วันพุธที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2555

อ่านละคร พริกกับเกลือ ตอนที่ 18

จิตรวรรณและมารศรียังตบตีกันพัลวัน ศยามและยอดชายจะเข้าไปช่วย ส่วนตำรวจจะเข้าไปคุมตัวเทวัญ
      
       เทวัญที่ฟื้นคืนสติ...เห็นตำรวจวิ่งมา รีบคว้าปืนของตัวเองที่ตกอยู่ที่พื้น ยิงสวนใส่ตำรวจเปรี้ยง เปรี้ยงสองนัดเข้าเป้าหมาย ตายสนิท จิตรวรรณและมารศรีหยุดชะงัก มองมาอย่างตกใจ ศยามกับ ยอด ชะงักเช่นกัน ศยามขยับตัวจะเข้าหา เทวัญหันปืนมาขู่
       “หยุด!”
       ศยามและยอดชายเหลือบมองที่ปืนของตำรวจ แต่เทวัญรู้ทัน รีบวิ่งไปจะเก็บปืน ศยามพุ่งทะยานเข้าใส่เทวัญ จนล้มลงไป แล้วยื้อปืนของเอาไว้
       “คุณยอด! หยิบปืนเร็ว!”
       ศยามซัดกับเทวัญต่อไป ยอดชายจะไปหยิบปืน แต่มารศรีผลักจิตรวรรณออกไปชนยอดชาย ทำให้ยอดชายเสียหลัก มารศรีวิ่งเข้าไปหยิบปืนของตำรวจมา แล้วจะยิงใส่จิตรวรรณ
       “นังจี๊ด แกตาย!”
       ยอดชายผลักจิตรวรรณออกไปให้พ้นวิถีกระสุน ทำให้กระสุนโดนตัวเองบาดเจ็บที่ขา
       “โอ๊ย!”
       จิตรวรรณตกใจ
       “ยอด!”
       ศยามตะโกนบอก
       “คุณจี๊ด...หนีไป!”
       จิตรวรรณวิ่งออกไปทันที มารศรีจะยิงจิตรวรรณอีก แต่จิตรวรรณหลบหายออกไป มารศรีตามไปทันที เทวัญใช้ไม้ฟาด ศยามกระเด็น และมึน ทำให้เชื่องช้าลง ยอดชายพยายามตะกายจะไปหยิบปืน เทวัญเข้าไปเหยียบมือแล้วหยิบปืนขึ้นมา ศยามและยอดชายชะงัก เมื่อเห็นเทวัญเล็งปืนมา
       ทันใดนั้นทันวิทย์ก็พุ่งเข้ามาปะทะชนเทวัญดันเซถลาไป ศยามกับยอดชายตกใจ แปลกใจ
       “ทันวิทย์”
       “ไอ้ทันวิทย์ ปล่อย”
       “ผมจะไม่ยอมให้พี่ทำร้ายใครอีก”
       เทวัญโมโห
       “งั้น แกตาย”
       เทวัญจ่อยิงทันวิทย์...แต่กระสุนด้าน เทวัญตกใจ ศยามได้จังหวะพุ่งเข้าไปจะจัดการแต่เทวัญใช้ด้ามปืนตบกกหูทันวิทย์ร่วง เทวัญถีบทันวิทย์เข้าใส่ ศยามเสียหลัก เทวัญรีบหนีไป
       “พี่ดิ่ง ช่วยหยุดพี่ผมที”
       ศยามเป็นห่วงยอดชาย
       “คุณยอด ไหวมั้ย”
       “ไหว”
       “ผมว่าไม่รอด ทันวิทย์ พี่ฝากคุณยอดด้วย!”
       ศยามก็รีบตามเทวัญไป ยอดชายหันมาถามทันวิทย์
       “มาได้ไง ให้อยู่กับตำรวจไม่ใช่เหรอ”
       “ผมเป็นห่วงพวกพี่ เลยแอบตำรวจมาตามหา ลุกไหวมั้ยพี่ ผมจะพาออกไป”
       ทันวิทย์รีบประคองยอดชายที่ลุกอย่างลำบากเพราะความเจ็บปวด ยอดชายรั้งทันวิทย์เอาไว้
       “พี่ยังไหวนะ...เราสองคนจะปล่อยให้คุณดิ่งลำบากอยู่คนเดียวไม่ได้นะทันวิทย์”
       ทันวิทย์ชะงัก เห็นด้วยกับยอดชาย
      
       จิตรวรรณวิ่งหนีมาสะดุดหกล้ม มารศรีตามมาทัน จิกหัวจิตรวรรณขึ้นมา
       “เอาเลย อยากจะฆ่าฉันก็เอาเลย”
       “ไม่ต้องมาท้า! ฉันทำแน่!”
       “แต่รู้อะไรมั้ย...ว่าแกจะไม่มีทางทำสำเร็จ”
       จิตรวรรณกำทรายบนพื้น แล้วซัดใส่หน้ามารศรี
       “โอ๊ย!”
       จิตรวรรณผลักมารศรีออกไป แย่งปืนมาได้ จิตรวรรณโยนทิ้งออกไปห่างตัวทันที ปืนกระเด็นไปตกอยู่ที่หนึ่ง
       “เธอกับฉัน ตัวต่อตัว”
       จิตรวรรณมองมารศรีอย่างเอาเรื่อง แล้วพุ่งใส่ทันที
      
       เทวัญวิ่งหนี ลุยป่ามา ไม่ทันระวัง...สะดุดเข้ากับก้อนหินล้มลง หลังกระแทกเข้ากับแง่งหินแหลม จนกินเข้าไปในเนื้อ เทวัญร้องลั่น
       “อ๊ากส์!”
       เทวัญรีบคลานหลบ หมอบอยู่ใต้พงหญ้าใกล้ๆ ศยามวิ่งเข้ามา ไม่เห็นเทวัญ แต่รู้ว่าต้องซ่อนตัวอยู่แถวๆนี้ เดินหาและตะโกนเกลี้ยกล่อมไปเรื่อยๆ
       “เทวัญ...ฉันรู้ว่าแกอยู่แถวนี้”
       เทวัญที่แอบอยู่ เจ็บใจ
       “ชีวิตที่มีแต่การหลบซ่อน และต้องหนีอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้แกมีความสุขเท่าไหร่ ว่ามั้ย และแกก็จะยิ่งทุกข์ทรมานมากกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า ถ้าแกยังไม่ยอมสำนึก และมอบตัวเพื่อชดใช้ความผิด ถ้าแกยังคิดว่าตัวเองไม่มีความผิด...แกก็จะต้องหนีหัวซุกหัวซุน ไม่มีแม้ผืนแผ่นดินจะให้กลบหน้าเวลาที่แกตาย เทวัญ”
      
       เทวัญโกรธและเคียดแค้นศยาม ไร้สำนึก เมื่อเห็นศยามหันหลังอยู่รีบวิ่งออกไปอีกทางทันที ศยามหันมาเห็น รีบวิ่งตามไป
จิตรวรรณกระโจนใส่ มารศรีล้มลงไป จิตรวรรณกดเอาไว้
        
      
       “ถ้าเธอยังไม่ยอมหยุด ฉันไม่รับประกันหรอกนะ ว่าเธอจะโดนอะไรบ้าง”
       “คนอย่างแก...มันจะทำอะไรได้ นอกจากคอยแย่งผู้ชายของฉัน”
       “เพราะเธอเองที่ไม่รู้จักรักษาของดี ทียังงี้แล้วจะมานึกเสียดาย ถึงเธอจะพยายามแย่งคืนให้ตาย ฉันก็ไม่ยอม”
       “นังหน้าด้าน”
       “ว่าจะไม่แล้วนะ ขอสักทีเถอะ”
       จิตรวรรณตบหน้า มารศรีรับมือจิตรวรรณไว้ได้ จิกผมแล้วเหวี่ยงตัวจิตรวรรณลง จิตรวรรณไม่ยอมให้ทำอะไรได้ง่ายๆ พลิกกลับมาคร่อมมารศรีแล้วตบเปรี้ยง!
       “โอ๊ย!”
       จิตรวรรณเงื้อมือจะตบอีก แต่แล้วมือของเทวัญก็มาจับมือของจิตรวรรณไว้ จิตรวรรณตกใจ หันไป เทวัญยืนอยู่ พร้อมปืนในมือ และเจ็บบาดแผลที่หลัง
       “มานี่!”
       เทวัญกระชากจิตรวรรณลุกขึ้น มารศรีลุกขึ้นได้ มองจิตรวรรณอย่างสะใจ จิตรวรรณโวยวาย
       “แกจะทำอะไร”
       “เดี๋ยวก็รู้”
       ศยามวิ่งเข้ามา เห็นจิตรวรรณตกอยู่ในมือของเทวัญก็ตกใจ
       “คุณจี๊ด”
       “นายดิ่ง”
       มารศรีมองศยามอย่างเจ็บแค้น
       “รักมันมากใช่มั้ยดิ่ง”
       “ใช่ ผมรักคุณจี๊ดมาก”
       มารศรีเสียใจมาก แค้นมาก
       “รักมันมากเหรอ!”
       มารศรีหันไปตบหน้าจิตรวรรณหน้าหัน ศยามอึ้ง
       “คุณจี๊ด”
       ศยามจะเข้าช่วย เทวัญเล็งปืนใส่
       “เฮ้ย”
       จิตรวรรณร้องห้าม
       “อย่าเข้ามา นายดิ่ง”
       ศยามชะงัก จิตรวรรณมองมารศรีอย่างไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ศยามเจ็บปวดไม่ได้น้อยกว่าจิตรวรรณ
       “ฉันไม่เป็นไร...แค่นี้ ไม่ทำให้ฉันสะเทือนหรอก เอาสิ อยากทำอะไรฉันก็เอาเลย จะเอาให้ตายเลยก็ได้ แต่รู้ไว้นะ ยิ่งฉันเจ็บ ดิ่งจะยิ่งรักฉัน และถ้าฉันตาย ดิ่งก็จะยิ่งรักฉันมากขึ้นไปอีก และสำหรับแก...ดิ่งก็จะมีแต่ความชิงชังในฐานะผู้หญิงสิ้นคิด ไร้ค่า สมควรแล้วที่เขาจะหมดรักเธอในเวลาอันรวดเร็ว”
       “นังจี๊ด ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก”
       มารศรีเข้าไปแย่งปืนมาจากเทวัญ...
       “แกจะทำบ้าอะไร”
       “เอาปืนมานี่!ฉันจะฆ่ามัน”
       ศยามสบตาจิตรวรรณ หญิงสาวรีบผลักเทวัญและมารศรีออกไป แล้ววิ่งไปหาศยามทันที เทวัญเห็นจิตรวรรณหนี ตบมารศรีเซออกไป เทวัญหันปากกระบอกปืนจะยิ่งจิตรวรรณที่กำลังวิ่งไปหาศยามที่เงื้อแขนรอรับ เทวัญเหนี่ยวไก ศยามกอดจิตรวรรณเอาไว้ แล้วใช้ตัวเองบังกระสุน มารศรีเห็นว่าศยามกำลังจะรับกระสุน วิ่งเข้าไปผลักเทวัญจนเสียหลัก ล้มไป เสียงปืนลั่นเปรี้ยง...แต่ผิดเป้าหมาย จิตรวรรณกับศยามกอดกันกลม...ค่อยๆลืมตา มองหน้ากัน
       “นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
       “ผมไม่เป็นไร”
       ทั้งสองดีใจ หันไปมองเทวัญและมารศรี เทวัญโมโหมาก
       “นังมารศรี”
       “ฉันไม่ยอมให้แกทำอะไรดิ่ง”
       เทวัญตบมารศรีกระเด็น จะไปเอาปืน ศยามกระโจนเข้าไปตะครุบขาของเทวัญ ดึงเอาไว้ เทวัญพยายามจะคว้าปืน แต่ศยามดึงตัวเอาไว้
       “คุณจี๊ด หนีไป”
       “ฉันไม่หนี! ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน”
       มารศรีอึ้งเห็นสายตาของจิตรวรรณที่รักศยามมาก และศยามก็ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือจิตรวรรณ เทวัญถีบศยามจนหน้าหงาย จิตรวรรณวิ่งเข้าไปหาศยามทันที กอดศยามเอาไว้
       “ถ้าจะรอด เราก็ต้องรอดด้วยกัน”
       จิตรวรรณกับศยามกอดกันแน่น เทวัญกำลังจะถึงปืน มารศรีเข้าไปแย่งปืนมาได้ก่อน เทวัญสั่งทันที
       “ยิงพวกมัน ให้ตายๆไปซะ”
      
       มารศรีเล็งปืนไปที่จิตรวรรณและศยามที่กอดกันแน่น มองหน้ากัน เหมือนจะมองกันเป็นครั้งสุดท้าย

“คุณจี๊ด ผมรักคุณ”
      
       “ฉันก็รักคุณ รักมากที่สุด”
       ศยามและจิตรวรรณกอดกัน เตรียมพร้อมรอรับความตาย มารศรีมองอย่างสะเทือนใจ เจ็บปวด เหนี่ยวไก แต่แล้ว ก็หันปืนมาที่เทวัญ แล้วยิงเปรี้ยงใส่เทวัญทันที เทวัญตาเหลือก ทรุดฮวบ จิตรวรรณกับศยาม ตกใจ ลืมตาขึ้น หันไปมอง ร่างของเทวัญค่อยๆทรุดฮวบลง
       “แก...”
       “ฉันบอกแล้วไง ฉันจะไม่ยอมให้แกทำอะไรคนที่ฉันรัก”
       เทวัญล้มลง...ก่อนจะสิ้นใจตาย จิตรวรรณกับศยามมองร่างไร้วิญญาณของเทวัญอย่างสะเทือนใจ ปิดฉากชีวิตชั่วร้ายของเขา ยอดชาย ทันวิทย์ และตำรวจตามเข้ามา ทันวิทย์เห็นร่างที่ไร้ลมหายใจของเทวัญก็ตกใจ
       “พี่เทวัญ”
       ตำรวจเล็งปืนไปที่มารศรี
       “วางอาวุธลง”
       มารศรีทิ้งปืนลงพื้น ตำรวจเข้าไปควบคุมตัวเอาไว้ ทุกคนมองอย่างสลดใจ
      
       ตำรวจจะพามารศรีออกไป
       “ขอเวลาฉันสักครู่ได้มั้ย” มารศรีหันไปพูดกับศยาม “ถึงฉันจะชั่วและร้ายกาจยังไง...แต่ฉันก็รักคุณ รักไม่น้อยกว่าที่ผู้หญิงคนนี้รัก และฉันก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อเป็นการขอโทษคุณ”
       ทุกคนสะเทือนใจ...จิตรวรรณมองมารศรีอย่างเห็นใจ...
       “คุณจะไม่ให้อภัยฉันก็ได้...เพราะฉันคงไม่ดีพอที่จะได้รับมัน ขอแค่อย่างเดียว ช่วยกอดฉันอีกสักครั้ง...เป็นครั้งสุดท้าย...”
       ศยามสงสารมารศรี หันไปมองจิตรวรรณ...หญิงสาวพยักหน้าให้...ศยามเข้าไปกอด มารศรีร้องไห้โฮ ทุกคนสะเทือนใจ
       “ถ้าคุณหยุดวิ่งตามหาการให้อภัยของผม คุณจะมองเห็นว่าผมได้ให้อภัยคุณมานานแล้ว...”
       “ขอบคุณค่ะดิ่ง...อ้อมกอดของคุณทำให้ฉันอุ่นใจเสมอ ฉันจะจำสัมผัสนี้ไว้ ว่าอย่างน้อยครั้งหนึ่งฉันก็เป็นคนที่คุณเคยรัก ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนทำมันพัง ด้วยมือของฉันเอง”
       “ผมเข้าใจคุณ และภาวนาให้คุณเข้าใจผม เข้าใจทุกคนและเข้าใจเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น...ความโลภ ความทะเยอทะยาน อยากได้อยากมีอยากเป็นด้วยวิธีที่ผิดและทำร้ายคนอื่น สุดท้ายมันจะเหลือเพียงแค่ความสูญเสียและความเจ็บปวดกับทุกคนเท่านั้น”
       มารศรียิ้มให้ศยามอย่างยอมรับ ก่อนจะหันไปคุยกับจิตรวรรณ
       “คุณพูดถูก...ฉันไม่รักษาคนดีอย่างดิ่งเอาไว้เอง ขอให้ความรักของคุณกับดิ่ง...มั่นคงและสวยงามเหมือนที่ฉันเห็น...ต่อไปตราบ นานเท่านาน”
       “ไม่ต้องห่วง ฉันจะรักเขา ดูแลเขาให้ดีที่สุด”
       มารศรียิ้มทั้งน้ำตาให้กับจิตรวรรณและศยามเป็นครั้งสุดท้าย หันเดินไป เดินผ่านทันวิทย์หยุดมอง
       “เธอไม่ใช่เด็กน้อยของฉัน และเธอก็ไม่ได้เป็นไก่อ่อนอย่างที่พี่ชายเธอกล่าวหา...เธอเป็นผู้ชายที่ดี สักวันหนึ่งเธอจะได้พบผู้หญิงที่ดีที่เหมาะสมและคู่ควรกับเธอ อย่าคิดถึงสายลมที่พัดผ่านชีวิตเธอเพียงแค่วูบหนึ่งเลยนะ โชคดี”
      
       ทันวิทย์ยิ้มให้กับมารศรีทั้งน้ำตาเช่นกัน...มารศรีเดินจากไป ตำรวจมาดูศพเทวัญ ท่ามกลางความสลดใจของทุกคน 
 

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น