อ่านละครเล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 14 วันที่ 2 ส.ค. 55

  (ต่อ)
ธาวินเดินออกมาหน้าบ้าน วัยรุ่นสองคนขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว หนึ่งในนั้นร้องบอกเพื่อน “เฮ้ย มันอยู่นั่นไง”

วัยรุ่นคนซ้อนท้ายโดดลงจากรถ ถือไม้หน้าสามวิ่งเข้าหาธาวิน “ซ่านักหรือไง เมื่อกี้มึงขับรถปาดกู”

“ใจเย็นน้อง ฉันขอโทษ”

“ขอโทษหรือ” วัยรุ่นฟาดไม้เข้าที่หน้าธาวิน

“โอ๊ย” ธาวินร้องลั่น

ตาลตามออกมาพอดี เธอยืนตะลึง เมื่อเห็นวัยรุ่นฟาดไม้ซ้ำที่ท้ายทอยธาวิน แล้วโดดขึ้นรถหนีไป ส่วนธาวินหมดสตินอนอยู่กับพื้น

“คุณวิน คุณวิน นี่มันเรื่องอะไรกัน” ตาลเข้ามาประคอง พลางตะโกนให้คนแถวนั้นช่วยเรียกรถพยาบาล

ooooooo

ธาวินถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ตาลเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง สักครู่พยาบาลออกมาถามว่า เธอเป็นอะไรกับคนไข้

“เป็นภรรยาค่ะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ”

“ตอนนี้คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”

“แล้วอาการเขาเป็นยังไงบ้างคะ คือเขาถูกตีแรงมากน่ะค่ะ”

“ปลอดภัยดีค่ะ ให้นอนพักซักนิดเดี๋ยวก็กลับบ้านได้แล้ว”

“ไม่มีอะไรรุนแรงหรือคะ”

“ค่ะ ขอตัวนะคะ” พยาบาลเดินออกไป

ตาลถอนใจโล่งอก เธอตามไปดูธาวินในห้องคนไข้ เห็นเขาหลับอยู่ จึงย่องเข้าไปดูใกล้ๆ ธาวินรู้ตัวลืมตาขึ้น สาวตาลแกล้งทำปั้นปึ่ง

“คุณนี่หัวแข็งนะ ถูกตีขนาดนั้นไม่มีบาดแผลซักนิด อ้อ ฉันโทร.บอกคุณภูบดีให้มารับตัวคุณกลับกรุงเทพฯแล้วนะ”
ธาวินไม่โต้ตอบอะไร แถมมองหน้าตาลนิ่ง ทำราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จนตาลชักโมโห

“นี่ฉันพูดกับคุณ คุณไม่ได้ยินหรือ”

“ได้ยิน แต่ใครคือภูบดี”

“อย่ามาเล่นมุกนี้กับฉันนะ”

“แล้วคุณเป็นใคร” ธาวินมองตาลอย่างไม่ไว้ใจ

“นี่คุณวิน ฉันไม่สนุกกับคุณหรอกนะ”

“วิน...ผมชื่อวินหรือ แล้วคุณชื่ออะไร”

ตาลแทบช็อกรีบถามย้ำ “นี่คุณจำฉันไม่ได้จริงๆหรือ”

ธาวินส่ายหน้า สาวตาลยืนตะลึง

ooooooo

ตาลออก มายืนรอบุญทันกับเมย์อยู่หน้าโรง-พยาบาล ไม่นานทั้งสองก็มาถึง เมย์รีบถามอาการธาวิน ตาลหน้าสลดบอกว่า เขาปลอดภัยดี แต่จำอะไรไม่ได้เลย

“หมายความว่าไงจำอะไรไม่ได้เลย” บุญทันตกใจ

“คือ...เขาสมองเสื่อม”

เมย์ กับบุญทันมองหน้ากันด้วยความตกใจ แล้วหันกลับมามองตาล เห็นเธอพยักหน้ายืนยัน ตาลพาบุญทันกับเมย์เข้ามาเยี่ยมธาวิน ชายหนุ่มมองทั้งสามอย่างระแวง บุญทันรีบแนะนำตัว

“ฉันภูบดีนะ แกจำฉันได้ไหม”

ธาวินมองแล้วส่ายหน้า

“แกพยายามนึกหน่อยสิ ฉันกับแกเป็นเพื่อนรักกันนะ”

ธาวินส่ายหน้าอีกครั้ง เมย์ดึงบุญทันออกแล้วเข้าแทนที่ “แล้วเมย์ล่ะคะ พี่วิน พี่วินจำน้องเมย์ได้ไหม”

ธา วินจ้องเมย์แล้วส่ายหน้าอีก...ตาลทำใจไม่ได้ สะเทือนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนรัก เธอบอกทั้งสองคนด้วยเสียงสั่นเครือว่า ธาวินจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ตัวเธอ บุญทันเป็นห่วงเพื่อนมาก เสนอว่าจะ

พาตัวเพื่อนกลับไปรักษาที่กรุงเทพฯ แต่ธาวินร้องลั่น ไม่ยอมไป

“ผมไม่รู้จักพวกคุณ พวกคุณอย่ามายุ่งกับผม”

“แต่ฉันเป็นเพื่อนแกนะไอ้วิน ตอนนี้แกความจำเสื่อม เราต้องพาแกไปรักษา”

“ผมไม่เชื่อคุณ คุณจะเอาผมไปฆ่า คุณต้องการมรดกผม”

“ไม่ใช่นะคะคุณวิน คุณภูเป็นเพื่อนคุณแล้วตาลก็เป็นเมียคุณ”

“ไม่! ผมไม่เชื่อ พวกคุณออกไปได้แล้ว ไม่งั้นผมจะให้เรียกตำรวจ พยาบาล...พยาบาล” ธาวินตะโกนเรียก

เมย์ เห็นท่าไม่ดีชวนบุญทันกับตาลออกไปคุยกันข้างนอก ครั้นพ้นห้องคนไข้ บุญทันยืนยันเจตนาเดิม จะพาธาวินกลับไปรักษาที่กรุงเทพฯ เมย์ค้านเพราะธาวินคงไม่ยอมง่ายๆ

“ตาลว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวตาลจะโทร.ไปหาคุณหมอที่เคยรักษาเรื่องสมองคุณวินที่กรุงเทพฯ เชิญให้ท่านมาตรวจดูอาการที่นี่ก่อน”

“อืมม์ เอางั้นก็ได้” บุญทันเห็นด้วย

ตาลกดโทรศัพท์ เมย์กับบุญทันมองอย่างร้อนใจ

ooooooo

หมอจากกรุงเทพฯ เดินทางมาตรวจอาการธาวินในห้องพัก ตาล เมย์ และบุญทันยืนลุ้นอยู่หน้าห้อง สักพักหมอเปิดประตูออกมา

“คุณวินเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”ตาลร้องถาม

หมอส่ายหน้า แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เมย์ก็ด่วนสรุป “ไม่มีทางรักษาหรือคะ”

หมอส่ายหน้าอีก บุญทันร้อนใจ เสนอจะพาธาวินไปรักษาที่อเมริกา แต่ตาลไม่ยอม

“ไม่ค่ะ คุณภู ตาลจะไม่ให้คุณวินไปไหน”

“แต่คุณไม่ได้ยินที่หมอบอกหรือ ว่าหมอรักษาไม่ได้ คุณจะปล่อยให้วินเป็นคนสมองเสื่อมไปตลอดชีวิตงั้นหรือ”

“ไม่ใช่ค่ะ ตาลจะรักษาเขาเอง”

“รักษายังไงคะพี่ตาล พี่ตาลไม่ใช่หมอนะ”

“คุณหมอเคยบอกตาลว่า ถ้าเราช่วยกระตุ้นความทรงจำเขา เขาอาจจะหายได้ใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ”

“งั้นตาลจะทำทุกวิถีทางให้เขาหายค่ะ” ตาลเปิดประตูเข้าห้องไป

เมย์หันมาถามบุญทัน “แต่ถ้าพี่วินไม่หายล่ะคะ”

“ก็คงเป็นกรรมของมัน” บุญทันถอนใจ

คุณหมอมองบุญทันกับเมย์แล้วเอ่ยคำลา เพราะหมดหน้าที่แล้ว

“ขอบคุณนะครับคุณหมอ” บุญทันกับเมย์ยกมือไหว้

สาวตาลเข้ามานั่งข้างเตียงธาวิน เธอนึกถึงคำพูดของเขา “ถ้าผมจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย ตาลจะยังรักผมอยู่ใช่ไหม”

“รักสิคะ ก็ตาลเป็นเมียคุณภูนะคะ ตาลจะไม่รักคุณภูได้ไง”

“ขอบคุณมากนะตาล ผมอยากให้ตาลรู้นะถึงผมจะจำไม่ได้ว่าผมรักตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมจะรักตาลตลอดไป” ธาวินจับมือตาลขึ้นมาจูบ

ตาลน้ำตาซึมมองธาวินที่นอนหลับอยู่บนเตียง เธอจับมือเขามากุมแล้วยกขึ้นจูบ

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นพลางร้องโวยวาย “นี่คุณทำอะไรผม มาจูบมือผมทำไม”

“ก็ตาลบอกแล้วไงคะ ว่าตาลเป็นเมียคุณ ทำไมตาลจะจูบไม่ได้”

“ผมไม่เชื่อคุณหรอก คุณอย่ามาหลอกผม ถ้าเป็นเมียผมจริงคุณมีอะไรมายืนยัน”

“ไม่มีค่ะ”

“นั่นไง คุณจะมาหลอกเอามรดกผมใช่ไหม”

“นี่คุณวิน ฟังให้ดีนะคะ ตอนนี้คุณไม่มีมรดกอะไรเลย มีแต่ตัว เข้าใจรึเปล่าคะ”

“ผมน่ะหรือ มีแต่ตัว”

“ใช่ค่ะ เอาล่ะคุณไม่ต้องพูดมาก หมอให้กลับบ้านได้แล้ว คุณลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะได้กลับบ้านด้วยกัน”

“กลับบ้านหรือ แต่ผมไม่ไปกับคุณ”

“ถ้า คุณไม่ไปกับตาล คุณจะไปอยู่ที่ไหนคะ หรือว่าคุณจำได้ว่าบ้านคุณอยู่ไหน พ่อแม่คุณเป็นใคร เอาล่ะค่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว” ตาลหยิบเสื้อผ้าส่งให้

ธาวินจำใจรับเสื้อผ้าถือไว้ แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ตาลมองตามด้วยความหนักใจ ยังคิดไม่ออกว่าจะเยียวยาคนรักให้ความทรงจำกลับคืนมาได้อย่างไร

ooooooo

สาวตาลพาธาวินมาพักบ้านริมทะเล หวังรักษาอาการด้วยการฟื้นความทรงจำ โดยการกระตุ้นให้คิดถึงเรื่องราวในอดีต

ชายหนุ่มยืนงงๆ หันมาถาม “นี่บ้านเธอหรือ”

“บ้านของเราค่ะ ไม่ใช่บ้านตาล ไปค่ะ เข้าบ้าน” ตาลจูงมือธาวินเดินเข้าไป
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th