“ไปเรือเฟอร์รี่ป่ะ”
“หรู เหมาะกับคุณหนูอย่างคุณเลยล่ะ” ดิ่งพูดหน้านิ่งๆ แล้วพาไปลงเรือประมง พอจี๊ดโวยดิ่งบอกว่าแค่นี้ก็หรูสำหรับตนแล้ว เพราะเงินตนมีไม่กี่บาทต้องประหยัด จี๊ดจะออกให้ก็ไม่เอาเพราะตนเป็นคนพาเธอมา
คุณหนูจี๊ดที่ไม่เคยใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน เห็นปลาที่ชาวประมงจับได้ดิ้นหลุดออกมาที่เท้าก็ตกใจขยะแขยง กระโดดกอดคอดิ่งโหนไว้ดิ้นเร่าๆ ดิ่งหนักทนไม่ไหวปล่อยเธอหล่นดังตุ้บ จี๊ดโกรธจนลืมกลัวปลา ลุกขึ้นได้ก็จะเอาเรื่อง ถูกดิ่งจับปลาตัวนั้นยื่นไปดิ้นตรงหน้า แค่นั้นก็ปราบคุณหนูจี๊ดจอมพยศได้ชะงัดแล้ว
ยิ่งสายแดดก็ยิ่งร้อน ดิ่งเห็นหมวกปีกเก่าๆใบหนึ่งวางอยู่ ลุกไปหยิบมาใส่ให้ บอกว่าเดี๋ยวไม่สบาย ขี้เกียจดูแล
จี๊ด นั่งมองทะเลซึมๆ ดิ่งสงสาร อยากรู้ว่าเกิดอะไรกับเธอถึงเตลิดมาได้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่อยากรุกเร้า จึงได้แต่มองอยู่เงียบๆ ด้วยความเห็นใจ...แอบลึกซึ้งไม่รู้ตัว
ooooooo
เจตนารู้ว่า จี๊ดหายไป รีบมาที่บ้าน ถามวันดีที่นั่งร้อนใจอยู่ว่าจี๊ดโทร.กลับมาหรือยัง แทนที่จะบอก วันดีกลับหาว่ามัวแต่กกกันเพลินถึงได้มาเอาตอนนี้
เจตนา ไม่อยากมีเรื่องถามเทวัญแทน เทวัญบอกว่ายังไม่ติดต่อมา รอให้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วจะแจ้งความตำรวจให้ช่วยตามหา เจตนาถาม “รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับจี๊ด”
“ไม่ทราบครับ ทราบแต่ว่าไอ้ดิ่งมันก็หายไปด้วย”
เจตนา ถามว่าดิ่งย้ายออกไปแล้วไม่ใช่หรือ ป้าเพ็ญบอกว่าข้าวของยังอยู่ครบทุกอย่าง ถ้าย้ายออกไปจริงพวกตนต้องรู้ต้องเห็น วันดีแทรกขึ้นว่าดิ่งอาจจะลักพาตัวจี๊ดไป เจตนาติงว่าอย่าเพิ่งกล่าวหาใครโดยไม่มีหลักฐาน แล้วถามเทวัญ
“แน่ใจหรือเทวัญว่ายัยจี๊ดไม่ได้มีเรื่องทะเลาะอะไรกับใครก่อนจะหายตัวไปแบบนี้ ทะเลาะกับเธอรึเปล่า”
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เราเพิ่งปรับความเข้าใจ
กันได้ด้วยซ้ำ...ผมแน่ใจว่านายดิ่งต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
เทวัญแอบสะใจที่ใส่ไฟดิ่งได้เนียนๆ เจตนานิ่งไปอย่างหนักใจ
ooooooo
เรือประมงไปเทียบท่าที่เกาะ จี๊ดตื่นเต้นมากชมว่าสวยเหลือเกิน ถามว่าเขารู้จักที่นี่ได้ไง ดิ่งหน้าหมองลงก่อนเล่าว่า
“จะ เชื่อไหม ถ้าผมบอกว่าตอนเด็กๆ ผมกับพ่อแม่และน้องสาวเคยมาเที่ยวที่นี่ เป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันของครอบครัวเรา...
หลังจากนั้นไม่นาน...แม่ผมก็เสีย”
“เหรอ...แต่ นายไม่เคยบอกฉันเลยนะว่าแม่นายเสียแล้ว” จี๊ดจับผิด ดิ่งบอกว่าบางเรื่องก็ไม่จำเป็นจะต้องบอก เธอจึงยอมรับว่าใช่ ถามว่าแล้วไม่มีเรือเล็กมารับไปส่งที่หาดหรือ ดิ่งมองหน้าเธอเซ็งๆ ตัดบทว่าบางอย่างมันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ ว่าแล้วก็ลงน้ำเดินลุยไป
“นี่ รอฉันก่อนสิ” จี๊ดโวย ดิ่งเร่งให้รีบลงมา เธอกลัวเปียก เขาเลยเดินไปให้ขี่หลัง พอเธอเกาะหลังเขาก็แกล้งออกตัวเร็วจนเธอตกน้ำต๋อม ดิ่งยืนดูหัวเราะชอบใจ พอจี๊ดลุกขึ้นได้ก็ตะโกน “อย่าหนีนะ ฉันจะฆ่านาย...” พลางวิ่งไล่ตามไปที่ชายหาด
“อ่ะ...อยากจะฆ่าคนก็วิ่งตามให้ทัน เร็วสิ...เร้ว...” ดิ่งยั่วให้จี๊ดวิ่งไล่ตามอย่างสนุกสนาน
ooooooo
เพราะ ตกน้ำ โทรศัพท์เปียกใช้ไม่ได้ เมื่อขึ้นเกาะ ดิ่งไปร้านขายของชำเพื่อโทรศัพท์แจ้งเจตนาว่าจี๊ดอยู่กับตนไม่ต้องเป็นห่วง เจตนาฝากให้ดูแลจี๊ดและอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไรทำไมต้องหนีไปอย่างนี้ ได้เรื่องอย่างไรให้รีบ โทร.บอกด้วย ส่วนตัวเขาไม่ต้องเป็นห่วง ตนจะบอกทุกคนว่าเขากลับบ้านที่ต่างจังหวัด
วางสายจากดิ่งแล้ว เจตนา โทร.บอกเทวัญทันที เทวัญอยู่กับมารศรีที่บาร์ในบ่อน ฟังเจตนาแล้วเทวัญบอกว่าเพื่อความสบายใจของจี๊ดตนเข้าใจ แต่พอวางสายจากเจตนา เทวัญทุบโต๊ะปังอย่างฉุนเฉียว
มารศรีเดาว่าต้อง เป็นเรื่องคู่หมั้นแน่ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้ เทวัญพูดอย่างแค้นใจว่าจี๊ดไปกับดิ่ง ตนไม่เชื่อที่เจตนาบอกว่าดิ่งกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
“ดิ่งมีบ้านที่ต่างจังหวัดที่ไหนกันล่ะ เป็นคนกรุงเทพฯ นี่แท้ๆ”
“อะไรนะ!!??” เทวัญยิ่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
ooooooo
ดิ่งพาจี๊ดไปพักที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัว เขาปดจี๊ดว่าเป็นบ้านของเจ้านายที่แม่เคยเป็นแม่บ้าน พวกตนถึงได้มีโอกาสมาเที่ยวที่นี่
เมื่อเข้าไปในบ้านพัก จี๊ดเดินสำรวจชมว่าเจ้านายแม่เขารสนิยมดี ดิ่งถามว่าดูออกด้วยหรือ เธอคุยโวทันที
“ดูออกสิ เพราะฉันเป็นคนมีรสนิยม”
“ยกเว้นเรื่องการเลือกคบผู้ชาย” ดิ่งหาทางเหน็บเอาจนได้ พอเห็นจี๊ดหน้าเศร้าก็สงสาร
ดิ่งหยอกแกมหยิก หลอกล่อ หว่านล้อม จนจี๊ดไว้วางใจ ถามขึ้นว่า อย่างตนจะมีคนมารักจริงๆไหม แล้วก็ระบายความอัดอั้นว่า
“พี่ เทวัญรักฉันจริงๆ หรือเปล่า หรือว่าที่ยอมเป็นแฟนกับฉัน เอาใจฉัน ดูแลฉันเพราะต้องการอย่างอื่นจากฉัน” เธอหยุดไปนิดหนึ่งแล้วบอกว่า “เงาะมาหาฉัน และสารภาพความจริงกับฉันทุกอย่างเรื่องพี่เทวัญ”
ดิ่งอึ้ง...ในที่สุดจี๊ดก็รู้ความจริงที่เทวัญพยายามปกปิด
ฝ่าย เงาะ หลังคุยกับจี๊ดแล้วก็นัดยอดชายกับใจดีไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ยอดชายแค้นมาก เขาลุกพรวด พราดออกไป ใจดีตกใจรีบตามไป เงาะนั่งมองอยู่ด้วยความกังวลแต่เพียงครู่เดียวแววตาเธอก็เปลี่ยนเป็นสะใจ พึมพำ
“เมื่อฉันไม่มีความสุข ทุกคนรอบๆตัวเธอและฉันก็จะต้องไม่มีความสุขเหมือนฉัน...จี๊ด”
ซึ่ง ก็เป็นไปตามความอาฆาตของเธอ เพราะแม้จี๊ดจะหนีไปอยู่ถึงเกาะกลางทะเล แต่ก็ไม่อาจทำให้เธอสลัดพ้นความระทมใจได้ เธอยังร้องไห้และปลีกตัวอยู่คนเดียว ดิ่งเฝ้ามองอย่างเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
ooooooo
เลิก งานแล้วศุวิมลรีบกลับบ้านด้วยความเป็นห่วงพ่อ แต่พอมาถึงกลับเห็นเศกออกกำลังบนลู่วิ่งอย่างจริงจัง พอเธอทักเศกพูดติดตลกให้ลูกสบายใจว่า
“พ่อไม่ได้เป็นอะไรมาก ขืนเอาแต่นอนเหมือนผักเน่าๆสักวันคงได้ล้มไม่ต้องลุก ต้องทำตัวเองให้กระฉับกระเฉงสิ”
“กลัวเมียจะเบื่อเหรอคะ”
เศกชะงักปิดเครื่องพูดอย่างไม่พอใจ “เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงที่ยังสวยยังสาว จะต้องเบื่อผัวแก่ๆขี้โรค คุณศรีไม่ผิดถ้าจะคิดแบบนี้ เพราะพ่อเข้าใจ...พ่อจะไม่มีวันทำให้เมียของพ่อไม่มีความสุข จำไว้”
“แล้วคุณพ่อรู้เหรอคะว่า ความสุขของเมียพ่อคืออะไรกันแน่ ความรักหรือเงิน!”
“เมื่อไหร่จะมองคุณศรีในแง่ดีบ้าง ที่เขายอมทำสัญญาก่อนจดทะเบียนสมรสกับพ่อยังพิสูจน์ตัวเขากับแกไม่ได้อีกรึไง”
พ่อลูกต่างไม่พอใจกัน เศกเดินออกไป ศุวิมลเดินตาม ถามเหมือนจะแฉเบื้องหลังของมารศรีว่า
“ถ้า วันหนึ่ง คุณพ่อรู้ความจริงเกี่ยวกับคนที่คุณพ่อรัก ว่าเขาอาจจะไม่ได้บริสุทธิ์เลิศเลออย่างที่คุณพ่อคิด คุณพ่อจะทำยังไง” เศกโมโหถามว่าไม่อยากให้พ่อมีความสุขบ้างรึไง ศุวิมลย้อนถามว่า “ด้วยการหลอกตัวเองไปวันๆ แบบนี้เหรอคะ หนูรู้ว่าคุณพ่อก็รู้สึก แต่คุณพ่อไม่ยอมรับ ทำไมต้องกลัวแม่นั่นไม่รัก ทั้งที่คุณพ่อมีหนู มีพี่ดิ่ง!”
“อย่าพูดถึงมัน!!”
“ต้องพูด ยังไงวันนี้หนูก็จะพูด คุณพ่อรู้ไหมว่าพี่ดิ่งกับยัยมารศรีน่ะเป็น...”
“เป็น อะไรคะ!” มารศรีแทรกขึ้นเสียงเข้ม เมื่อศุวิมลชะงัก เธอเดินเข้ามาพูดอย่างท้าทาย “คุณศุกำลังจะบอกอะไรคุณเศกเพื่อให้เข้าใจฉันผิดอีก!”
เห็นศุวิมลตกใจ งงตั้งรับไม่ทัน มารศรีคาดคั้น “ว่าไงล่ะคะ จะใส่ร้ายอะไรศรี อย่าเก่งแต่ลับหลังสิคะ ต่อหน้าก็ให้มันแน่จริง”
ศุวิมลโต้ว่าตนพูดความจริง เศกสั่งให้ทั้งสองหยุด แต่มารศรีไม่ยอม บอกว่าตนต้องอดทนกับอคติของลูกสาวเขามานานแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ทนแล้ว
ระหว่างนั้นน้ำเสียงเศกเริ่มผิดปกติ แต่กำลังอยู่ในหน้าสิ่วหน้าขวานจึงไม่มีใครสังเกต
“คุณพ่อฟังหนูนะคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนหน้าไหว้ หลังหลอกจริงๆแล้วเขาเป็น...”
ศุ วิมลพูดไม่ทันจบ เศกก็ล้มตึงหมดสติเพราะโรคหัวใจกำเริบ เธอผวาเข้าไปดู ส่วนมารศรีก็แสร้งทำเป็นห่วงใยร้องเรียกสุดเสียง... “คุณเศกขา...คุณเศก!!!!”
ooooooo
ยอดชายบ่ายหน้าไปที่คอนโดฯ เทวัญ เจอเทวัญกำลังจะเข้าที่พักพอดี ยอดชายพุ่งเข้าต่อยจนเทวัญเซไป ทันใดนั้น ทันวิทย์พรวดเข้ามาขวาง ยอดชายสั่งให้ถอยไป ทันวิทย์ไม่ถอย ถามว่าพี่ชายตนไปทำอะไรให้ถึงต้องมาต่อย
“ไม่ได้ทำพี่ แต่ทำเพื่อนพี่ ทั้งทำร้ายจิตใจจี๊ด ส่วนเงาะก็ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เตรียมตัวรับผลการกระทำของตัวเองได้เลยคุณเทวัญ เรื่องนี้ต้องถึงหูทุกคนแน่!”
ทั้งเทวัญและทันวิทย์ต่างตกใจที่ยอดชายรู้เรื่องนี้ เมื่อยอดชายไปแล้ว เทวัญพึมพำอย่างร้อนใจ
“มันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง...เพราะแกที่ปล่อยนังเงาะไป!” เทวัญหันมาโทษทันวิทย์อย่างโกรธจัด
เวลา เดียวกัน จี๊ดก็ยังหมกมุ่นคิดไม่ตก หนักเข้าก็จะหาเหล้าดื่ม ดิ่งพยายามหว่านล้อมว่าอกหักแล้วกินเหล้า มีแต่คนโง่ๆ เท่านั้นที่ทำแบบนี้ จี๊ดตะโกนเหมือนคลั่งว่า จะไปฆ่าเทวัญ ดิ่งต้องจับตัว เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง เขาลากเธอไปที่ห้องน้ำ จับใส่อ่างอาบน้ำเปิดฝักบัวฉีดใส่ พูดท่ามกลางเสียงกรีดร้องของจี๊ด...
“โดนน้ำเย็นๆ หน่อยเผื่อจะสงบขึ้น”
จี๊ดดิ้นหลุดแย่งฝักบัวจากดิ่ง ฉีดน้ำใส่เขาบ้างกลายเป็นสองคนแย่งฝักบัวฉีดน้ำใส่กัน เปียกโชกไปทั้งคู่
ทั้ง น้ำที่เย็นฉ่ำและความนัวเนียใกล้ชิดกัน เปลี่ยนความรู้สึกที่จะเอาชนะคะคานกันเป็นมองกันอึ้งๆ เขินๆ... ขณะทั้งคู่ต่างใจเต้นแรง ดิ่งเกือบเผลอใจ จี๊ดสับสนแต่แล้วเธอก็ผลักเขาออก ลุกเดินหนีไปนั่งที่ริมทะเล
ตามองทะเลแต่ใจสับสน พึมพำเตือนตัวเองว่า
“ไปรู้สึกแบบนี้กับนายนั่นได้ยังไง ฉันต้องเกลียดสิ ไม่ใช่...”
“ถ้า คุณไม่ได้เกลียดผม แล้วคุณรู้สึกยังไงกับผม” ดิ่งที่มายืนฟังอยู่ถามขึ้น จี๊ดตกใจอึกอัก ดิ่งย้ำถามอีก เธอเลยลุกเดินหนีไป ดิ่งตามไปทวงคำตอบ จี๊ดเลยประชดว่า ตนไม่ได้เกลียดเขา แต่เกลียดมาก!
ดิ่งอึ้งไปกับคำตอบนั้น พูดเสียงแผ่วๆ ว่า “นั่นสินะ...ผมอยากให้คุณ...” พูดแล้วหยุดแค่นั้น จี๊ดไม่ยอมสั่งให้เขาพูดออกมาให้หมด
ดิ่ง เปลี่ยนวิธีใหม่ พาเธอกลับบ้านพัก พาเข้าห้องบอกเธอให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย จี๊ดยังรุกไม่เลิกคาดคั้นให้เขาตอบมาก่อนว่า อยากให้ตนรู้สึกกับเขาอย่างไร
“ได้! บอกก็ได้...ผมไม่อยากให้คุณเกลียดผม...ผมอยากให้คุณรู้สึกดีกับผม อ่อนโยนกับผมบ้าง”
จี๊ด อึ้งกับความรู้สึกของเขา ดิ่งปรามว่า อย่าลืมว่าตอนนี้เธอต้องพึ่งตนอยู่ บอกให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสีย แล้วเขาก็ออกไป ปิดประตูให้อย่างดี...
ooooooo
เพราะ มารศรีถูกเทวัญยุยง เป่าหู และปรามาสว่า เธอยังห่วงอาลัยดิ่งอยู่ จะคอยดูว่าเธอจะทนกับความน่าเบื่อของผัวแก่ๆ ได้อีกนานแค่ไหน หรือกลัวไม่ได้สมบัติ
เทวัญยังยุว่าถ้าเป็นตนก็คงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตตามที่ปรารถนา อยู่กับกองเงินกองทองที่หาทั้งชาติก็หาเองไม่ได้ ทำให้มารศรีเปลี่ยนท่าทีต่อเศก เป็นห่วงใยเอาใจฉอเลาะ เศกยิ่งหลง ถามว่า “คุณรักผมจริงๆ ใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรจะเป็นความจริงมากไปกว่านี้แล้วค่ะ ศรีจะอยู่เคียงข้างคุณ ดูแลคุณเอง”
ศุ วิมลพยายามจะบอกความจริงกับพ่อ กลับถูกเศกโบกมือให้ออกไปเสีย เมื่อมารศรีฉอเลาะจนเศกเคลิ้มแล้ว เธอก็ตามศุวิมลออกไป เศกรู้แก่ใจเรื่องที่ศุวิมลพยายามจะบอกแต่ไม่พูดออกมา เขาฉุกคิดตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
มารศรีตามออกมาได้ยินศุวิมลกำลัง โทร.หาดิ่ง มารศรีตกใจพึมพำ “เจอดิ่งแล้วหรือ?”
ศุวิมลโทร.ไม่ติด แต่พอกดใหม่ก็ถูกมารศรีกระชากโทรศัพท์ไปถามว่า “โทร.หาใคร”
“โทร.หาพี่ชายฉัน ซึ่งก็คือแฟนเก่าที่เธอถีบหัวส่ง แล้วมาแต่งงานกับพ่อเขาแทนไงล่ะ!!!” ศุวิมลพูดใส่หน้า
มารศรีอึ้งตกใจ พลันเศกก็เดินเข้ามาถาม “ไอ้ดิ่งมันอยู่ไหน”
ศุวิมลถลาเข้าไปหาพ่อ ดีใจที่พ่อได้ยินสิ่งที่ตนอยากบอกแต่ไม่มีโอกาสพูด บอกพ่ออย่างตื่นเต้นดีใจว่า
source: thairath.co.th
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น