ทรงเผ่า เมียวดี และเชอรี่ วิ่งหนีมาถึงทางแยกแล้วเลี้ยวไปทางหนึ่ง สาทิศกับส่วย และลูกน้องวิ่งไล่ตามหลังมา สาทิศยกไม้ยกมือชี้ให้ ส่วยกับลูกน้องส่วนหนึ่ง วิ่งไปทางที่ทรงเผ่า กับ เมียวดี วิ่งไปส่วนเขากับลูกน้องอีกหมู่ วิ่งไปอีกทาง
ระหว่างวิ่งหนี เชอรี่สะดุดล้มลงไป
“โอ๊ย”
ทรงเผ่า กับเมียวดีหันมอง แล้ววิ่งมาหาอย่างเป็นห่วงเห็นเชอรี่มีแผลเลือดออกนิดหน่อย เมียวดีรีบถาม
“เชอรี่ เป็นไง”
“เป็นแผลนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
เชอรี่จะลุกขึ้นแล้วล้มลงไปอีก
“โอ๊ย”
ทรงเผ่าหน้าเครียด
“ท่าทางขาจะแพลงนะ”
“คุณเผ่ากับคุณเหมียว รีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกมันตามมาทันจะยุ่ง”
“งั้นก็ไปสิ”
เมียวดีทำท่าจะฉุดขึ้น เชอรี่รีบห้าม
“ปล่อยฉันไว้ตรงนี้แหละ”
“พูดอะไรอย่างนั้น จะให้เราทิ้งเชอรี่ไปได้ยังไง”
“เชอรี่ไม่อยากเป็นภาระ คุณเหมียวกับนายรีบไปเถอะ”
เมียวดีจ้องหน้า
“เชอรี่เป็นเพื่อน เรานะ เพื่อนไม่มีวันทิ้งเพื่อน รู้ไว้”
เชอรี่อึ้งซึ้งใจ
“คุณเหมียว”
ทรงเผ่าเห็นด้วยกับเมียวดี
“เมียวดีพูดถูกแล้ว มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกัน”
เสียงพวกคนร้าย วิ่งสวบสาบมา เมียวดีเหลียวมองแล้วหันมาหาเชอรี่
“เราไม่ยอมให้ใครทำร้ายเชอรี่แน่ ไปกับเราเถอะ”
เมียวดี ยื่นมือไปหาเชอรี่มองมุ่งมั่น เชอรี่มองตื้นตัน แล้วเอื้อมมือออกไปจับมือเมียวดี
“ขอบคุณมากคุณเหมียว”
เชอรี่ มองสบตาเมียวดียิ้มด้วยมิตรภาพ ทรงเผ่าพลอยอมยิ้มไปด้วย
สาทิศถือปืนลุยป่าออกมาทางหนึ่ง ลูกน้องวิ่งเข้ามารายงาน
“ไม่เจอเลย นาย”
สาทิศเอาปืนตบหน้าลูกน้องกระเด็นล้มลงไป เลือดกลบปาก
“ยังมีหน้ามาพูดอีก” สาทิศหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือ “ไป แยกย้ายกันไปหาต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินล่า ก็ต้องเอาตัวมันมาให้ได้!”
ลูกน้องรีบแยกย้ายกันออกไป สาทิศมองตามออกไปอย่างเหี้ยมเกรียม
ทรงเผ่ากับเมียวดีช่วยกันประคองแขน เชอรี่คนละข้าง พาเดินกันไป ตามทาง ส่วยกับลูกน้อง โผล่จากป่าข้างทางออกมาดักขวางข้างหน้า
“จะหนีไปไหน”
เมีย วดี ทรงเผ่า เชอรี่ตกใจ ส่วยยกปืนขึ้นมาทำท่าจะยิง เมียวดีไวเกินคาด หยิบก้อนหินขึ้นมาปาไปที่มือส่วยปืนร่วงกระเด็นหายเข้าไปทางพุ่มไม้
“โอ๊ย…” ส่วยสั่งลูกน้อง “ฆ่ามัน!”
ลูก น้องส่วยข้างหลังทำท่ากรูวิ่งเข้ามา เมียวดีหยิบก้อนหินอีกสองก้อน ขึ้นมาปาไปที่หัวลูกน้องทั้งสอง โดนเข้าอย่างจัง เลือดอาบล้มลงไปกอง ลูกน้องที่เหลือ กรูเข้ามาหา ทรงเผ่ารีบกระโดดออกไปขวาง สู้กับพวกลูกน้องช่วยเมียวดี ทั้งสองเตะต่อยกับพวกลูกน้องไม่ยั้ง ชุลมุนวุ่นวายไปหมด เชอรี่ที่เบี่ยงตัวหลบออกมาอยู่ที่มุมพุ่มไม้หนึ่ง มองสองคนอย่างเป็นห่วง
“คุณเผ่า…คุณเหมียว ระวังนะ”
ทรงเผ่ากับเมีย วดี ช่วยกันสู้ จนลูกน้องทั้งหมดสลบเหมือด เชอรี่ตบมือดีใจ แล้วเหลือบมองไปเห็น ปืนส่วยที่ตกอยู่กับพื้น เชอรี่ตาลุกรีบพุ่งเข้ามา จะหยิบปืนแต่มือส่วยเข้ามากระชากผมเชอรี่ดึงกลับ ออกไป ตบคว่ำ เชอรี่ร้องกรี๊ด เมียวดีที่กำลังสู้อยู่อีกวง หันไปมองเห็นตกใจ
“เชอรี่!”
ส่วยหยิบปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่เชอรี่
“ลงนรกเถอะมึง”
ทรงเผ่าพุ่งเข้าไปในจังหวะเดียวกับที่ ส่วยกำลังจะลั่นไก เขาปล้ำสู้แย่งปืนกับส่วย ทรงเผ่าตะโกนให้เชอรี่กับเมียวดีหนีไป
“เมียวดี เชอรี่ หนีไป”
“ไม่ เราไม่ทิ้งนาย”
ทรงเผ่าสั่งอย่างเด็ดขาด
“ไปซิ!”
เมีย วดีจำต้องฉุดแขนเชอรี่พากันวิ่งหนีออกไป ทางหนึ่ง ทรงเผ่าปล้ำสู้กับส่วยอุตลุด จนส่วยล้มกลิ้งไปกับพื้น…ทรงเผ่าจับศีรษะส่วยโขกกับต้นไม้จนส่วยเลือดอาบ หน้าทรุดลงไปกองกับพื้น ทรงเผ่ายื่นมือไปกระชากตัวขึ้นมาอีก ส่วยเบี่ยงตัว แล้วยกเท้าถีบข้อพับขา ทรงเผ่าทรุดลงไปกับพื้น ส่วยได้โอกาส หยิบมีดสั้นที่เหน็บเอวไว้ออกมา จะแทง ทรงเผ่าหันมามองส่วย ตกใจ ตระหนก ส่วยแทงมีดลงมา ทรงเผ่าพลิกตัวหลบได้ทันท่วงที
เมียวดีพาเชอรี่วิ่งหนีมาแขนเสื้อเมียวดีโดนกิ่งไม้เกี่ยว จนขาดแคว่ก เลือดไหลซึมออกมา เชอรี่หันมามองตกใจ
“ว้าย…ตายแล้ว”
เมียวดีเอามือแตะเลือดที่แขนขึ้นมาดู แล้วหน้าตาเป็นกังวล เป็นห่วงทรงเผ่า เชอรี่หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
“คุณเหมียวทำแผลก่อนนะ”
“เราไม่เป็นไร”
เมียวดีเอานิ้วมือแตะน้ำลายตัวเองนิดหน่อย แล้วยกนิ้วชูขึ้นในอากาศ
“คุณเหมียวทำอะไร”
“ตามทิศทางลมแล้ว ทางออกน่าจะเป็นทางนี้” เมียวดีชี้ไปทางหนึ่ง “เชอรี่ วิ่งไปทางนี้นะ จะได้ออกจากป่า”
“คุณเหมียวพูดยังกับจะไม่ไปกับเชอรี่”
เมียวดีพยักหน้า
“ใช่…เชอรี่ต้องออกจากป่าไปหาตำรวจให้ได้นะ เราฝากด้วย”
เมียวดีตบไหล่เชอรี่ แล้วรีบวิ่งหันกลับหลังไปทางเดิม เชอรี่ร้องตามอย่างเป็นห่วง
“คุณเหมียว…คุณเหมียวจะไปไหน”
ทรงเผ่าพลิกตัวกลิ้งหลบส่วยที่ เอามีดตามแทงมาเรื่อยๆ จนกลิ้งไปติดต้นไม้ ส่วยกระหยิ่ม ยกมีดจะจ้วงแทง
“มึงตาย!”
ทัน ใดนั้น เสียงปืนดังปังๆ ขึ้นก้องป่า ส่วยชะงัก ไปพร้อมๆกับทรงเผ่าที่มองตามไป ตื่นตระหนก สาทิศถือปืน เดินออกมาจากแนวป่า พร้อมกับลูกน้องหลายคน
“ชีวิตไอ้ทรงเผ่า เป็นของฉัน…ฉันจะเป็นคนส่งมันลงนรกเอง”
ทรงเผ่าจ้องหน้าสาทิศ
“ไอ้พ่อค้ายาในคราบนักบุญ”
สาทิศหัวเราะชอบใจ
“ฉันถือว่าเป็นคำชมนะ ไอ้พระเอกหน้าโง่”
“ถึงแกฆ่าฉันตาย แกก็หนีความผิดไปไม่พ้นหรอก ไอ้ชั่ว”
สาทิศเอาปืนตบหน้าทรงเผ่ากระเด็น เลือดอาบปาก
“จะปากดีอีกไหม”
ทรง เผ่าถ่มเลือดใส่หน้า สาทิศเบือนหลบ โดนเฉียดๆ สาทิศมองทรงเผ่าด้วยสายตาอำมหิต แล้วยกเท้าถีบไม่ยั้งจนทรงเผ่า กระอักเลือดตัวงอ สาทิศยกปืนขึ้นมาเล็ง
“โลกนี้ไม่มีที่ว่าง สำหรับพระเอกห่วยแตกอย่างแกอีกแล้ว”
สาทิศลั่นไกจะยิง ทันใดนั้นเสียงช้างป่า ร้องคำรามเข้ามา ดังกระหึ่มสาทิศชะงัก ส่วย กับพวกลูกน้อง มองเลิกลั่ก หวาดกลัว
“นาย ช้างป่า”
“กลัวอะไรวะ”
เสียงเสือดังคำรามก้องขึ้นมาอีก สาทิศเริ่มเจื่อน รีบยกปืนกระชับ ส่วยตื่นกลัว
“มีทั้งเสือ ทั้งช้าง เผ่นเถอะ”
ส่วยกับลูกน้องรีบวิ่งหนี แล้วส่วยนึกได้หันกลับมาดึงสาทิศให้ไป
“รีบไปเถอะ นาย”
ที่พุ่มไม้ข้างๆ ทรงเผ่า เมียวดีลดมือลงก้าวออกมา ทรงเผ่าดีใจ
“เมียวดี!”
เมียวดีรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนทรงเผ่า
“ไปเร็วนาย เสียงช้างเสียงเสือที่เราเป่า คงหลอกมันได้ชั่วคราว”
เมียวดีประคองทรงเผ่าลุกขึ้น…สาทิศที่วิ่งหนีไป เกิดเหลียวหน้ามามอง เห็นเมียวดีกับทรงเผ่าวิ่งหนีออกไปทางหนึ่ง
“นังเมียวดี!”
ส่วยมองตาม
“นังเด็กตัวแสบ มันต้มพวกเรา”
สาทิศตวาด
“มัวพล่ามอะไรวะ ไปจับมันมาสิ…ไป!”
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น