วันพุธที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2555

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 10/3 วันที่ 25 เม.ย. 55

เวลา ต่อมาในงานวันเกิด บนเวทีเป็นการแสดงของอ้น สุดเขตทานอาหารไป คุยกับเพื่อนๆ ถ้วยยาวางอยู่ยาเต็มถ้วย นายพลชรายังไม่ยอมทาน ตามที่เฉลยกำชับ

สุดเขตเหลียวดูอ้นบ้างเป็นบางครา ขณะที่สุดสวยทำท่าตื่นเต้นดูโชว์ของอ้นอย่างตื่นตา
“เจ้าอ้น หลานชายลูกของพจน์เขา” สุดเขตบอกกับเพื่อนๆ
เพื่อนคนหนึ่งตั้งท่าจะพูด “เอ่อ...เป็น...”
สุดเขตสวนออกมา “เออ มันเป็นกะเทย...เป็นแล้วไง”
“แกไม่ว่าอะไรรึนายเขต” เพื่อนอีกคนแปลกใจ

สุดเขตนิ่งตรึกตรองสักครู่ “ฉันก็...รับไม่ค่อยได้เหมือนกัน แต่ชีวิตของเขา...เขาควรจะได้เลือกเอง”
เพื่อนๆ ทุกคนฟังแล้วหน้าตาเห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง
สุดเขตมองอ้นบนเวที พยักหน้ากับตัวเอง...พอใจ

ส่วนที่โต๊ะอุ๊เวลานั้น อุ๊มองไปมาบ่นกับเพื่อน “เอ๊ะ ยัยโอ๋ไปไหน จวนจะเต้นแล้ว” ลุกขึ้นมองหา

โอ๋ยังอยู่ที่บ้าน นั่งหน้าหมองๆ มองจดหมายจากพ่อที่ยังวางอยู่ที่เดิม
“โอ๋...โอ๋ สวิชท์ไฟอยู่ไหนเนี่ย”
“พี่อุ๊ อย่าเปิดไฟ” โอ๋บอก แต่ช้าไปแล้ว
ไฟเปิดสว่างพรึ่บพอดี โอ๋ซ่อนใบหน้าที่มีคราบน้ำตานองหน้า
“โอ๋จะบ้าเหรอ จวนเวลาแสดงแล้วยังไม่แต่งตัวอีก”
“โอ๋ปวดหัวพี่อุ๊ ไม่เต้นได้มั้ย”
“ไม่ได้ ลุกขึ้นแต่งตัวเดี๋ยวนี้” อุ๊สั่ง
โอ๋เงียบ
“เธอจะโศกเศร้าเสียใจเรื่องอะไรก็ตาม เก็บไว้ก่อน ตอนนี้เป็นหน้าที่เธอต้องทำให้คุณตา งานคุณตาปีหนึ่งมีหนเดียว เรื่องเสียใจคนเราน่ะมีทั้งปีแหละ ชั้นก็มีเรื่องเสียใจตอนนี้”
โอ๋สนใจขึ้นมา “เรื่องอะไรพี่อุ๊”
“จะรู้ไปทำไม ตอนนี้ชั้นลืมแล้ว หน้าที่เราอยู่อีก 15 นาทีข้างหน้า ถ้าเธอไม่ไปนะยัยโอ๋ ชั้นจะไม่พูดกับเธอตลอดชีวิต” อุ๊ขู่แล้วเดินไปทันที


ที่บริเวณงานวันเกิดโฆษกบนเวที ประกาศคิวการแสดงชุดต่อไป
“คุณอุ๊ เพ็ญตระการ คุณโอ๋ มนัสสุข กับเพื่อนๆ มอบเป็นของขวัญพิเศษแด่ท่านนายพลครับ เชิญครับ”
อุ๊ลุกจากที่นั่งมองหาโอ๋ พึมพำออกมา “ยัยบ้าโอ๋ มันไม่มาจริงๆ”
จังหวะนั้นโอ๋ออกมาพอดี เด็กๆ วิ่งผ่านโต๊ะสุดเขตไปขึ้นเวที โอ๋วิ่งไปด้วยหน้าตาไม่ดีเอาเสียเลย
“ดีมากยัยโอ๋น้องรักของพี่” อุ๊เข้าจูงมือโอ๋ไป
สุดเขตมองเห็นโอ๋ ฉุกใจคิดขึ้นมานิดหน่อย อุ๊แวะเข้าไปกอดคอ จูบแก้มสุดเขตฟอดใหญ่
“โชว์พิเศษสุดสำหรับคุณตาที่น่ารักที่สุด”
สุดสวยค้อนแบบต๊องๆ ขำๆ อุ๊วิ่งออกไป
เสียงแขกผู้หญิงที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะสุดเขตออกปากชื่นชม
“น่ารักจริงๆ เด็กสาวๆ”
“หลานสาว ลูกคุณเพ็ญพักตร์ใช่มั้ยคะ”
“ครับ โน่นพ่อแม่เขาอยู่โน่น...ยายอุ๊ นั่นยายโอ๋ ลูกตาพฤกษ์ คนโต ไม่อยู่ไปราชการทางเหนือ”

ระหว่างนั้นที่บริเวณโต๊ะเพ็ญพักตร์ อัศนัยเดินเข้ามาพร้อมกับบุรี เต้ยกับวิน เดินตามมาห่างๆ อัศนัย บุรี ทักทายคนที่รู้จัก แล้วบอกเต้ยกับวินไปหาที่นั่ง สองคนเดินไป
“อีกหน่อยหัวกระไดบ้านไม่แห้ง” เพื่อนร่วมรุ่นสุดเขตออกปากชมหลานสาว
“จะอยู่ถึงรึเปล่าไม่รู้” สุดเขตพึมพำออกมา
อุ๊ โอ๋ และเพื่อนๆ อุ๊ ยืนนิ่งบนเวที คอยดนตรี
ดนตรีขึ้น ทุกคนเต้นตามเพลง ท่าเต้นสวยๆ แต่ละคนเต้นกันเก่งๆ ด้วยสเต็ปสมัยใหม่
แขกทุกคนในงานหันไปดูเป็นตาเดียว
ดอกโศกยืนแอบๆ มองดู สายตาหมองๆ
ขณะที่เพื่อนๆ คุณตา ชมกันเบาๆ น่ารักจริงๆ เต้นกันเก่งๆ
สุดเขตเขม้นมองไปที่โอ๋ ในขณะที่เด็กๆ ทุกคนเต้นร่าเริงสดใส แต่ใบหน้าโอ๋ ทั้งหน้าและหมองจัด
ในที่สุด เด็กๆ จบด้วยท่าประทับใจมากๆ
แขกในงานทุกคนตบมือกราวใหญ่

ที่โต๊ะเพ็ญพักตร์ เพื่อนไฮโซ ผู้ดีเก่าทุกคนในโต๊ะต่างตบมือกันเสียงดัง แล้วหันไปชมเชยกับเพ็ญพักตร์และตระกูล
อุ๊และเพื่อนๆ วิ่งลงมาผ่านโต๊ะนี้ บรรดา พ่อ แม่ ป้าๆ อาๆ หันไปเรียกชื่นชมเป็นแถว
“อุ๊...มานี่ก่อน”
อุ๊เข้ามาไหว้ทุกคน “สวัสดีค่ะ คุณป้า...คุณอา”
ป้าๆ อาๆ ชมเชยว่าเต้นเก่ง สวย น่ารัก
“อานัยไม่เห็นชมอุ๊เลย” อุ๊ทำท่างอน
“กำลังชมอยู่ในใจเนี่ย...จะให้ชมดังๆ ได้หรือยัง”
“ได้เลยค่ะ อุ๊คอยฟังอยู่”
“เป็นโชว์ที่ perfect ที่สุด เป็นไฮไลท์ของงานเลย”
“ขอบคุณค่ะ” อุ๊จงใจเข้ามาไหว้ใกล้ๆ และต่ำมากจนอัศนัยต้องยกมือให้อุ๊ไหว้ลงไปบนมือ “ซ้อมทุกวัน” หัวเราะร่าเริงกับอัศนัย “อานัยชมคนเดียวก็ตัวลอยแล้วค่ะ อานัยเดี๋ยวจะมีเต้นรำกัน อุ๊จองอานัยนะคะ”
“โอเค...ผมแก่แล้วนะต้องเปิดเพลงช้าหน่อย” อัศนัยเย้า
“ค่ะ...เดี๋ยวเปิดเพลงยุคซิกตี้เลย”
ทุกคนหัวเราะ
อุ๊ไหว้ทุกคน “อุ๊ขอตัวนะคะ” เดินออกไปเลย
“ทำไมคุณปรียากมลไม่มาคะคุณอัศนัย”
เพ็ญพักตร์ถามขึ้น สีหน้าตระกูลเฉยนิ่ง
“ปรียากมลไปต่างประเทศครับ ไปสิงคโปร์”
“ไปเที่ยวเหรอคะ”
“ไปเรื่องธุรกิจครับ” อัศนัยหยิบแก้วน้ำดื่ม แสดงด้วยกิริยาว่าไม่อยากพูดต่อ
แต่เพื่อนผู้หญิงในโต๊ะกลับพูดขึ้นมาอีก “ปรียากมล แซ่ซิม ใช่มั้ย สามีเขาคนจีนสิงคโปร์...รวยมาก เพิ่งตายนี่”
เพ็ญพักตร์หน้าเฉยสนิท
“ผมยังไม่ได้ไปสวัสดีท่านเลยครับ ขอตัวนะครับ”
ขณะที่บนเวที มีคนขึ้นไปร้องเพลง
อัศนัยเข้าไปไหว้ สุดเขตรับไหว้ยิ้มแย้ม
“กราบอวยพรท่านนะครับ ขอให้ท่านสุขภาพดี...อายุยืนเป็นมิ่งขวัญของลูกหลานไปนานๆ”
“ขอบใจ...ขอบใจ ตามสบายนะ”
สุดสวย นั่งมองอัศนัย สบตาแล้วส่งยิ้มให้แบบเว่อร์เล็กน้อย
อัศนัยยิ้มทักทายด้วยความสุภาพ
“นั่งมั้ยค้า...ตรงนี้” สุดสวยตบเก้าอี้ข้างๆ ตัวเอง
“ขอบคุณครับ....ผมต้องขอตัวครับ” อัศนัยไหว้ทุกคน

อัศนัยเดินออกมา มีแขกในงาน 2-3 คนเดินสวนมา เป็นสาวๆ คุยกันหัวเราะกิ๊กกั๊ก
“ห้องน้ำหรือคะ ทางโน้นค่ะ”
“ขอบคุณครับ”

อัศนัยเดินต่อ จิ๋วเดินสวนมาในถือของบางอย่าง
“ห้องน้ำหรือคะคุณอัศนัย”
“เข้าแล้ว ขอบใจจิ๋ว”
จิ๋วเดินไป อัศนัยเดินออกไปที่ระเบียงหลังบ้าน กวาดสายตามองไป ทั่วบริเวณเงียบสงบไม่มีอะไร

ดอกโศกนั่งอยู่ที่บริเวณริมสระน้ำ ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง มองทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างใคร่ครวญครุ่นคิด
ภาพในความคิด เป็นภาพที่ ปรียากมลจูบอัศนัย
ดอกโศกหน้าเศร้าลงหลับตานิ่งอยู่
เสียงอัศนัยดังแทรกขึ้น “ดอกโศก”
ดอกโศกสะดุ้งสุดตัว “คุณนัย” แล้วยกมือไหว้
“นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ ทำไมไม่ไปสนุกข้างนอก”
“ไปแล้วค่ะ เพิ่งเข้ามาตรงนี้”
“คุณนัยนั่งด้วยคนได้มั้ย”
“ดอกโศกจะตอบว่าไม่ได้หรือคะ”
อัศนัยเพ่งพิศดูวงหน้า “ลองตอบว่าไม่ได้หน่อยสิ”
ดอกโศกหัวเราะเบาๆ “คุณนัยจะลองทำอะไรคะ ถ้าดอกโศกตอบยังงั้น” ดอกโศกเน้นเสียงตรงคำว่าลอง
“จะลองไม่เชื่อ....แล้วก็นั่งลง....แบบนี้”
ดอกโศกขำ กระเถิบออกไปหน่อย
“ทำไมไม่แสดงอะไร”
“ไม่ทราบจะแสดงอะไร ไม่เป็นอะไรซักอย่าง”
อัศนัย มองหน้าอย่างเพลินตา
“ถ้าแสดงขายหนังสือพิมพ์....แสดงได้ค่ะ”
อัศนัยหัวเราะ ดอกโศกก็หัวเราะด้วย
แล้วทั้งสองคนก็หยุดนิ่ง เหมือนมีอะไรบางอย่างก่อตัวขึ้น สองคนจ้องมองกันนิ่งๆ
จังหวะหนึ่งอัศนัยแตะผมที่ปรกหน้าให้ขึ้นไป ดอกโศกก้มหน้าถอยไปนิด อัศนัยรู้สึกตัว เบนตัวไปนิดหน่อย
“คุณปรียากมลไม่มาหรือคะ” ดอกโศกถาม
“ไปสิงคโปร์”
“ทำไมคุณนัยไม่ไปด้วย”
อัศนัยหันมาจ้องดอกโศกนิ่งๆ ดอกโศกสู้ตา
อัศนัยย้อนถาม “ทำไมคุณนัยต้องไปด้วย”
“แหม...ไม่น่าถามเลย”
“หมายความว่ายังไง”
“ยังไง...ยังไงเหรอคะ”
“อย่างนี้เรียกว่าถามกวนๆ”
“อ้าว...ถามจริงๆ ก็ได้ในเมื่อคุณนัยเป็นแฟนกับคุณปรียากมลก็ต้องไปด้วยกันสิคะ”
อัศนัยนิ่งไปนิดหนึ่ง “ดอกโศก...ฟังคุณนัยนะ คุณนัยยังไม่ได้เป็นแฟนกับใครทั้งนั้น”
ดอกโศกท้วงทันที “แหม ดอกโศกไม่เชื่อหรอกค่ะ”
“คุณปรียากมลกับคุณนัยเคยรักกันตั้งแต่เรายังอายุน้อย...ทั้งคู่ นานมากแล้วแต่ในที่สุดก็เลิกกันไป”
ดอกโศกพูดต่อให้ทันที “แล้วกลับมาเจอกันอีกที....ถ่านไฟเก่า”
“แก่แดด...ใครบอก”
“ดอกโศกไม่ใช่เด็กสิบขวบ จะได้ดูไม่ออก”
อัศนัยนิ่งไปอึดใจ “โอเค เรากำลังจะเริ่มจะคบกัน” ดอกโศกทำหน้าเป็นเชิงต่อล้อ...เห็นมั้ย อัศนัยรับรู้ “ยัง...ยังไม่ได้คบจริงจัง แค่เริ่มๆคิดเท่านั้น”
“อู๊ย...คิดอะไรเยอะแยะ” ดอกโศกก้มหน้าพูดออกมาเบาๆ
“ว่าไงนะ”
“ไม่พูดซ้ำหรอกค่ะ”
“บอกมา.....เมื่อกี้ว่าไง”

ดอกโศกทำท่าเม้มปากแน่น ไม่ยอมบอก อัศนัยจูงมือ เดินไปเรื่อยๆ
“คุณนัยรักคนยาก แต่รักแล้วรักจริง รักยาวนาน”
ดอกโศกนิ่งฟัง ตั้งใจ
“เมื่อรักแล้ว...ไม่มองผู้หญิงคนอื่น เพราะถ้าหัวใจปิดเพื่อใครบางคนแล้วจะไม่เปิดง่ายๆ” อัศนัยว่า
ดอกโศกน้ำตาซึมรู้สึกใจหาย ร่างกายโหวงเหวง ขยับตัวดึงมืออกจากมืออัศนัยอย่างหมางเมิน
“ดอกโศกไปก่อนนะคะ” ดอกโศกออกเดินอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว....” อัศนัยคว้าแขนไว้อย่างแรง
ดอกโศกสะบัดตัว แต่กลับมาปะทะกับอัศนัยเต็มแรง ดอกโศกถอยออกมาทันควันเหมือนกัน จนเซนิดๆเหมือนจะล้ม
“ขอโทษดอกโศก เจ็บมั้ย” อัศนัยจับแขนดอกโศกไว้อย่างมั่นคง
ดอกโศกมีน้ำตาจางๆ “ไม่ค่ะ...ไม่ เข้าข้างในเถอะค่ะ”
“อย่าเพิ่งเลย ที่งานเสียงดัง คุณนัยอยากเดินเล่นก่อน”
สองคนเดินมาด้วยกัน ดอกโศกขยับตัวเดินห่างออกไป อัศนัยดึงแขนให้มาเดินใกล้ๆ

ในงานวันเกิดบรรยากาศครื้นเครง บนเวทีนักร้องกำลังร้องเพลงสำเนียงเพราะพริ้ง เพลงช้าสลับ เพลงเร็ว ผู้คนสนุกสนาน เด็กวัยรุ่นหนุ่มสาวเต้นสนุกๆ ท่าแปลกๆ
สุดเขตกวาดสายตามองหาโอ๋ แต่ไม่เห็น
“คุณพ่อมองอะไร” สุดสวยสงสัย
“มองหาโอ๋”
“มองหาโอ๋ทำไมคะ”
“หายไป”
“ไปไหนล่ะคะ....ถามเหลย” สุดสวยมองหาเฉลย แล้วคิดได้ “คุณพ่อจะหาทำไมลูกอยากรู้”
“พ่อจะไปห้องน้ำ ลูกไปมั้ย”
“ไม่ไปค่ะ” สุดสวยไม่สนใจ หันไปยิ้มกับคนนั่งข้างๆ
สุดเขตจับแขนสุดสวย ค่อยๆ ประคองให้ลุกขึ้น
“พ่อเดินคนเดียวเดี๋ยวล้มนะ”

สุดเขตจับแขนสุดสวยเดินเข้ามาในบ้าน สุดสวยดึงตัวเองนิดๆ
“ลูกจะให้พ่อไปคนเดียวหรือ” สุดเขตถามสุดสวย
“เปล่าค่ะ เอ้า โอ๋...ยัยโอ๋มาพอดีพาคุณปู่ไปห้องน้ำ” สุดสวยหันไปเห็นโอ๋
“คุณปู่ให้จิ๋วไปตามหาโอ๋” โอ๋ว่า
“โอ๋เป็นอะไรลูก ปู่เห็นหน้าเศร้าๆ”
“โอ๋....” โอ๋อึกอัก
“ยัยโอ๋พาคุณปู่ไป....” สุดสวยบอก
“ว่าไงโอ๋....ตอนพ่อไปพบกับเขารึเปล่า”
“พบค่ะ”
“โดนเขาเอ็ด...เรื่องเรียนใช่มั้ยลูก”
โอ๋มองคุณปู่ น้ำตาเอ่อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
สุดเขตส่งแขนให้ “พาปู่ไปห้องน้ำ” เดินนำไปพลางสั่งสอน “ ผู้ชายที่เลี้ยงลูกสาวมาจนอายุ 16 ปี โดยไม่มีแม่เลี้ยงให้ลูก เหตุผลยิ่งใหญ่ที่สุดคือเขารักลูกเขา”
โอ๋หยุดเดิน
“ใน 100 คนอาจจะมีแค่คนเดียว เพราะเขารู้ว่าเด็กที่มีแม่เลี้ยงความสุขที่เขาจะให้ลูกไม่เต็มร้อย ต้องแบ่งปันให้คนอื่น” สุดเขตบอก
“คุณพ่อชอบว่าโอ๋ เอ็ดโอ๋” โอ๋บ่น
“โตขึ้นกว่านี้จะรู้ว่านั่นคือเขารัก แต่เขาแสดงออกไม่ถูก...” ตบไหล่โอ๋เบาๆ “โตขึ้นจะรู้” สุดเขตเดินไป นิ่วหน้านิดๆ
“โตขึ้นจะรู้นะ” สุดสวยสงสารเว่อร์ตามประสา “ตอนนี้ยังไม่รู้หรอก”
“เหมือนคุณปู่กะอาสวย” โอ๋ว่า
สุดสวยชอบใจ “ใช่...เหมือนคุณปู่กะอา”




อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 10/3 วันที่ 25 เม.ย. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศตอนแรก เริ่มวันจันทร์ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2555
ที่มา manager.co.th

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น