่งเหม่อจึงเขามาลักหอมแก้ม ตาลสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ต่อว่าชายหนุ่มที่ชอบขโมยหอมอยู่เรื่อย

“ผมไม่ได้ขโมยนะ ก็ตาลเป็นเมียผม” ธาวินทำท่าจะหอมซ้ำ ตาลร้องห้ามบอกว่าเขาเป็นเกย์ไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ธาวินไม่ฟังจะหอมแก้มให้ได้ ตาลเบี่ยงตัวหลบอ้างว่าขอเวลาทำใจ

“โอเคจ้ะ ผมขอโทษ ตาลยังไม่บอกผมเลยว่าเหม่อคิดอะไรอยู่”

“อ๋อ ตาลคิดถึงแม่น่ะค่ะ แม่คงดีใจที่รู้ว่าตาลจะแต่งงาน”

“พอตาลได้เงินค่าสินสอดจากคุณปู่ไปใช้หนี้

คุณ แม่ของตาลก็จะไม่ลำบากแล้ว สัญญากับผมนะถ้าตาลมีเรื่องอะไรเดือดร้อน ตาลต้องบอกให้ผมรู้เป็นคนแรก” ธาวินจับมือเธอขึ้นมาพลางสบตา “ก่อนหน้านี้ผมอาจเคยทำร้ายความรู้สึกตาล แต่ผมให้สัญญาว่า จากนี้ไป ผมจะรักและดูแลตาลให้ดีที่สุด”

ตาลฟังแล้วอึ้งเริ่มหวั่นไหวไปกับธา วิน ใกล้ๆกันนั้น บุญทันแอบมองทั้งคู่อยู่ เขาบอกกับตัวเองว่าต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับธาวิน

จังหวะนั้น เอง เมย์เดินออกมาเห็นบุญทันกำลังชะเง้อมองธาวินกับตาล จึงเข้าไปต่อว่า บุญทันลืมตัวดึงเมย์มาจูบเพื่อให้เธอหยุดพูด เมย์โกรธมากตบหน้าบุญทันฉาดใหญ่

“แกกล้าดีมากนะ ที่ทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะบอกคุณปู่ให้ไล่แกออก” เมย์เดินออกไป

“เอ่อ เดี๋ยวครับคุณเมย์...ไม่น่าเลยเรา” บุญทันนึกโกรธตัวเอง

ooooooo

ปารมีเข้ามาอ้อนทำคะแนนกับพิพัฒน์บนตึกใหญ่ เธอบอกกับคุณปู่เรื่องอาการป่วยของแม่ หวังเรียกคะแนนสงสาร

แล้ว เมย์เดินหน้าบึ้งเข้ามาฟ้องคุณปู่ให้ไล่บุญทันออก พิพัฒน์ถามถึงเหตุผล แต่เมย์อึกอักไม่กล้าบอกความจริง เธออ้างว่าไม่ชอบหน้าบุญทัน

“เฮอะ แกนี่ชักจะเอาแต่ใจใหญ่แล้วนะ ไม่ชอบหน้าใครก็จะให้ปู่ไล่ออก แกโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ หัดเอาอย่าง ยัยปาเขาซิ เขาไม่เคยทำอะไรให้ปู่ต้องหนักใจหรือปวดหัวเหมือนแก” พิพัฒน์ส่ายหน้าระอา

เมย์หันมามองหน้าปารมี เห็นเธอส่งยิ้มหยันจึงว่าประชด “ก็ใช่สิคะ เมย์เลียแข้งเลียขาคนไม่เป็นนี่” แล้วแม่จอมเหวี่ยงก็เดินเชิดออกไป

พิพัฒน์ถอนใจเฮือกหันมาบอกปารมีว่าอย่าไปถือสาน้อง

“ไม่หรอกค่ะคุณปู ปารู้ตัวว่าปากับแม่เป็นแค่คนมาอาศัย ไม่เหมือนน้องเมย์ที่เขาเป็นญาติคุณปู่ เขาจะว่าปากับแม่ยังไงก็ได้”

“แกก็คิดมากเหมือนแม่แกอีกคนแล้วยายปา ปู่ไม่เคยคิดว่าแกกับแม่เป็นคนอื่นคนไกล ยังไงปู่ก็รักแกเหมือนลูกเหมือนหลาน”

“ขอบคุณนะคะคุณปู่ คุณปู่มีพระคุณกับปาและแม่มากค่ะ” ปารมีก้มลงกราบ

พิพัฒน์ ถอนใจอีกรอบ แล้ววานให้ปารมีไปตามบุญทันมาพบ ครั้นออกมาถึงหน้าบ้าน ปารมีพบบุญทันกำลังเจรจาอยู่กับเมย์ แต่ดูท่าทางเมย์โกรธมาก เธอสะบัดหน้าเดินเชิดออกไป ปารมีชักสงสัยจึงเข้าไปบอกบุญทันว่า คุณปู่เรียกหาแล้วเอ่ยถามว่า เกิดอะไรขึ้น แต่บุญทันว่าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว

“แต่ฉันว่าแกสองคนเหมือนมีอะไรกันนะ” ปารมี มองตาม

ooooooo

บุญ ทันเข้าไปพบพิพัฒน์ในห้องทำงาน ได้ยินท่านเอ่ยว่า ต้องขอโทษแทนเมย์ที่เอาแต่ใจจนเคยตัวบุญทันหน้าเสียรีบออกตัวว่า เป็นเพราะตนพูดไม่ดีกับเมย์ก่อน

พิพัฒน์ส่ายหน้าบ่นต่อ ตอนแรกท่านตั้งใจจะให้เมย์แต่งงานกับภูบดีหลานชาย เพราะถ้ามีครอบครัว เมย์อาจมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กับเขาบ้าง แต่เสียดายที่หลานชายดันมีเมียแล้ว

บุญ ทันอมยิ้มแล้วแกล้งเปรยว่า ถ้าไม่ใช่ภูบดี คุณเมย์จะเหมาะสมกับใคร พิพัฒน์ตอบทันควันว่า ถ้าท่านไม่จับเมย์แต่งงานก็คงไม่มีใครกล้ามาขอเป็นเมียแน่

“เออ มัวแต่พูดเรื่องยายเมย์เกือบลืมเรื่องสำคัญ เดือนหน้าหลังจากที่ภูบดีแต่งงาน เขาจะเข้าไปทำงานที่บริษัท ฉันจะให้แกขับรถให้เขา ส่วนฉันเดี๋ยวให้ไอ้แย้มมัน หาคนมาใหม่ แล้วปืนที่ให้ไปยังอยู่ดีใช่ไหม” พิพัฒน์เข้าเรื่อง

บุญทันพยักหน้า รับ พิพัฒน์ย้ำให้เขาเอาปืนติดตัวไว้ เพราะไม่แน่ใจว่าการกลับมาของภูบดีจะทำให้ใครไม่พอใจบ้าง แล้วท่านก็รำพึงถึงภาคินลูกชายที่ตายอย่างไม่มีสาเหตุ แถมหลังภาคินตายไปแล้ว สมยศก็มาแจ้งกับพิพัฒน์ว่า ผลการชันสูตรศพพบว่ามียาเสพติดในเลือด ตำรวจจึงสันนิษฐานว่าภาคินคงใช้ยาเสพติดก่อนที่จะโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตาย

“ฉันฝากให้แกดูแลภูบดีด้วยนะ” พิพัฒน์หันมากำชับ

“ครับ ท่าน”บุญทันรับคำหนักแน่น เขาแอบน้ำตาคลอตื้นตันในความรักที่ปู่มีให้ และให้สัญญากับตัวเองว่าจะต้องหาตัวฆาตกรที่ฆ่าลุงภาคินมาให้ได้

ooooooo
หลังจากให้ลูกน้องไปสืบเรื่องตาลได้ไม่นาน สมยศก็หาบ้านตาลพบ เขาตามไปสมทบกับลูกน้องที่บ้านของตาล และบุกเข้าค้นในบ้าน แต่ไม่พบใครจึงออกมาสอบถามชาวบ้านแถวนั้นก็พอได้เค้าว่า สองแม่ลูกหายไปสองอาทิตย์กว่าแล้ว และเป็นไปได้ว่าทั้งคู่จะเป็นนักต้มตุ๋น

สม ยศนำข้อมูลที่ได้ไปบอกกับปารมีและขอเงินค่าเหนื่อยเพิ่มอีกสองหมื่น ปารมียอมจ่ายและเร่งให้สมยศรีบหาหลักฐานมาแฉตาล สมยศอ้อนจะชวนปารมีไปหาความสุขกันต่อ แต่เธออ้างว่าต้องรีบกลับเพราะแม่ไม่สบาย แล้วรีบขอตัว

จังหวะนั้น เอง เอเข้าไปซื้อกาแฟในร้าน เขาเหลือบเห็นปารมีคุยอยู่กับสมยศก็หึง จึงตามไปต่อว่า ปารมีตีหน้าซื่ออ้างว่า แวะมาซื้อกาแฟให้คุณปู่ แต่บังเอิญเจอสารวัตรสมยศเลยหยุดคุยด้วย

เอยอมเชื่อตามนั้น เขาชวนปารมีไปหาที่เงียบๆคุยกัน แต่ปารมีว่าต้องเอาเค้กกลับไปให้คุณปู่ทาน แล้วเดินเลี่ยงออกไป เอมองตามอย่างเสียดาย ส่วนปารมีทำหน้าชิงชังบอกกับตัวเอง

“ผู้ชายมีแต่พวกเอาแต่ได้ เอาไว้ให้ถึงวันที่ฉันได้ทุกอย่างก่อนเถอะ ฉันจะเอาคืนพวกแกให้สาสม”

ooooooo

เช้า วันใหม่พิพัฒน์บอกกับตาลและธาวินว่าให้ไปลองชุดแต่งงาน ปารมีช่วยติดต่อร้านเวดดิ้งไว้ให้แล้ว ธาวินรับคำ พิพัฒน์คุยถึงเรื่องฮันนีมูน ธาวินว่าที่ไหนก็ได้ แล้วหันมาถามตาล ว่าจะไปไหนดี

“ตาลไปไหนก็ได้ค่ะที่มีคุณภูไปด้วย” ตาลทำฉอเลาะใส่

“แหม แกนี่โชคดีนะเจ้าภูที่ได้เมียน่ารักอย่างหนูตาล” พิพัฒน์หัวเราะชอบใจ

ตาลนึกขึ้นได้แสร้งตีหน้าซื่อถามพิพัฒน์เรื่องเงินค่าสินสอดว่าจะได้เมื่อไหร่ เพราะเธอไม่ค่อยรู้เรื่องธรรม– เนียมไทยจึงศึกษาไว้

“ปกติตามธรรมเนียมก็ต้องให้วันแต่งน่ะแหละ แล้วหนูบอกแม่รึยังว่าจะเอาเงินไปใช้หนี้ให้”

“บอกแล้วค่ะคุณปู่ แม่ดีใจใหญ่เลย แม่ฝากกราบขอบพระคุณคุณปู่ด้วย”

“หวังว่าวันแต่งคงจะได้เจอแม่หนูนะ”

“ค่ะ แม่บอกว่าจะมาแน่ค่ะ คุณปู่เติมกาแฟหน่อยไหมคะ” ตาลส่งยิ้มใสซื่อ...พิพัฒน์อมยิ้มถูกใจหลานสะใภ้ยิ่งนัก

ใน ตอนสาย ธาวินกับตาลออกไปลองชุดแต่งงานตามคำสั่งของคุณปู่โดยมีบุญทันเป็นคนขับรถพา ไป บุญทันแอบสังเกตอาการเพื่อนรักอยู่ห่างๆ แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไป

สักพักปรารภก็ตามมา เขาสั่งให้บุญทันกลับไปก่อน เขาจะพาภูบดีไปหาหมอ แล้วพาไปส่งบ้านเอง บุญทันเอะใจอาสาขับรถไปให้ แต่ปรารภไม่ยอม ทำให้บุญทันยิ่งสงสัยจึงแอบตามไป

เวลา ต่อมา ปรารภ ธาวิน และตาลมาพบหมอระบบประสาทตามนัด เพื่อหาวิธีฟื้นความทรงจำของธาวิน บุญทันเห็นป้ายที่หน้าห้องหมอก็สงสัยว่า ปรารภกับตาลจะร่วมมือกันล้างสมองธาวิน

ส่วนธาวินที่คุยอยู่กับหมอใน ห้อง เขาได้รับคำแนะนำว่า ให้ลองกระตุ้นความทรงจำด้วยการให้ตาลพาชายหนุ่มออกเดทอีกครั้ง เพื่อความประทับใจในอดีตจะทำให้ความจำของเขากลับคืนมา

ตาลอึกอักเพราะยังคิดไม่ออกว่าจะพาชายหนุ่มไปเดทที่ไหน

หลัง จากทั้งสามออกจากห้องหมอมาแล้ว บุญทันก็สวมรอยเข้าไปคุยกับหมอ อยากรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรัก แต่หมอไม่ยอมบอกเพราะปรารภขอร้องไว้อย่าบอกใครเรื่องเจ้านายของเขาความจำ เสื่อม บุญทันผิดหวัง แต่เขายังไม่ละความพยายาม

ooooooo

ในตอนค่ำ บุญทันแอบตามธาวินกับตาลไปเดทที่ร้านอาหารฝรั่งในโรงแรมหรู เขาได้ยินทั้งสองคุยกันเรื่องธาวินความจำเสื่อม

“ไอ้ วินความจำเสื่อมงั้นหรือ” บุญทันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน และต้องสะดุ้งเมื่อเห็นเมย์เดินเข้ามาทักทายตาลกับธาวิน เพราะเธอบังเอิญนัดเพื่อนมาทานที่ร้านนี้เหมือนกัน

ตาลชวนเมย์นั่ง ด้วยกัน แต่เมย์ไม่อยากเป็นก้างขวางคอจึงขอตัวไปนั่งรอเพื่อนที่โต๊ะ บุญทันรีบยกเมนูบังหน้า แล้วหาโอกาสหลบออกไป แต่บังเอิญเมย์หันไปเห็นพอดี เธอวิ่งตามมาเรียกบุญทัน แต่เขาหายไปในความมืดเสียแล้ว

ส่วนธาวินที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขานั่งจิบไวน์อย่างอารมณ์ดีพลางมองตาลอย่างเคลิบเคลิ้ม ตาลชักเขินชวนให้ชายหนุ่มทานอาหาร

“แปลกนะทำไมผมจำได้แค่ภาพที่อยากจูบตาล ทำไมจำภาพอื่นๆ ไม่ได้เลย”

“ก็คุณภูเจ้าชู้นี่คะ เจอตาลครั้งแรกก็อยากจะปล้ำตาลซะแล้ว คุณน่ะผู้ชายชีกอ”

“ผมขอถามอะไรอย่างได้ไหม ถ้าผมจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย ตาลจะยังรักผมอยู่ใช่ไหม”

“รักสิคะ ก็ตาลเป็นเมียคุณภูนะคะ ตาลจะไม่รักคุณภูได้ไง”

“ขอบ คุณมากนะตาล ผมอยากให้ตาลรู้นะถึงผมจะจำไม่ได้ว่าผมรักตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมจะรักตาลตลอดไป” ธาวินจับมือตาลขึ้นจูบ ตาลซาบซึ้งชักอินไปด้วย

ooooooo

บุญทันกลับห้องพักด้วยอาการคิดไม่ตก เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ธาวินถึงความจำเสื่อม แล้วผู้หญิงชื่อตาลเป็นใคร เธอมาเกี่ยวข้องอะไรด้วย

ส่วนตาลที่กลายเป็นผู้ต้องสงสัย เธอประคองธาวินที่เมาไวน์เข้ามาในห้อง ระหว่างนั้นได้ยินชายหนุ่มบอกรักไม่หยุด และทำท่าจะจูบ

“ไม่ได้ค่ะ” ตาลรีบผละออกมา

“ทำไมอ่ะ ตาลไม่รักผมหรือ ผมว่าผมไม่ได้เป็นเกย์แล้วล่ะนะ ให้ผมจุ๊บทีนึง” ธาวินทำปากจู๋

“ไม่ค่ะ ตาลจะไปอาบน้ำ” ตาลผลักธาวินล้มลงไปนอนบนเตียง แล้วหนีเข้าห้องน้ำไป

“ผมอยากให้คนทั้งโลกรู้ว่าผมรักตาล ผม...รัก...ตาล...” ธาวินพึมพำแล้วหลับไป

ตาลแอบยิ้มนึกถึงที่ธาวินพูด แล้วรีบเตือนตัวเอง “ไม่ได้นะ นี่มันเรื่องโกหก เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาห้ามอิน”

ครั้น อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ตาลก็เข้ามาปลุกให้ธาวินไปอาบน้ำบ้าง แต่เขากลับรวบตัวเธอลงไปนอน ตาลโวยวายพลางดิ้นหนี แต่ธาวินกลับยิ่งรัดแน่นไม่ยอมปล่อย

ตาลหมดปัญญาหยุดดิ้น ธาวินก็หยุดรัด แต่เมื่อเธอจะลุกหนี เขาก็ดึงกลับไปกอดใหม่

“โอ๊ย...อะไร กันเนี่ย ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะ... ปล่อย...” ตาลจะเล่นงานธาวิน แต่เห็นเขายังหลับไม่รู้เรื่อง ก็ถอนใจจำนอนอยู่ในอ้อมกอด แล้วหลับไปในที่สุด

ooooooo

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ธาวินลืมตาตื่นขึ้นเห็นตาลยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอด เขาอมยิ้มแล้วก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ ตาลงัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นธาวินส่งยิ้มให้ก็รีบผละออกมา แต่เขากลับดึงไว้ไม่ยอมปล่อย เธอจึงกัดแขนเขาเป็นการเอาคืน พลางต่อว่าที่หลอกกอดเธอทั้งคืน

“ถ้าผมไม่แกล้งก็ไม่ได้นอนกอดตาลสิ” ธาวินยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างทะเล้น

“คุณเนี่ยเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย” ตาลส่งค้อนให้ก่อนเดินหนีเข้าห้องน้ำไป...ธาวินหัวเราะไล่หลังอย่างอารมณ์ดี

เวลา เดียวกัน พิพัฒน์เรียกอเนกมาพบ และแจ้งว่าจะให้ภูบดีเข้าไปดูแลโครงการโรงแรมที่หัวหินในต้นปีหน้า และหลังจากเสร็จเรื่องแต่งงานแล้ว จะให้หลานชายเข้าไปทำงานที่บริษัทโดยเริ่มจากฝ่ายบริหารที่เอดูแลอยู่ แล้วให้เอย้ายไปอยู่ฝ่ายการตลาดแทน อเนกอึดอัดใจขยับจะค้าน แต่พิพัฒน์ชิงพูดขึ้นก่อน

“ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร แต่วันหนึ่งข้างหน้าภูบดีจะต้องเป็นคนดูแลบริษัทในเครือของฉันทั้งหมดและฉัน ก็หวังว่าแกกับลูกชายจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับเจ้าภู”

“ครับ” อเนกลอบถอนใจอย่างอึดอัด แล้วขอตัวกลับไปแจ้งข่าวกับลูกชาย

ooooooo

เอ โวยลั่นไม่ยอมเป็นลูกน้องภูบดี แต่อเนกว่าไม่มีใครขัดคำสั่งคุณปู่ได้ เพราะท่านเป็นเจ้าของบริษัท เอค้านว่า เขากับพ่อมีส่วนในการสร้างให้มันเจริญมาถึงทุกวันนี้

“เรื่องนั้นพ่อ รู้ แต่แกอย่าลืมว่าพ่อเป็นแค่ลูกบุญธรรมของคุณปู่ เปรียบไปแล้วก็เหมือนเป็นแค่ลูกจ้างคนหนึ่ง เราไม่มีสิทธิ์อะไรในบริษัทนี้”

“ไม่ ผมไม่ยอม ผมจะไปพูดกับคุณปู่เอง ผมไม่เชื่อหรอกว่าน้ำหน้าอย่างไอ้ภูบดีมันจะบริหารงานที่นี่ได้”

“เชื่อ พ่อ ไม่มีประโยชน์หรอก คุณปู่รอทายาทคนนี้มานานถึงวันนี้ท่านไม่ฟังใครหรอก นอกจากภูบดี” อเนกเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่เอไม่รับฟัง เขาเดินหัวเสียออกไป

ไม่ กี่ชั่วโมงต่อมา เอก็มานั่งปรับทุกข์อยู่กับปารมีในห้องพักของโรงแรม เพราะเขาไม่มีวันยอมให้ภูบดีมาชุบมือเปิบแน่ๆ ปารมีได้โอกาสรีบใส่ไฟหวังหลอกใช้เอกำจัดภูบดีกับตาล เอส่งยิ้มร้ายยอมทำตามคำแนะนำของปารมี

คืนต่อมา ปารมีทำพั้นช์มาให้ตาลที่นั่งเล่นอยู่ในสวนชิม เธออ้างว่าจะเตรียมไว้เลี้ยงแขกของคุณปู่และบังเอิญว่าเมย์นั่งคุยอยู่กับ ตาลด้วย ตาลจึงชวนให้ลองชิมด้วยกัน เมย์ชิมอย่างจำใจ แล้วติว่าไม่อร่อยก่อนจะขอตัวกลับบ้าน เพราะไม่ชอบหน้าปารมี

ปารมีทำจ๋อยหันมาขอความเห็นใจจากตาล

“คุณปาอย่าไปโกรธคุณเมย์เลยนะคะ สงสัยมันจะขมคุณเมย์คงไม่ชอบ”

“ไม่ โกรธหรอกค่ะพี่ตาล น้องเมย์เขาก็เป็นแบบนี้แหละ อะไรที่ปาทำให้ เขาไม่เคยบอกว่าดีหรอกค่ะ ว่าแต่พี่ตาลเถอะเติมอีกหน่อยไหมคะ เดี๋ยวปาไปเติมให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว”

“แล้วพี่ภูล่ะคะ ปาอยากให้พี่ภูได้ชิมด้วย”

“คุณภูอยู่บนห้องค่ะ”

“งั้นพี่ตาลรอเดี๋ยวนะคะ ปาฝากไปให้พี่ภูช่วยชิมด้วย” ปารมีเดินออกไป

ตาล ยกพั้นช์ดื่มจนหมดแก้ว สักพักรู้สึกง่วง เธอจะเดินกลับไปนอน แต่ไม่ทันได้ขยับขาก็ร่วงลงไปกองกับพื้น เช่นเดียวกับเมย์ที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องนอน

ooooooo

ด้าน ธาวินนั่งรอตาลอยู่ในห้อง แต่ไม่เห็นเธอกลับมาเสียทีจึงลงมาถามหากับต้นหอม แม่สาวใช้ว่าเธอเห็นคุณตาลเดินเล่นอยู่ในสวนเมื่อตอนหัวค่ำ ธาวินออกไปดูแต่ไม่พบจึงโทร.ตาม เขาได้ยินเสียงมือถือของตาลดังมาจากในสวนจึงมองหาต้นเสียง

ก็พบมันหล่นอยู่ที่พื้น
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th