ดูละครปิ่นอนงค์ 6 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
อุ่นเรือนวิ่งหนีกระเซอะกระเซิงเข้าไปในสวนร้าง ต้นไม้รกครึ้ม หลบดู เห็นครองสุขกับลูกน้องเดินหา สมหมายกับลูกน้องอีกคนแยกไปคนละทางครองสุขเดินเข้ามา อุ่นเรือนผวา ครองสุขเขม้นมองตรงมาทางที่อุ่นเรือนซ่อนอยู่
อุ่นเรือนกลัวรีบลนลานหนีต่อ ครองสุขเห็นต้นไม้สั่นไหว นึกรู้ทันที รีบตามไปทางนั้น
อุ่นเรือนรวบรวมเรี่ยวแรงวิ่งมา แต่สะดุดล้มตรงริมสระบัว รีบหันกลับไปมองว่าครองสุขตามมาหรือเปล่า
เห็นครองสุขเดินตรงมาหา อุ่นเรือนตกใจกลัว “คุณนาย!”
ครองสุขตีหน้าเศร้าเดินเข้าหาอุ่นเรือน “ทำไมอุ่นต้องหนีฉันด้วย อุ่นไม่รักฉันแล้วเหรอ”
อุ่นเรือนถดตัวหนี “คุณนายโกหกอุ่น คุณนายไม่ได้ติดต่อปิ่น คุณนายต้องการให้อุ่นตาย”
ครองสุขยิ้มเหี้ยมเดินเข้าหาช้าๆ “ก็แกอยากตอบแทนบุญคุณชั้นไม่ใช่เหรอนังอุ่น แกช่วยตายไปที ความลับที่ชั้นสั่งแกวางยาไอ้ใหญ่จะได้ตายไปกับแกด้วย”
อุ่นเรือนถลาเข้าไปจับมือครองสุข “คุณนาย คุณนายไม่ไว้ใจอุ่นหรือคะ”
เสียงครองสุขกร้าวแข็ง “แกทรยศชั้น นังอุ่น ชั้นรู้แกกับไอ้ใหญ่เป็นพวกเดียวกัน”
อุ่นเรือนผวาตัวกอดขาครองสุขแน่น “ไม่จริงนะคะ อุ่นยังจงรักภักดีกับคุณนายตลอดเวลา อย่าทำอะไรอุ่นเลยนะคะ คุณหนูของอุ่น”
ครองสุขตวาด “ตอแหล ชั้นเห็นกับตา ไอ้ใหญ่มันเข็นรถให้แก ดูแลแก แม้แต่ค่าห้องค่ายาค่ารักษาแก มันก็เป็นคนออกเงินให้ทั้งหมด”
“อุ่นไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
ครองสุขจิกหัวอุ่นเรือน พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ “แกทำให้ฉันผิดหวังมากนังอุ่น”
ส่วนใหญ่ยืนมองต้นปีบทอดอาลัยถึงปิ่นอนงค์
“ฉันจะไม่ให้มีอะไรที่เกี่ยวกับเธอ หลงเหลือให้ตำตา”
ใหญ่ก้มลงหยิบขวานเงื้อขึ้น แต่ยังไม่ทันจามลงไป มีมีดพุ่งมาปักคาต้นปีบ
ใหญ่ชะงักหันขวับไปมองด้านหลัง เห็นจอมในระยะไกลมาก ยืนท้าทายอยู่ข้างรถกระบะ
“ไอ้จอม!”
ใหญ่แค้นวิ่งไปหาเร็วรี่ จอมขึ้นรถขับหนี
ใหญ่วิ่งตามรถ สับเท้าเร็วมาก จอมหันไปมองยิ้มสะใจ ตะโกนเย้ยใหญ่
“หน้าอย่างแกนะเหรอจะจับฉันได้ ไอ้อ่อนเอ๊ย”
ใหญ่วิ่งตามไม่ทัน คนงานขับรถขนฟางแซงขึ้นมาเทียบข้างใหญ่
“คุณใหญ่จะวิ่งไปไหนครับ”
“จอดรถ”
คนงานจอดงงๆ ใหญ่วิ่งด้านคนขับ “ลงมา! เร็ว!”
คนงานรีบลงจากรถ ใหญ่ขึ้นไปขับ ไล่จี้ตามรถจอม
จอมยังขับต่อไป “ใจเย็น ฉันรอให้แกตามทันอยู่แล้ว”
เวลาเดียวกันครองสุขจิกผมอุ่นเรือนลากมาที่ริมสระบัว อุ่นเรือนคลานตามแรงครองสุข ไม่มีแรงขัดขืน
อุ่นเรือนมองไปที่สระ รู้ชะตากรรม รีบอ้อนวอน
“คุณหนูๆ เห็นแก่ความจงรักภักดีของอุ่นบ้างเถอะนะคะ อุ่นรับใช้คุณหนูมาตั้งแต่คุณหนูยังแบเบาะ”
“แกทำดีกับชั้นเพราะไม่มีที่ไปต่างหาก แกไม่ได้จงรักภักดีอะไรกับชั้นนักหนาหรอก” ครองสุขเยาะ
อุ่นเรือนร้องไห้ “ไม่จริงนะคะ อุ่นช่วยคุณท่านเลี้ยงคุณหนูมา อุ่นรักคุณหนูด้วยหัวใจ ด้วยชีวิตของอุ่นจริงๆ”
ครองสุขหัวเราะในลำคอไปมา “เหมือนกันหมด ไอ้ไพศาลมันก็เคยพูดกับชั้นแบบนี้ สุดท้ายมันก็แก้พินัยกรรมยกสมบัติให้ไอ้ใหญ่ ไอ้ผาก็เหมือนกัน มันอยู่กินกับฉันก็เพราะต้องการสูบเงินจากฉัน มันสองคนสมควรตายทั้งคู่ สมน้ำหน้ามัน”
“คุณหนู คุณหนูทำอะไรพวกเค้า”
ครองสุขเล่าราวกะรายงานดินฟ้าอากาศ ไม่รู้สึกผิดแม้สักเพียงน้อย
“ฉันก็แค่ขับรถชนไอ้ผาเพื่อโยนความผิดให้ไอ้ใหญ่ ส่วนไอ้แก่ไพศาล ฉันก็วางยาพิษมันไงเล่า”
อุ่นเรือนช็อก “คุณนายหลอกอุ่น”
ครองสุขพูดเสียงสูง “เปล๊า เพราะแกพร้อมจะเชื่อฉันเองนังอุ่น”
ครองสุขตาลุกวาว จับหัวอุ่นเรือนกดน้ำ อุ่นเรือนพยายามดิ้นโงหัวขึ้นมางับอากาศ ครองสุขออกแรงกดหัวลงไปอีก แช่ไว้ สีหน้า ครองสุขถมึงทึง บิดเบี้ยวน่ากลัวมาก ไม่นานนักอุ่นเรือนก็นิ่งไป ครองสุขปล่อยมือคิดว่าตายแล้ว
ครองสุขสีหน้าสลดนิดหน่อย พอตั้งสติได้รีบกดโทรศัพท์หาเสี่ยตง
“ทางนี้เรียบร้อย โทร.หานังปิ่นมันได้เลย”
ปิ่นอนงค์เก็บหม้อแกงบนรถเข็น มีโทรศัพท์เข้ามา ปิ่นอนงค์รีบรับสาย
“ฮัลโหล”
เสียงผู้ชายลอดมาจากในสาย “แม่คุณชื่ออุ่นเรือนใช่มั้ย”
ปิ่นอนงค์ตื่นเต้น “ใช่ค่ะ คุณเจอแม่ฉันเหรอคะ”
“แม่คุณอยู่ที่...”
ปิ่นอนงค์ตั้งใจฟังอยู่ จินตนารีบร้อนเข้ามา “ปิ่น เราไปตามหาจอมทั่วแล้วนะ คนที่ปศุสัตว์ก็บอกไม่เห็นมันไม่โผล่ไปทำงานเลย”
“เดี๋ยวสิคะแล้วคุณชื่ออะไรคะ” สายตัดไปแล้ว “ฮัลโหลๆ”
จินตนามองอย่างงงๆ ปิ่นอนงค์รีบบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงลิงโลด “มีคนโทร.มาบอกว่าเจอแม่เราแล้ว”
จินตนาดีใจมาก “จริงเหรอ ป้าอุ่นอยู่ที่ไหน”
จอมวิ่งเข้ามาในสวนรกครึ้ม แล้ววิ่งออกจากสวนไปอีกทาง ใหญ่ตามเข้ามามองหา
“ไอ้จอม ออกมาสู้กันตัวต่อตัวแบบลูกผู้ชายดีกว่า ถ้าฉันแพ้แกแกก็เอาชีวิตฉันไปเลย แต่ถ้าแกแพ้ ถือว่าเราเลิกแล้วต่อกัน กลับไปดูแลนายหวินให้ดี”
ไม่มีเสียงจอมตอบกลับ ได้ยินแต่เสียงขอความช่วยเหลือเป็นน้ำเสียงอ่อนล้าโรยแรง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ไวเท่าความคิดใหญ่วิ่งไปทางเสียงตรงสระบัว เห็นร่างนอนคว่ำหน้าแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ใหญ่เข้าไปพลิกตัวให้หันหน้ามา ใหญ่ตะลึง “ป้าอุ่น!”
อุ่นเรือนใกล้ตาย ยกมือให้ใหญ่จับ พยายามพูด “อุ่น...ขอ...ขอโทษ”
“ไม่ต้องพูดอะไรครับ ผมจะพาป้าไปโรงพยาบาล”
อุ่นเรือนดึงมือใหญ่ไว้ อุ่นเรือนพยายามพูดออกมาอย่างยากเย็น “คุณ...ไพศาล....ถูก.....ถูก....คุ....”
พูดเท่านั้นอุ่นเรือนก็ขาดใจตาย หัวตก ใหญ่ร้องลั่นเขย่าตัวอุ่นเรือน “ป้าอุ่น”
ใหญ่รีบจับร่างอุ่นเรือนให้นอนราบ ก้มหน้าจะผายปอดแต่ยังไม่ทันได้ทำ ตำรวจ 5 นาย กรูกันเข้ามาข้างหลัง มองจากด้านหลังใหญ่เหมือนกำลังทำร้ายอุ่นเรือน
ตำรวจเล็งปืนไปที่ใหญ่พร้อมกัน “หยุด ยกมือขึ้นเหนือหัว”
ใหญ่ชะงักเหลียวไปมองเห็นตำรวจยืนเป็นพรืด ใหญ่งุนงง
ระหว่างนั้นปิ่นอนงค์กับจินตนาแหวกวงตำรวจเข้ามา เห็นอุ่นเรือนนอนอยู่ จึงวิ่งถลาไปหาเขย่าร่างแม่
“แม่ แม่ แม่อย่าเป็นอะไรนะ”
ใหญ่ยังงงอยู่ ตำรวจ 2 นายเข้ามาดึงตัวใหญ่ลุกขึ้น ตำรวจอีกคนแตะชีพจรที่คออุ่นเรือน เปิดเปลือกตาดู ตำรวจนายนั้นบอกกับหัวหน้า
“สิ้นใจแล้วครับ”
ปิ่นอนงค์ตาค้าง ร้องกรี๊ด โหยหวน
“ไม่จริง แม่” ปิ่นอนงค์สวมกอดร่างไร้วิญญาณของแม่แน่นร้องครวญคร่ำ “ปิ่นมาแล้ว แม่อย่าทิ้งปิ่นไป” ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าที่นองด้วยน้ำตาขึ้นมองใหญ่ “คุณใหญ่ทำอะไรแม่ปิ่น”
ใหญ่ตะลึงมองปิ่นอนงค์อย่างผิดหวังน้ำเสียงสั่นเครือ “เธอหาว่าฉันทำร้ายแม่เธอเหรอ ปิ่นอนงค์”
หัวหน้าทีมตำรวจเอากุญแจมือสับเข้าที่ข้อมือใหญ่ทันที ใหญ่ตกใจมองตำรวจหน้าตาตื่น
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น