วันอาทิตย์ที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

อ่านละครมุกเหลี่ยมเพชร วันที่ 6 ก.พ.55

อ่านละครมุกเหลี่ยมเพชร
คมกฤชใส่แว่นพลางตัวเป็นช่างเข้ามาที่โรงพยาบาล และมองไปที่ป้ายห้องเวชระเบียน รุจาเดินมาทางด้านหลังโพล่งเสียงดังว่ามาหารายชื่อคนไข้หรือเปล่า คมกฤชตกใจเมื่อหันไปเห็นรุจา

นิจนันท์ขึ้นมาที่ห้องนอน และโทรศัพท์หาเพชร แต่เพชรไม่รับโทรศัพท์จึงคิดอย่างริษยาว่าคงกำลังออดอ้อนอยู่กับมุกดา นิจนันท์โมโหวางมือถือ หันหลังมาเจอแมงมุมพุ่งเข้าจู่โจม เอาเชือกรัดคอ นิจนันท์ดิ้นจะสู้ ปัดของตกลงพื้นเสียงดัง

ด้านมุกที่พุ่งเข้ามาในบ้าน ได้ยินเสียงของตกด้านบน มุกรีบมองแล้ววิ่งขึ้นไป

แมงมุมกดหน้านิจนันท์คว่ำ ไม่ยอมให้เห็นหน้า แล้วคว้าหมอนกดหน้านิจนันท์ นิจนันท์ดิ้นสุดแรง แมงมุมยิ่งกด ดัดเสียง “อย่ามายุ่งกับเพชร จำไว้ อย่ามายุ่งกับเพชร เพชรไม่ใช่ของแก”

นิจนันท์ดิ้นแรงจนแน่นิ่ง แมงมุมถอยออกมาหันกลับมา เจอมุกที่เปิดประตูห้องเข้ามา แมงมุมพุ่งไปที่หน้าต่าง กระชากออก แล้วโดดลงไปทันที มุกมามอง เห็นแมงมุมวิ่งไปทางประตู ข้าม รปภ.หลายคนที่นอนสลบ มุกชักปืนยิงออกไปทันที ด้านล่างแมงมุมกำลังจะถึงประตูรั้ว มุกเล็ง ยิงเข้าที่ด้านหลังบั้นเอว แมงมุมทรุด มุกกำลังจะโดดลงหน้าต่าง ขณะที่นิจนันท์ส่งเสียงร้องครางให้ช่วย มุกหันไปมอง เป็นจังหวะที่แมงมุมเปิดรั้วและหนีออกไปอย่างรวดเร็ว มุกหันกลับมาอีกทีก็เห็นหลังแมงมุมไว ๆ

แมงมุมเดินกุมท้องที่กระสุนทะลุกระเสือกกระสนมาตามถนน ที่กลางถนนมีร่างหนึ่งยืนขวางอยู่ แมงมุมมองร่างที่คุ้นตา “บลู” แมงมุมวิ่งมาแล้วล้มลงตรงหน้าบลู บลูประคองร่างแมงมุม “บลู..ช่วยฉันด้วย อีมุกมันยิงฉัน” แมงมุมบอก

“คงเจ็บมากล่ะสิ”

“รีบพาฉันกลับไป..ฉันต้องไปเอาเงินจากภูผา”

บลูลูบหน้าผากแมงมุมที่เหงื่อแตกเต็มหน้า ปากเริ่มซีด

“ได้เงินจากภูผาแล้วเรารีบหนีไปด้วยกัน ..ไปกับฉันนะบลู” แมงมุมที่เลือดเลอะมือ กุมมือบลูแน่น มองบลูด้วยแววตาอ้อนวอน “ไปกับฉันนะ บลู..อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอให้มีความสุขที่สุด..ฉันรักเธอจริง ๆ บลู..ไปกับฉันนะ ไปด้วยกัน”

นิจนันท์ลุกขึ้น โงนเงน ปาหมอนออกห่าง “ตำรวจ..โทรฯ หาตำรวจ” นิจนันท์เอียงหน้าไปเห็นมือถือบนพื้น ก็กำลังจะเข้าไปหยิบ ปืนมุกมาจ่อที่ท้ายทอยนิจนันท์ นิจนันท์ตัวสั่น หลับตาด้วยความกลัวสุดขีด

“อย่าฆ่าฉันเลยนะ แกจะเอาอะไรก็เอาไปเลย อย่ายิงฉันนะ อย่ายิง ..อยากได้อะไร เดี๋ยวฉันหยิบให้” นิจนันท์ขยับ รู้สึกว่าปืนห่างออกจากท้ายทอย ก็หันมา”

แต่มุกที่ระวังอยู่แล้ว กระแทกปืนเข้าขมับ นิจนันท์วืด มุกถีบสุดแรงอีกที นิจนันท์กลิ้งตกจากเตียง หัวกระแทกลงไปกองอยู่กับพื้น มุกก้าวมามอง นิจนันท์สลบเหมือด มุกก้มลงแตะชีพจรนิจนันท์ที่คอให้แน่ใจว่ามีชีวิตอยู่ แล้วรีบวิ่งออกไป

แมงมุมที่จับมือบลูแน่น บลูโอบแมงมุมมาซุกในอกถามว่ารักเธอบ้างไหม บลูว่าชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อรักใคร แมงมุมสีหน้าผิดหวัง ขืนตัวออกจากอกบลู แต่บลูไม่ยอม กระชากเข้ามา”

“แกมันคนไม่มีหัวใจ”

“ใช่..ไม่มีหัวใจ..ชีวิตฉันต้องการแค่ความสนุก ใครทำให้ฉันสนุก เร้าใจได้ตลอดเวลา..ฉันก็จะอยู่กับคนนั้น” บลูชักมีดมาจ่อลงไปที่อกแมงมุม แมงมุมจะหนี แต่บลูยิ้ม กดมีดมิดด้ามลงไปที่อก แมงมุมเฮือกขึ้นทั้งตัว บลูบิดมีดอีกที แล้วกระชากขึ้น เลือดหยดมาตามด้ามมีด บลูเลียเลือดที่มีด ผลักร่างแมงมุมคว่ำไปบนถนน

เสียงรถตำรวจดังมาไกล ๆ บลูก้าวข้ามศพแมงมุม รีบวิ่งหายไปในความมืด มุกวิ่งออกมาจากบ้านนิจนันท์ จับปืนระวัง ตรงมาพลิกร่างแมงมุมขึ้น เสียงรถตำรวจใกล้เข้ามา มุกพยายามเรียกสติแมงมุม “แมงมุม..พวกแกเป็นใคร พวกแกซ่อนอยู่ที่ไหน”

แมงมุมสำลักเลือดออกมา มุกพยายามยื้อให้แมงมุมตอบ “อย่าเพิ่งตายนะ แมงมุม แกบอกชั้น พูดสิ ..พวกแกได้อะดอเรลลาไปแล้วใช่มั้ย”

แมงมุมมองจ้องหน้ามุก พยายามงับอากาศเข้าปอด แต่กลับตาเหลือก คอพับไป มุกตะลึงงัน

นิจนันท์ร้องห่มร้องไห้พร่ำเรื่องที่คนร้ายตั้งใจจะฆ่าตนเอง พาทีและเจนจบรู้ว่านิจนันท์พยายามเรียกร้องความสนใจจากเพชร โดยเฉพาะเจนจบอยากจะบีบคอให้นิจนันท์ตายเสียตรงนั้น เพชรถามว่าเห็นหน้าหรือไม่ นิจนันท์บอกไม่เห็น พาทีแซวว่านิจนันท์บอกต่อสู้กับคนร้ายแต่กลับไม่เห็นหน้า นิจนันท์อึกอักก่อนตอบข้าง ๆ คู ๆ ว่าคนร้ายใส่หมวกปิดหน้า

“คุณต้องเล่ากับตำรวจให้ละเอียดนะ นิจ ว่าเหตุการณ์มันยังไงกันแน่ อาจจะเป็นพวกที่ชนินทรติดต่อขายอะดอเรลลา” เพชรบอก

“ค่ะ.. นิจเล่าแน่...แต่มีอย่างนึงที่เพชรจะยอมให้นิจบอกตำรวจหรือเปล่า คนที่มันจะฆ่านิจ...มันขู่ว่า... อย่ามายุ่งกับเพชร...เพชรเป็นของมัน”

เพชรอึ้งไป นิจนันนท์มองเพชร “เพชรคิดว่าใครล่ะคะ ที่จะเป็นคนบงการเรื่องทุเรศ ๆ คราวนี้”

“อย่าใส่ร้ายคุณหนูมุก” พาทีเสียงเครียด

“ไม่ใช่คุณหนูมุก แล้วใครที่เป็นเจ้าของเพชร” นิจนันท์ถลึงตาใส่

“หนูมุกไม่มีวันเป็นคนสั่งทำเรื่องเลว ๆ นี่” เพชรย้ำน้ำเสียงหนักแน่น

“ค่ะ นิจก็นึกแล้ว ระหว่างเพื่อน กับ เจ้าสาว ค่าชีวิตมันเทียบกันไม่ได้เลย ชีวิตนิจมันก็เกิดมาเพื่อถูกย่ำยีอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งไม่มีคนปกป้อง...” นิจนันท์แสร้งสะอื้นเรียกความสงสาร

“เฮ้ย...นิจ น้ำเน่าว่ะ” พาทีว่าแดกเข้าให้ นิจนันท์โกรธ “แม้แต่เพื่อนอย่างเธอยังไม่เห็นใจชั้น ใช่ซิ...ฉันตายไปสักคน ทุกอย่างในชีวิตเพชรคงดีขึ้น ทำไมคนร้ายมันไม่ฆ่านิจให้ตายไปเลย...ปล่อยให้มายืนมีลมหายใจไร้ค่าอยู่ ทำไม”

นิจนันท์ปล่อยโฮ เพชรมองแล้วเดินเข้าไปโอบปลอบ เจนจบมองอย่างเก็บอารมณ์ที่เห็นภาพตรงหน้า แต่ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน พาทีหน้าตาเครียด

มุกคุยกับคมกฤชบอกเรื่องแมงมุมเป็นคนที่คิดจะฆ่านิจนันท์ ซึ่งเป็นหนึ่งในแก๊งปล้นอะดอเรลลา และคิดว่าพวกมันกำลังหักหลังกันเอง คมกฤชเองก็เห็นด้วย มุกถามถึงคนที่ภูผาไปเยี่ยมถึงโรงพยาบาล คมกฤชบอกว่ามีคน ๆ หนึ่งที่จะตามหาพวกภูผาได้ รุจาเดินเข้า มุกดาอึ้ง แปลกใจมาก

ภูผาเจ็บใจมากเมื่อรู้ว่าแมงมุมถูกฆ่าตาย ขุนพลและบลูทำท่าเสียใจมากที่เพื่อนร่วมแก๊งตายไป ก่อนจะป้ายความผิดไปให้มุกดา เพราะเป็นเพื่อนกับเจ้าของอะดอเรลลา ขุนพลแนะว่าก่อนที่ตำรวจจะตามกลิ่นอะดอเรลลาจนเจอน่าจะรีบแบ่งเงินและแยก ย้ายกันหลบหนี ภูผามองบลูกับขุนพลหน้าเครียด ๆ

รุจาวางซีดีรายชื่อคนไข้ในโรงพยาบาลที่ได้มาตรงหน้า และบอกว่าหนึ่งในรายชื่อคนไข้ในโรงพยาบาลเป็นคนที่ภูผาไปเยี่ยม คมกฤชเอื้อมมือมาจะหยิบแต่รุจาตะบบมือไว้ก่อนและบอกให้คมกฤชบอกเรื่องราวว่า ทำไมคมกฤชอยากได้รายชื่อคนไข้มาก่อน เธอจึงจะให้ซีดี มุกบอกว่าอยากช่วยเพชรหาตัวคนร้ายที่ปล้นอะดอเรลลา ซึ่งหากรู้ตัวว่าภูผาไปเยี่ยมใครก็จะสาวถึงตัวภูผาได้

ภูผามาหาเจนจบเรื่องที่แมงมุมถูกฆ่าตาย ภูผาบอกว่าสงสัยว่าคนที่มาช่วยนิจนันท์และฆ่าแมงมุมคือมุกดา เจนจบหันมองภูผาทันที ภูผาบอกเคยเจอกับมุกหลายครั้งถึงจะจับไม่ได้คาหนังคาเขา แต่ก็เชื่อว่ามุกต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง กับอะดอเรลลา เจนจบนึกไม่ถึงที่มองข้ามมุกดาไปได้อย่างไร ภูผาบอกเรื่องที่เขาและพวกต้องการค่าเหนื่อย เจนจบบอกขอให้ชายอะดอเรลลาให้ได้ก่อน ภูผาไม่สนเพราะงานของเขาเสร็จแล้วและหยิบปืนออกไป เจนจบพยายามเล่นแง่ว่าลูกน้องภูผาตายไปสองคน ภูผาบอกขอแค่ให้ได้เงินครบตามค่าจ้างที่ตกลงไว้ และเน้นเสียงว่าเขามีวิธีส่งไปให้ลูกน้องใช้ในนรกเอง ภูผามองจ้องเจนจบนิ่ง สายตาเอาจริง ไม่มีการต่อรอง

มุกเข้ามาในห้องทำงาน เห็นเพชรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เพชรบอกมุกว่าเป็นฝีมือของมุกหรือไม่ที่ส่งคนมาทำร้ายนิจนันท์ เพราะเมื่อวานตอนที่เกิดเรื่องมุกหายตัวไป มุกโกหกว่าออกไปเที่ยวกลับมาเกือบสว่าง เพชรโมโหกระชากมุกเข้ามาใกล้และว่ามุกโกหก

“ขอให้รู้ไว้เลยนะ หนูมุก ที่ผมยอมเป็นคนโง่ .... เพราะผมรักคุณ” มุกอึ้ง มองเพชรที่แววตาเสียใจ “ต่อไปนี้คุณจะปกปิดอะไร...แค่ไหน ผมจะไม่ถาม...ผมรักคุณ ผมก็จะเชื่อใจคนที่ผมรัก ที่ผมรอจะคุยวันนี้ เพราะคุณแม่ให้เราไปเลือกชุด...งานแต่งงานจะจัดขึ้นให้เร็วที่สุด”

“ไม่ค่ะ” มุกรีบปฏิเสธ

“ผมรู้ว่าคุณไม่เต็มใจจะแต่งงานกับผม”

“พี่เพชรเองก็ไม่อยากแต่งงานกับหนูมุกเหมือนกันนี่คะ ถ้าคุณป้ามรกตไม่ป่วยหนัก พี่เพชรก็คงเลือกเจ้าสาวเป็นคนอื่น”

“ใช่ ...นั่นมันเป็นเหตุผล...ก่อนที่ผมจะรักคุณ” เพชรมองมุกแววตาเศร้า “ก่อนที่ผมจะอยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผม หนูมุก...อย่าให้ผมต้องเสียคุณไปเลยนะ คุณไม่รักผมก็ได้ แต่ขอให้ผมได้รักคุณ..ได้อยู่กับคุณได้มั้ยครับ” น้ำเสียงเพชรอ้อนวอน

“ผมรู้ว่าบังคับใจคุณไม่ได้ ผมเคยทำไม่ดีกับคุณ แต่หวังว่าวันเวลาที่ดีของเราที่ทะเล...มันจะให้คุณรู้ว่า ... ผมมั่นคงกับคุณคนเดียว”

มุกมองเพชร เพชรยิ้มเศร้า เดินออกไปจากห้อง มุกอยากจะตาม แต่เสียงมือถือดังขึ้น มุกมองเบอร์แล้วรีบกดรับ รุจาโทรฯมาบอกว่าคนที่ภูผาไปเยี่ยม คือลูกชายของภูผาเอง

“ลูกชาย....ภูผามีลูกชายรักษาตัวอยู่ที่นั่นเหรอคะ” มุกกล่าวอย่างตกใจ เจนจบที่กำลังจะเข้าห้องทำงาน บังเอิญได้ยินเข้า “ค่ะ...คุณรุจาระวังด้วยนะคะ...โอเคค่ะ หนูมุกรอคุณรุจากับพี่กฤชส่งข่าวค่ะ”

เจนจบมองมุกด้วยสายตาจุดประกายความโกรธ พอมุกเดินผ่านออกมาก็ไม่เห็นเจนจบอยู่ตรงนั้นแล้ว

มุกเดินออกมาเพชรยืนรออยู่ มุกรีบบอกเรื่องที่จะไม่ไปเลือกชุดแต่งงาน เพชรคิดว่ามุกยังโกรธเขาเรื่องรูปในมือถือของนิจนันท์ และทำให้กลายเป็นเรื่องหึงหวงของผู้หญิง มุกตกใจบอกเธอไม่ได้หึงหวงเพชรและจะเดินไป แต่เรดึงมือไว้บอกให้คุยกันด้วยเหตุผล มุกหันกลับมาบอกว่าเธอมีเหตุผล แต่เหตุผลของเธอคงใช้ไม่ได้กับเพชรและนิจนันท์ก่อนจะสะบัดมือเดินไปเลย เพชรมองตามอย่างเซ็ง ๆ

มุกกลับมาที่บ้านและโทรฯเรียกแอนดี้ แต่แอนดี้บอกไปหามุกไม่ได้เพราะ บก.สมพลเรียกลูกน้องทุกคนไปประชุมที่บ้าน ซึ่งก็รวมถึงเขาด้วย มุกฟังแล้วเครียดจัด

อ่านละครมุกเหลี่ยมเพชร วันที่ 6 ก.พ.55
ละครมุกเหลี่ยมเพชรบทประพันธ์โดย : อรพิม
ละครมุกเหลี่ยมเพชรกำกับการแสดงโดย : นพพล โกมารชุน
ละครมุกเหลี่ยมเพชรผลิตโดย : บริษัท เป่าจินจง จำกัด
ที่มาเดลินิวส์

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น