ศรีดารากอดอนุตอย่างใจหาย “ลูกจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
“ลูกจะปลอดภัยนะ” อนุตปลอบภรรยา
พฤกษ์มองรูปวงเดือนที่วางอยู่ที่ข้างเตียงพลางเอ่ยขึ้น “เมฆา พี่ฝากทางนี้ด้วยนะ”
เมฆางวยงง “พี่จะไปไหน”
พฤกษ์ไม่ตอบ เมฆาขยับไปขวาง
“พี่ยังไม่ได้ตอบฉันว่าพี่จะไปไหน”
โฉมไฉไลขึ้นมาพร้อมอนงค์ทันได้ยินคำตอบพฤกษ์พอดี
“พี่จะไปตามหาเดือน” พฤกษ์บอก
โฉมไฉไลเข้ามาโวยใส่ด้วยความโกรธ “นี่คุณจะบ้าหรือไง วันนี้มันงานแต่งงานของเรานะ
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเดือน!”
โฉมไฉไลโกรธจัด ดึงพฤกษ์ไว้ไม่ยอมให้ไป
“โฉมไม่ให้คุณไป” พุ่งเข้าดึงพฤกษ์ไว้
พฤกษ์เสียงแข็ง “ปล่อยผม! ปล่อย!”
“พี่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นพี่พฤกษ์” เมฆาบอก
พฤกษ์ไม่สนจะไปท่าเดียว “ฉันจะไปตามหาเดือน”
อนุตสั่ง “ปล่อยให้พฤกษ์ไป”
ทุกคนหันมองอนุตอย่างไม่อยากเชื่อ
เมฆา กับโฉมไฉไล “พ่อ” / “คุณพ่อ”
พฤกษ์จะไป
“ชื่อเสียงของแสนสมุทรอยู่ในมือพฤกษ์”
พฤกษ์ชะงักหันมองอนุต
“พิสูจน์ให้พ่อเห็นสิว่าพ่อวางกิจการของแสนสมุทรไว้ในมือของพฤกษ์ได้”
พฤกษ์อึ้ง สับสนมาก เพราะภายในใจต่อสู้กันภายในอย่างรุนแรง แต่ในที่สุดก็สูดลมหายใจแล้วตัดสินใจจับมือของโฉมไฉไล แล้วเอ่ยขึ้น
“ผมจะไปต้อนรับแขกข้างล่าง”
พฤกษ์จูงมือโฉมไฉไลเดินลงไป อนงค์ตามติด
ศรีดารากับเมฆาหันมองอนุตที่ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย
อนุตหันไปมองอรุณพูดกับศรีดารา “คุณกับเมฆาลงไปช่วยพฤกษ์ต้อนรับแขกทีนะ ผมจะดูแล
อรุณเอง”
“ค่ะ”
ศรีดารากับเมฆาเดินลงไป อนุตมองอรุณสีหน้าเป็นห่วงอย่างมาก
ระหว่างนั้นอรุณละเมอออกมา “เดือน..กลับมาหาฉัน..เดือน”
ภูผาจับมือวงเดือนอยู่
“เดือน...รู้ว่ามันผิด แต่เดือนห้ามตัวเองไม่ให้มาที่นี่ไม่ได้”
“เธอคงต้องลำบากมาก”
“คุณผาคะ มีอีกเรื่องที่คุณต้องทราบ คุณ...”
หนูนาเข้ามาวางชามข้าวต้มตรงหน้าวงเดือนตึง! ภูผามองหน้าหนูนา
วงเดือนยิ้มอย่างเป็นมิตร “ขอบใจนะจ๊ะ”
หนูนาหน้าตึง พยายามข่มความรู้สึกเดินออกไป ภูผาหันมองวงเดือนเห็นวงเดือนมองตามสงสัยนิดๆ ที่หนูนาดูไม่เป็นมิตรกับตัวเอง
“คุณผาคะ..” วงเดือนตั้งใจจะพูดเรื่องศรีเรือน
แต่ภูผากลับเข้าใจว่าจะถามเรื่องหนูนาก็เปลี่ยนเรื่อง “ทานข้าวก่อนสิ”
“แต่...”
“ฉันจะคุยกับเธอเมื่อเธอทานข้าวเสร็จแล้วเท่านั้น”
วงเดือนรู้ว่าดื้อก็ไม่มีประโยชน์ “ค่ะ”
วงเดือนจับช้อนจะตักทานแต่ มืออ่อนเล็กน้อย ไม่มีแรง ช้อนกระทบถ้วย ดังเคร้ง!
“เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” เอามืออังหน้าผากวัดอุณหภูมิ
“เพลียนิดหน่อยค่ะ เมื่อคืนเดือนไม่ค่อยได้นอน”
“นั่งรถไฟมาไกลนี่นะ งั้นมา..ฉันป้อนให้ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ” วงเดือนยื้อไว้
ภูผาใช้มือข้างเดียวจับแก้มวงเดือนไว้เป็นเชิงห้าม เสียงแข็งเล็กน้อย “อย่าขัดใจฉัน”
“คุณเผด็จการกับเดือนอีกแล้วนะคะ”
“เธอยังฟังไม่จบ...” ภูผาพูดเสียงอ่อนโยนหวานซึ้ง “อย่าขัดใจฉัน...ฉันขอนะ”
วงเดือนยิ้มเขิน
ภูผาตักข้าวต้มป้อนให้วงเดือน มีป้อนพลาดเลอะมุมปากเล็กน้อย ภูผาหยิบกระดาษมาเช็ดให้วงเดือนอย่างอ่อนโยน วงเดือนมองภูผาด้วยความรัก
ภูผาเห็นสายตาวงเดือนแล้วชะงัก
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ”
“ทำไมเหรอคะ...”
“เพราะเธอจะโดนแบบนี้”
ภูผาดึงตัววงเดือนเข้ามาแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
วงเดือนตกใจผลักภูผาเป็นพัลวัน “อย่าค่ะคุณผา เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“บ้านฉัน ใครจะมาเห็น” รวบตัวไว้ในอ้อมกอดแล้วให้วงเดือนเอนพิงแล้วป้อน “เก่งจัง” หลอกหอมอีก “ทานอีกนะ”
ภูผาป้อนไปหอมไป จนวงเดือนต้องประท้วง
หนูนายืนอยู่ที่บันได ยังไม่ได้ลงไปถึงข้างล่าง แอบย้อนขึ้นมาดู รู้สึกสะเทือนใจก้มหน้าเดินลงจากเรือนไป
หนูนากำลังจะเดินไปอีกทาง เสียงเหนือฟ้าเรียกขึ้น
“หนูนา”
หนูนาชะงัก เหนือฟ้าเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
“ภูผาอยู่ไหม”
หนูนาหน้าบึ้งพูดห้วยสั้น “ข้างบน”
“เป็นอะไร ภูผาทำให้อารมณ์เสียอีกล่ะสิ มาเดี๋ยวฉันจัดการให้”
เหนือฟ้าดึงข้อมือหนูนา
“ฉันไม่ไป” หนูนารั้งขืนตัวไว้
“ไปเถอะน่า นะ” แล้วเหนือฟ้าก็ลากหนูนาด้วยแรงที่เยอะกว่า จนหนูนาต้องตามไป
เหนือฟ้าลากหนูนาขึ้นมา ชะงักที่เห็นภูผากำลังกอดวงเดือนอยู่
“คุณผา กว่าจะทานหมดเดือนก็แก้มช้ำพอดี”
“ช้ำเหรอ งั้นฉันรักษาให้” หอมอีกฟอด
วงเดือนประท้วงน้ำเสียงงอนๆ “คุณผา..เดือนไม่ทานแล้ว”
“ดื้อเหรอ นี่ ๆ ๆ” พูดจบภูผาก็หอมอีก
เหนือฟ้าอึ้งๆ มองหนูนาที่หน้าเสีย
เหนือฟ้าตัดสินใจเรียกขึ้น “ภูผา”
ภูผาชะงักหันไปเจอเหนือฟ้ากับหนูนา วงเดือนรีบขยับตัวออกห่าง
เหนือฟ้ามองวงเดือน ยิ้ม “สวัสดีครับ..คุณ”
ภูผายิ้มแนะนำ “วงเดือน...คนรักของฉัน เดือน..นี่เหนือฟ้า เพื่อนบ้าน”
“สวัสดีค่ะ” วงเดือนยิ้มอย่างน่ารัก
เหนือฟ้าอึ้งหันมองหนูนา วงเดือนมองท่าทีของเหนือฟ้าแล้วมองหนูนารู้สึกว่าที่คิดไว้จะเป็นจริง
“ฉันไม่รู้เลยนะว่านายมีคนรักที่สวยขนาดนี้”
ภูผายิ้มข่มท่าทีน่าขัน “อีกเรื่องที่นายไม่รู้คือฉันหวงมากด้วย”
“กันท่ากันขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ต้องห่วงน่า ฉันน่ะรักเดียวใจเดียว” ปรายตามองไปที่หนูนา
หนูนาสะบัดหน้าเดินลงไปทันควัน
“หนูนา”
“จะตามไป..หรือจะกินข้าวก่อน” ภูผาถาม
“อืม..ทางนี้มีเรื่องน่าสนใจอยู่” เห็นสายตาภูผาจ้อง “เฮ้ย..ฉันไม่ได้สนใจคุณวงเดือน แต่ฉันมีเรื่องจะปรึกษานาย”
“ถ้างั้นเดือน..เอาจานไปเก็บก่อนนะคะ”
ภูผายอมปล่อยให้วงเดือนยกจานออกไป
“นี่ใช่ไหมเหตุผลที่นายไม่เปิดโอกาสให้หนูนา”
“ฉันมีหัวใจดวงเดียวนี่ แล้วเรื่องที่นายจะปรึกษา เรื่องอะไร”
“มะรืนนี้ฉันจะลงใต้...แถว ๆ บ้านนายน่ะ”
ภูผามองหน้าเหนือฟ้าว่าจะมาปรึกษาอะไร
วันชัยมาที่กระท่อมท้ายไร่ฟ้าเหนือฟ้า ตะโกนเรียก “เฮ้ย”
ชายคนหนึ่งอยู่ในสภาพโพกผ้าปิดบังหน้าปิดตาเดินเข้ามา ขยับผ้าให้หลวมจนเห็นว่าเป็นขาม “เป็นไงบ้างครับ นาย”
“แกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน” ส่งเงินให้ “คืนนี้ฉันจะเอาตัวไอ้เหนือฟ้าลงไป”
“ครับ ผมมีของมาให้นายด้วย”
ขาดคำลูกน้องขามลากสาวชาวบ้านเข้ามา สาวชาวบ้านดิ้นรน
“ปล่อยนะ ไอ้พวกเลว ปล่อย”
วันชัยมองไม่สนใจนัก “วันนี้ข้าไม่มีอารมณ์”
ขามพยักหน้าให้ลูกน้องเอาตัวหญิงชาวบ้านมาคุกเข่าตรงหน้าวันชัย
“ดูสักหน่อยสิครับนาย...เผื่อเปลี่ยนใจ” ขามคะยั้นคะยอ
วันชัยใช้มือเชยคางหญิงชาวบ้านด้วยสีหน้าไม่ได้สนใจอะไรนัก
หญิงชาวบ้านตัดสินใจกัดหมับที่มือของวันชัย
“โอ้ย!” ตบหญิงชาวบ้าน ผัวะ! ตาวาวโรจน์มองที่มือเห็นมีเลือดห้อ
ขามหน้าเสีย “เลือด”
วันชัยเดือด “ลากมันเข้าไปในกระท่อม”
วันชัยเดินนำเข้าไปในกระท่อม
ขามจิกหัวหญิงชาวบ้าน “นังโง่เอ๊ย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ” หันมาบอกลูกน้อง “เฮ้ย! ลูกน้องลากตัวหญิงชาวบ้านไป”
หญิงชาวบ้านร้องลั่นขัดขืน “ปล่อยฉันนะ ปล่อย! ช่วยด้วย”
ร่างสาวชาวบ้านนางหนึ่งถูกเหวี่ยงเข้ามาในกระท่อม หญิงสาวลนลานถอยกรูดไปติดมุมกระท่อมวันชัยก้าวมากระชากให้ลุกขึ้น
วันชัยยกมือที่ห้อเลือดขึ้นมา มองสาวชาวบ้านด้วยแววตาโหดซาดิสต์ “แกต้องชดใช้!”
สาวชาวบ้านกลัวคลั่งทุบวันชัย วันชัยเหวี่ยงไปกระแทกพื้น กระชากเสื้อกดสาวชาวบ้านที่ดิ้นรนไว้
“ดิ้นสิ ดิ้น!” สีหน้าวันชัยเหี้ยมโหดมาก
ที่หน้ากระท่อม ยินเสียงกรีดร้อง ตบตีดังมาจากด้านใน ขามกับลูกน้องยืนหน้าเสีย
“พี่ขาม นายคงไม่เล่นถึงตายเหมือนคราวก่อน ๆใช่ไหมพี่” ลูกน้องว่า
“ครั้งที่แล้วนังสาวชาวเขามันแค่ทุบนายมันยังไม่รอด คราวนี้นังนี่ทำซะนายได้เลือด พวกเอ็งเตรียมขุดหลุมฝังอีนี่ได้เลย” ขามบอก
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังโหยหวนมาจากด้านในด้วยความเจ็บปวดปางตาย พวกลูกน้องหน้าเสีย
ภูผาเดินเข้ามาที่ระเบียงล้านพัก เหนือฟ้าตาม
“เปิดเส้นทางใหม่ ๆ ก็ดี แล้วนายกังวลอะไร”
“ไม่ใช่ถิ่นฉันนี่ ก็ต้องศึกษากันไว้ก่อน” เหนือฟ้ากังวล
“นายโสภณ เท่าที่รู้นะเขาก็กว้างขวางพอสมควร แต่เขาเป็นลักษณะซื้อมาขายไป เคยมาติดต่อที่แสนสมุทรเหมือนกัน เห็นว่าอยากจะรับพวกของทะเลไปส่งที่กรุงเทพฯ แต่ที่แสนสมุทรมีตัวแทนอยู่แล้วก็เลยปฏิเสธไป ก็ดูไม่มีเล่ห์เหลี่ยมนะ ตรงๆ..แล้วนายมาปรึกษาฉันไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันอาจจะส่งชาไปขายตัดหน้านาย น่ะ”
“ฉันไม่เห็นว่านายมีเขี้ยวนะ ฉันก็เลยมั่นใจว่านายไม่ใช่พวกลอบกัด”
“หึ..ก็จริง ยิงทิ้งเลยง่ายกว่า ที่โน่นไม่ได้มีพวกอิทธิพลให้นายต้องระแวง แต่ถ้านายต้องการความช่วยเหลือ ก็ไปที่บ้านแสนสมุทรบอกว่าฉันแนะนำให้ไป เขาจะช่วยนาย”
เหนือฟ้ายิ้มนิดๆ “ขอบใจ…”
วงเดือนเข้ามาพร้อมกับจานผลไม้
“ทานผลไม้ก่อนไหมคะ ลุงสว่างให้ดอยเอามาให้น่ะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก เหนือฟ้าจะกลับแล้ว”
เหนือฟ้าหันมองภูผาเหวอๆ ว่าพูดตอนไหนวะ
“ช่วงทำคะแนนของนาย ไม่เอาหรือไง”
เหนือฟ้านึกได้ “ผมมีธุระต้องรีบไป แล้วพบกันนะครับ”
เหนือฟ้าเดินออกไป วงเดือนเอ่ยขึ้น
“ดีจังเลยค่ะที่คุณมีเพื่อนด้วย”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็ตอนอยู่แสนสมุทร เดือนไม่เห็นคุณจะมีเพื่อนมาหาแบบนี้เลย จนเดือนคิดว่าคุณไม่มีใครคบแล้ว”
ภูผาเดินมาลงนั่ง
“ก็ไม่เห็นอยากจะคบใคร” ดึงวงเดือนลงมานั่งข้าง ๆ “แค่มีเธอก็พอแล้ว”
วงเดือนมองภูผาแล้วก้มหน้าเขิน
“เดือน...ฉันอยากกินผลไม้”
วงเดือนมองภูผา ภูผาพยักหน้าให้ป้อน วงเดือนมองอย่างระอานิดๆ แล้วจิ้มผลไม้ป้อนให้ภูผา
“ฉันดีใจนะที่คุณย่าส่งเธอมาให้ฉัน ฉันรักคุณย่าจัง”
วงเดือนมองยิ้ม ๆ แล้วป้อนผลไม้ให้ภูผา ภูผากัดแล้วไม่ยอมเคี้ยว ขยับเข้าใกล้วงเดือน
วงเดือนมองอึ้งๆ เขิน ๆ
ภูผาพยักเพยิดเป็นเชิงบอก ประมาณว่าเร็วสิ “หืม...”
วงเดือนยอมกัดผลไม้คำเดียวกับภูผา
ภูผาพอใจ ขโมยหอมแก้มวงเดือนแล้วเคี้ยวผลไม้อย่างมีความสุข
“เดือน..ฉันมีอะไรอยากให้เธอดู”
วงเดือนมองอย่างสนใจว่าคืออะไร
ภูผาจูงมือวงเดือนเข้ามาในจุดชมไร่
ตรงจุดที่มองเห็นไร่ชากว้างขวางสุดสายตา
“ไร่ชาของฉัน อีกไม่นานมันจะแตกยอด มีผลผลิต”
วงเดือนรู้สึกภูมิใจแทน “คุณจะต้องประสบความสำเร็จนะคะ เดือนเชื่อมั่นในตัวคุณค่ะ”
“ฉันตั้งใจไว้ว่าวันที่ไร่มีผลผลิตฉันจะกลับไปแสนสมุทรเพื่อพาเธอมาที่นี่”
วงเดือนปลื้ม “จริงเหรอคะ”
“จริงสิ แล้วฉันก็จะเอาชาใบแรกของไร่ไปให้คุณย่า ให้ท่านเห็นว่าฉันทำได้อย่างที่ท่านหวัง เดือน..คุณย่าเป็นยังไงบ้าง สองสามวันก่อน ฉันคิดถึงท่านรู้สึกไม่สบายใจเลย”
วงเดือนอึกอักหันมองไปทางไร่คิดว่าจะตอบภูผายังไงดี
ภูผามองท่าทีวงเดือนอย่างแปลกใจ “มีอะไรหรือเปล่าเดือน...”
วงเดือนตัดสินใจมอบจดหมายที่ภูผาเขียนถึงศรีเรือนให้กับภูผา “จดหมายฉบับนี้นำทางเดือนให้มาที่นี่ค่ะ”
ภูผามองซองจดหมายอึ้งๆ
“นี่มัน” เปิดในซองดึงจดหมายออกมาดู “จดหมายที่ฉันเขียนถึงคุณย่านี่...คุณย่าอนุญาตให้เธอมาที่นี่เหรอ” ตื่นเต้น “จริงเหรอเดือน”
ภูผาเงยหน้ามองวงเดือน เห็นวงเดือนน้ำตาร่วงอย่างสุดกลั้น ก็ตกใจ
“เดือน..เดือนร้องไห้ทำไม”
“คุณท่าน..คุณท่าน”
ภูผาใจไม่ดี “คุณย่าเป็นอะไร บอกฉันสิเดือน คุณย่าเป็นอะไร”
วงเดือนบอกอย่างยากเย็น “คุณท่านเสียแล้วค่ะ”
ภูผาช็อก วงเดือนมองภูผาอย่างเป็นห่วง
“คุณผา...”
“มันเกิดอะไรขึ้น”
ภูผามองวงเดือนอย่างรอฟังคำตอบ
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น