“นี่ตูโกรธพี่หรือ”
“ไม่ค่ะ ตูเพียงแต่รู้สึกว่า พี่ธีให้ความสำคัญกับตูน้อยไป”
ธีระจะอธิบาย เธอไม่ฟัง ระเบิดออกมาว่า “ใช่ค่ะ เรื่องของแม่ พี่สาว หลานพี่ พี่เขย สำคัญมากกว่าตูไงคะ”
“ไม่เอาน่า เอาล่ะพี่ขอโทษ พี่จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ไปคอนโดฯพี่เถอะที่นี่ร้อนจัง”
“ตูไม่ไป ตูมาคิดดูแล้ว ตูว่าตูคงต้องยอมแพ้แม่พี่ธี”
“ไม่เอาน่าตู เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแม่พี่ มันผิดที่พี่ ที่พี่ไม่เอากุญแจมาให้ตู”
“ไม่ ใช่หรอกค่ะ วันนี้ทั้งวัน ตูนั่งคิดถึงแต่เรื่องนี้ ตูโทร.หาพี่ธี แต่พี่ปิดโทรศัพท์เพราะอยู่กับแม่ กลัวแม่จะเสียใจ ตูก็เลยถามตัวเองว่าแล้วตูเป็นใคร แสดงว่าตู
ไม่มีความหมายกับพี่ธีเลย”
“ไม่น่าตู ตูมีความหมายกับพี่นะ เพียงแต่ตอนนี้...”
“พี่ต้องดูแลแม่พี่ก่อน ใช่ไหมคะ”
“แม่พี่ป่วยหนักนะตู” ธีระเริ่มเครียด
“กลับกัน ถ้าเมื่อเช้าตูโดนไฟช็อตแล้วโทร.หาพี่ธี พี่จะทิ้งแม่มาหาตูไหมคะ” ข้าวตูหยั่งเชิง
ธี ระตอบว่าต้องมา แต่เธอไม่อยากเชื่อ เพราะเขายังต้องไปรับหลานก่อน เขารีบบอกว่าไตรตั้นอยู่โรงเรียนคนเดียว กบต้องรอแดงเข้าผ่าตัด จึงวานตนไปรับแทน
“ก็นี่ไง สรุปว่าเรื่องของตูไม่สำคัญ”
“นี่ตูต้องการอะไรจากพี่เนี่ย”
ข้าว ตูส่ายหน้าไม่ต้องการอะไร ให้เขากลับไปเสีย เขาไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่คนเดียว เธอจึงแกล้งทำเป็นรับโทรศัพท์จากหมอแจ้งว่าแม่กำลังจะตายให้เขารีบไป
“นี่ไงพี่ธี ถ้าหมอโทร.มาแค่นี้ พี่ก็ทิ้งให้ตูอยู่คนเดียวได้แล้ว...กลับไปอยู่กับแม่พี่เถอะค่ะ ไม่ต้องมาสนใจตูอีกต่อไปแล้ว”
“เดี๋ยวตู นี่ตูต้องการจบกับพี่แค่นี้ใช่มั้ย” ธีระถามข้าวตูที่กำลังจะเดินขึ้นชั้นบน
“พี่ธีก็ลองเอาไปคิดดูเองแล้วกัน” ข้าวตูพูดจบเดินขึ้นไป
ธี ระผงะถอยก่อนจะหันหลังก้าวเดินออกไปอย่างโกรธๆเช่นกัน...เขากลับมานั่งครุ่น คิดคำพูดทั้งหมดของข้าวตู สรุปความได้ว่าเป็นเพราะเรื่องแม่อีกแล้ว ตนควรไปขอโทษเธอ
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ธีระขับรถมาจอดหน้าบ้านข้าวตู เดินลงมาพร้อมช่อดอกไม้ เขาต้องชะงักเมื่อเห็นป้ายขายด่วนแขวนไว้ เขาตกใจตะโกนเรียกเธอ โทร.หาเธอเท่าไหร่เธอก็ไม่รับ เขาจึงเอาช่อดอกไม้เสียบไว้ที่ประตูแล้วขึ้นรถขับไป
ข้าวตูมานั่ง อยู่ริมทะเล มองมือถือที่ขึ้นชื่อธีระ คิดถึงวันที่เธอถามเขาว่าจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ แต่เขากลับตอบว่าอยู่กันไปแบบนี้ก็มีความสุขดีไม่อยากทำให้แม่โกรธ เธอมองมือถืออีกครั้ง บอกกับตัวเอง “ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะยังไงแม่เขาก็ต้องมาที่หนึ่งเสมอ”
ธีระถอนใจที่ข้าวตูไม่ยอมรับ สาย พลัน กบโทร.สวนเข้ามาขอให้ไปเฝ้าจินดา เพราะต้องพาแดงไปทำซีทีสแกน เขารับคำแล้วโทร.หาข้าวตูอีกครั้ง ก็ยังไม่รับสาย จึงไปโรงพยาบาล
พยาบาลพาจินดามาทำกายภาพ ธีระเดินเข้ามา เธอบอกว่ากำลังจะพากลับห้อง เขาจึงขอเข็นแม่เอง พยาบาลยิ้มให้อย่างปลื้มใจแทนจินดา...
ธีระดูแลปรนนิบัติแม่ จินดาถามถึงแดงเพราะไม่เห็นหลายวันแล้ว เขาแก้ตัวไปว่างานยุ่ง ลูกค้าสั่งของเข้ามามาก อีกไม่กี่วันก็มา
“ไม่เป็นไร แล้วลูกล่ะ”
“ผมมีบินพรุ่งนี้ พรุ่งนี้แม่อยู่กับพวกป้าช้อยนะ พี่กบจะพาหลานมาเยี่ยม”
ไม่ ทันไรพวกช้อยเดินเข้ามา ธีระยกมือไหว้แล้วฝากดูแลแม่วันพรุ่งนี้ด้วยเพราะตนมีบิน สามคนฝากซื้อของกันใหญ่ เขารับคำแล้วลากลับ จินดามองตามหลังลูกอย่างอาลัย
“พี่จินอย่าไปโกรธลูกเลยนะ เขามาเยี่ยมเช้าเยี่ยมเย็น” ใหญ่เห็นสายตาจินดา
จินดาบอกว่าตนไม่ได้โกรธ ภาแซวงั้นที่เป็นอัมพาตนี่ก็แกล้งหรือ ใหญ่กับช้อยหัวเราะเห็นด้วย จินดาค้อนขวับ...
ธี ระออกจากห้องแม่ ก็มาที่ห้องแดง กบยังนั่งเฝ้าข้างเตียง เขาทักพี่สาวเป็นอย่างไรบ้าง เธอบ่นปวดหัวนิดหน่อย แต่ยังเป็นห่วงถามอาการแม่ เขาตอบว่าดีขึ้นไม่ต้องห่วงใช้เวลาสักหน่อยถึงจะหาย เขากุมมือเธอ อย่ากังวลอะไร ดูแลตัวเองให้หายพร้อมกัน
จากนั้น ธีระก็กลับมาที่บ้านข้าวตู เห็นบ้านปิดไฟมืด ดอกไม้ก็ยังเสียบอยู่หน้าประตู เขาถอนใจกลับไป...
ooooooo
วันรุ่งขึ้นเขามาที่สนามบิน เห็นข้าวตูถือกระเป๋าเหมือนจะเดินทาง จึงให้ลูกน้องเข้าไปกันก่อน เขาเดินตามข้าวตูอย่างเร็ว
“ตู เดี๋ยวสิตู พี่โทร.ไปทำไมไม่รับสาย...ไม่เอาน่ะ อย่าทำอย่างนี้สิ พี่ขอโทษ”
“พี่ธีไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ตูทบทวนดูแล้ว ตูคิดว่าเราควรจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ ตูกำลังจะกลับอเมริกาค่ะ”
“ไม่เอาน่า ไหนตูเคยบอกว่าเข้าใจเรื่องแม่พี่ ไม่สนใจว่าแม่จะชอบหรือไม่ชอบตูไม่ใช่หรือ”
“ใช่ค่ะ ตูเคยบอก เพราะตอนนั้นตูคิดว่าปัญหามันอยู่ที่แม่พี่ธี แต่ตอนนี้ตูรู้แล้วว่า ปัญหามันอยู่ที่ตัวพี่ธีมากกว่า”
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น