วันศุกร์ที่ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2555

อ่านละครเรื่อง มารยาริษยา ตอน 8-2 วันที่ 30 มิ.ย. 55

มารยาริษยา ตอนที่ 8/2
     
       ขณะเดียวกันเพียงดาวก็อยู่สภาพน้ำตานองหน้า แต่เป็นน้ำตาแห่งความอาดูรของคนหัวใจสลาย เพียงดาวนั่งส่องกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้ง
     
       “ชั้นไม่มีค่าอะไรเลย ทุกคนถึงทิ้งชั้นไป”
       เพียงดาวหยิบใบมีดโกนที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมามอง
       “คราวนี้จะไม่มีใครจากชั้นไปอีกแล้ว”
       เพียงดาวมองจ้องใบมีดโกนในมือ ตัดสินใจบางอย่าง
     
       อีกด้านหนึ่ง บทรักอันร้อนแรงกำลังโลดลิ่วโผนทะยานตามแรงราคะในหัวใจสองดวง โอมผลักประตูห้องนอนดันร่างดีนี่เข้าไปด้านใน
       สองคนเข้ามาในห้องแล้วยืนกอดจูบกันอย่างร้อนแรงราวกับคนกระหายหิว
     
       เพียงดาวมองจ้องใบหน้าตัวเองที่นองไปด้วยน้ำตาในกระจก ดวงตาเลื่อนลอย เหมือนคนไร้สติ
       วินาทีนั้นเองก็มีเลือดสีแดงฉานพุ่งขึ้นอย่างแรง และสาดไปที่กระจกและใบหน้าของเพียงดาว
       เพียงดาวนัยน์ตาลอยเคว้งคว้าง ค่อยๆ ยกมือข้างที่ใช้ใบมีดกรีดข้อมือตัวเองขึ้นไปไล้ลูบรอยเลือดที่เลอะหน้ากระจก ให้ปิดทับเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจก
       เหมือนกับจะบอกว่านับแต่นี้จะไม่มีดาวอีกแล้ว
       เลือดไหลไม่หยุด เพียงดาวเริ่มอ่อนล้าโรงแรงมากขึ้น และพยุงตัวเองไม่อยู่ ล้มลงทันที
     
       ดีนี่ผลักโอมล้มลงนอนบนเตียง สองคนกอดจูบนัวเนียกันบนเตียงเนื้อแนบเนื้อแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
       ขณะที่ร่างของเพียงดาวนอนกองอยู่ที่พื้น อย่างเดียวดาย และอ้างว้าง เลือดสีแดงฉานไหลนองเต็มพื้นห้องนอนไปหมด
       ทางด้านอู๋ยืนจิกชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ในผับ
       แต้วมองอย่างเซ็งๆ หยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมา กดดูเห็นเป็นฝากข้อความเสียง แต้วเปิดฟัง เป็นเสียงของป้านุช
       “คุณดาวกับคุณโอมทะเลาะกันหนักมาก คุณแต้วมาดูคุณดาวหน่อยนะคะ ท่าทางไม่ดีเลย”
       แต้วตกใจรีบไปดึงอู๋ออกมา อู๋หงุดหงิดกำลังจะได้ผู้ชายติดมือกลับบ้านอยู่แล้ว
     
       “อะไรเนี่ยยัยป้า ชั้นกำลังจะได้ผู้ชาย”
       “ดาวกับโอมทะเลาะกัน ป้านุชบอกว่าท่าทางไม่ดี”
       “ว๊าย”
       คราวนี้อู๋เป็นฝ่ายดึงแต้วไปขึ้นรถทันที
     
       แต้วขับรถมาตามทางอย่างร้อนใจ ในขณะที่อู๋พยายามโทร.หาเพียงดาว
       “ดาวยังไม่รับเลยแต้ว”
       แต้วยิ่งร้อนใจ แล้วรีบเหยียบคันเร่ง
     
       อู๋กับแต้วขับรถเข้ามาจอด แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน สองคนตะโกนเรียก
       “ดาวๆๆ”
       แต้วเปิดประตูเข้ามาในห้องรับแขก เห็นข้าวของในบ้านเกลื่อน กระจัดการจาย แต้ว กะอู๋ตกใจ
       “แต้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ชั้นใจไม่ดีเลย” อู๋ตกตะลึง
       แต้ว กะอู๋ใจเสีย รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนบ้าน พร้อมกับตะโกนเรียกเพียงดาวตลอดเวลา
       “ดาวๆๆ!!”
     
       แต้ว กะอู๋เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เจอร่างเพียงดาวนอนจมกองเลือดอยู่ สองคนช็อค ตกตะลึงร้องเรียงเพียงดาวสุดเสียง
       “ดาว!!”
       อู๋ตั้งสติได้รีบถลาเข้าไปปลุกเพียงดาว
       “ดาวๆ”
       อู๋ร้องไห้ ช้อนอุ้มร่างเพียงดาวขึ้น
       “ดาว อย่าเป็นอะไรนะดาว”
       อู๋อุ้มเพียงดาวลงมาจากบนบ้านแล้วพาไปขึ้นรถแต้วตามติด แล้วรีบขึ้นรถขับรถออกไป
     
       สองคนพาร่างไร้สติของเพียงดาวมาส่งถึงโรงพยาบาลแล้ว เจ้าหน้าและพยาบาลกำลังเข็นร่างดาวที่นอนอยู่บนเตียง แต้วกะ อู๋ที่เลือดเปรอะตัวไปหมดวิ่งเกาะข้างเตียงตามไป
       “ดาว อย่าเป็นอะไรนะดาว” แต้วใจเสีย
       พยาบาลเข็นเพียงดาวเข้าห้องฉุกเฉินไป
       แต้ว กับอู๋หยุดอยู่หน้าห้อง อู๋ทรุดตัวลง ร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร
     
       “ทำไมดาวมันทำอย่างนี้ล่ะแต้ว”
       แต้วไม่รู้จะทำยังไง กอดอู๋ร้องไห้กันระงม
     
       รุ่งเช้าดีนี่นอนอยู่ข้างๆ โอม สีหน้าอิ่มเอมหลับตาพริ้ม
       โอมรู้สึกตัว ลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ รู้ว่าไม่ใช่ห้องตัวเอง โอมเห็นดีนี่นอนหลับอยู่ โอมตกใจแทบช็อค
       “ดีนี่!”
       โอมพยายามตั้งสติ คิดหยุดทบทวนแล้วละอายใจ
       ดีนี่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น
       โอมหยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นมือถือปิด รู้สึกฉงน
       โอมกดเปิดเครื่อง เห็นว่ามีเบอร์ที่โทร.เข้ามาหลายสาย เป็นสายแต้วโทร.มา กว่า 20 สาย โอมตกใจสังหรณ์ว่าอาจมีเรื่องร้าย รีบกดมือถือ
       “ฮัลโหลพี่แต้วครับ พอดีมือถือผมดับไป มีอะไรรึเปล่าครับ....” ฟังแล้วตกใจ “อะไรนะครับ!!”
     
       โอมวางสาย รีบลุกขึ้นหยิบเสื้อมาสวมอย่างร้อนรน จังหวะหนึ่งแหวนในกระเป๋าเสื้อโอมหล่นลง กลิ้งไปใต้โต๊ะเครื่องแป้งดีนี่ โอมไม่ทันเห็น รีบออกไปเร็วรี่
     
       ไม่นานหลังจากนั้นโอมวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาที่หน้าห้องไอซียู เจอแต้ว อู๋ที่ยืนอยู่ โอมเห็นสภาพแต้ว กะอู๋เปื้อนเสื้อผ้าเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด โอมยิ่งตกใจ
       “พี่แต้ว ป้าอู๋ คุณดาวเป็นยังไงบ้างครับ!!”
       อู๋ของขึ้นด้วยความโมโห “โอมหายไปไหนมาทั้งคืน แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ทะเลาะอะไรกันขนาดนี้ ทำไมดาวมันถึงทำขนาดนี้!”
       โอมหน้าเจื่อนจ๋อย ท่าทีอึกอัก “ผม..คือ...”
       “โอมรู้รึเปล่า ถ้าเมื่อคืนพี่สองคนไปไม่ทัน ดาวเค้าคงไม่อยู่กับเราแล้วล่ะ” น้ำเสียงแต้วสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจ
       “แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ?”
       “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเข้าไปก็เห็นยัยดาวนอนจมกองเลือดแล้ว” แต้วเล่า
       โอมหน้าซีด “แล้วตอนนี้คุณดาวไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ”
       อู๋บอกทันที “ดาวปลอดภัยแล้วแต่ยังไม่ฟื้น เลือดออกเกือบหมดตัวขนาดนั้น คงไม่ฟื้นง่ายๆ หรอก”
       โอมอึ้งพูดอะไรไม่ออก ผลุนผลันเข้าห้องไอซียูไป
       เพียงดาวนอนสลบไสล ใบหน้าซีดขาว โอมเข้ามายืนมอง โน้มหน้าลงกระซิบเรียกเบาๆ
       “คุณดาว”
       ปลายนิ้วโอมสัมผัสที่แก้มเพียงดาวอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา ทะนุถนอม
       โอมอัดอั้นเหลือเกินแล้ว “ผมขอโทษนะครับคุณดาว”
       ชายหนุ่มทรุดลงนั่งฟุบหน้าไปกับเตียง กลั้นก้อนสะอื้น
     
       ขณะเดียวกันดีนี่พลิกตัว อมยิ้มหันมาด้านที่โอมนอนอยู่ เอื้อมมือไป แต่เจอเพียงความว่างเปล่า ดีนี่ลืมตามองไปรอบๆ
       “โอม ตื่นแล้วเหรอคะ”
       ไม่มีเสียงตอบ ดีนี่ขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวยาวที่ถอดทิ้งไว้มาใส่ แล้วลุกจากเตียง
       “โอม...”
       ดีนี่เดินออกมาหาโอมข้างนอกห้องนอน
       “โอมคะ...”
       ดีนี่มองไปรอบๆ ห้องแต่ทุกอย่างว่างเปล่า ดีนี่แน่ใจว่าโอมกลับไปแล้ว ดีนี่โกรธที่โอมหายตัวไปไม่บอกกล่าว
     
       โอมเดินออกมาจากห้องไอซียู ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
       อู๋ กะแต้วที่นั่งอยู่แถวนั้นหันมามอง เห็นโอมซบหน้าลงกับฝ่ามือ อู๋ถอนใจ เดินมามาใกล้ๆ โอม
       “ดาวเค้าคงไม่เป็นอะไรหรอกโอม อย่ากลุ้มไปเลย”
       โอมถอนใจ พูดไม่ออก
       “ป้าต้องขอโทษโอมนะ ที่พูดไม่ดีกับโอม ป้ากำลังเสียใจเรื่องยัยดาวก็เลยหงุดหงิดไปหน่อย”
       “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจว่าป้าอู๋กับพี่แต้วรักคุณดาวมาก ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ..”
       แต้วถือโอกาสถาม “แล้วดาวกับโอมมีเรื่องอะไรกัน ดาวถึงได้คิดสั้นขนาดนี้”
       “คุณดาวเค้าเจอต่างหูดีนี่ตกอยู่ในรถน่ะครับ” แต้ว กะอู๋ชะงักกึก “ดีนี่เค้าไม่สบาย ผมเลยพาเค้าไปโรงพยาบาล คุณดาวเลยโกรธที่ผมให้คนอื่นนั่งรถก่อนเค้า”
       แต้วถอนหายใจ “โธ่ดาว เมื่อไหร่จะเลิกระแวงโอมสักที”
       “นั่นน่ะสิ ถ้าโอมจะมีอะไรกับดีนี่มีไปนานแล้ว ก็เห็นอยู่ว่าโอมไม่ได้สนใจดีนี่เลย” อู๋ว่า
       โอมอึ้งหน้าเสีย รู้สึกละอายใจ
       “แล้วนี่โอมหายไปไหนมาทั้งคืน พี่โทร.ติดต่อก็ไม่ได้” แต้วถาม
       โอมไม่รู้จะตอบยังไง “คือผม...”
       จังหวะนั้นหมอเจ้าของไข้เดินเข้ามา หน้าตายินดี
     
       “ดาวเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” แต้วถามอย่างร้อนใจ
       “คนไข้ฟื้นแล้วครับ”
       สามคนรีบเข้าห้องไอซียูไปทันที
     
       เพียงดาวฟื้นแล้ว แต่นัยน์ตายังดูเลื่อนลอย
       โอม อู๋ แต้วเดินเข้าไป โอมเดินเข้าไปติดเตียง
       โอมเรียกเบาๆ “คุณดาวครับ”
       เพียงดาวมองจ้องโอมแน่วนิ่ง ยิ้มน้ำตาคลอ
       “โอม โอมกลับมาแล้วใช่ไหม ชั้นดีใจจัง”
       โอมเองก็สะเทิอนใจจนน้ำตาคลอ “ผมกลับมาแล้วครับ ผมขอโทษ ผมจะไม่ทิ้งคุณไปอีก...คุณดาวอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...ผมขอร้อง”
       เพียงดาวน้ำตาไหลริน “ชั้นขอโทษ ชั้นผิดเอง ชั้นไม่น่าว่าโอมเลย ต่อไปนี้ชั้นจะเชื่อใจโอม จะไม่ระแวงโอมอีกแล้ว”
       โอมพูดอะไรไม่ออก สวมกอดเพียงดาวอย่างห่วงใย
       “อย่าทิ้งชั้นไปอีกนะโอม ชั้นอยู่โดยไม่มีโอมไม่ได้ ชั้นไม่เหลือใครอีกแล้ว นะโอมนะ...สัญญาสิ” เพียงดาวครวญคร่ำ
       “สัญญาครับ ผมจะอยู่กับคุณดาว ผมจะไม่ทำให้คุณดาวเสียใจอีก”
       โอมยิ้มให้เพียงดาว แต่นัยน์ตามีร่องรอยละลายใจ สำนึกผิด ส่วนเพียงดาวรู้สึกโล่งอกที่โอมกลับมาหา
       อู๋เข้ามาใกล้ๆ “ดาว...ชั้นดีใจนะที่แกฟื้นขึ้นมาได้ ชั้นใจจะขาดซะให้ได้ตอนเห็นแกนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น”
       “พี่อู๋ พี่แต้วคะ ดาวทำให้พี่ต้องลำบากอยู่เรื่อยเลย ดาวขอโทษนะคะ”
       “ถ้าดาวเป็นอะไรไป พี่กับอู๋จะทำยังไง อย่าทำอะไรบ้าๆ อย่างนี้อีกนะ พี่ขอร้อง...”
     
       แต้วน้ำตาร่วง เพียงดาวมีหน้าตาสุขสงบสบายใจมากขึ้น ขณะที่โอมครุ่นคิดหนักกังวลกับสิ่งที่ทำไปกับดีนี่เมื่อคืนนี้
 โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอขอบคุณจาก manager.co.th

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น